Σε εποχές μεταβατικές η ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΑ πορευόταν με πιό ήρεμους ρυθμούς· δοκιμαζόταν κυρίως ως εκκλησιαστικό άθλημα εσχατολογικής αναφοράς και μαρτυρίας, στα πεδία της υπομονής και της ακεραιότητας, με δεδομένη πάντοτε τη θεολογική/εκκλησιαστική ταυτοποίηση.
Σε καιρούς πιό κρίσιμους και πιό δύσκολους, αναντίρρητα, η ποιμαντορία μετεξελίσσεται πλέον σε σχοινοβασία ομολογιακής ετοιμότητας, αυτοθυσίας και προσφοράς· συνιστά απρόσμενα ένα καθημερινό κινδυνώδες πρωτάθλημα.
Είτε στη μία εκδοχή είτε στήν άλλη ασφυκτική εγκόσμια δοκιμασία, πάντως οφείλει να λειτουργεί ως επαγγελία εγχριστωμένης ζωής εν μέσω προκλήσεων και αρνήσεων, αλλά και άτονων αναζητήσεων της αλήθειας.
Επιπλέον, πάντοτε καιροφυλακτεί ο πειρασμός της ευκολότερης, ει δυνατόν, δικαίωσης του ήθους και των κόπων και της μαρτυρίας, από την κοσμική απήχηση μιάς αποδεκτής και χειροκροτούμενης παρουσίας. Η επιφανειακότητα αποτελεί μιά σύντομη διαδρομή δικαίωσης, όμως αντιφάσκει στη σταυροαναστάσιμη κλήση μας ως στελεχών της καινής πολιτείας, της ορθοδόξου πίστεως και της εκκλησιαστικής πιστότητας στόν Ιησού Χριστό. Γι᾽ αυτό και μάλλον εκδολιεύεται την “μαρτυρία Ιησού Χριστού” (τόσο στους αυτουργούς της, όσο και στους αποδέκτες).
Η εποχή μας αλαζονεύεται γιά τις κατακτήσεις και τις αυτάρκειές της, μέσα στη διευρυμένη φυλακή της κοσμικότητας και της κτιστότητας. Παλιμπαίζει με σχεδιασμούς αριθμητικών ποσοστών χωρίς την θεόθεν έμφυτη ανθρωπιά και αλλοιώνεται σταδιακά σε μιά χοάνη αφομοίωσης γιά τις συνειδήσεις. Έστω κι αν ορέγεται την ανθρωπινότερη τελειότητα, στην πράξη μάχεται αναιδώς την Πνευματική ελευθερία την εν Χριστώ.
Όλα αυτά ―εκ του αντιθέτου― είναι κατά βάθος άμεσες είτε έμμεσες κραυγές πείνας και δίψας γιά ζωή, γιά τον Χριστό μας ως “άρτο ζωής αιωνιζούσης” και γιά το Άγιο Πνεύμα “ως πηγήν ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον”.
Και η λειτουγική περίοδος που ολοκληρώνεται με την Πεντηκοστή, γιά να ξανοιχθεί πρός τον κόσμο με το Παναγιάριο της Κυριακης των Αγίων Πάντων, προβάλλει με βεβαιότητα πραγμάτωσης το κάλεσμα όλων μας, ποιμένων και ποιμαινόμενων, σ᾽ αυτήν την λυτρωτική και σωστική προοπτική.
Ο καθένας με το χάρισμα που του δόθηκε από το Θεό προσκαλείται να αποδράσει από κάθε λογης αυτάρκεια και να λειτουργήσει ως ενεργό μέλος του σώματος του Χριστού, με την αποφασιστικότητα να αγαπήσει τον Αναστάντα “πλείον τούτων”, περισσότερο από τους άλλους αδελφούς, στις διαδρομές της ποιμαντικής προσφοράς. Με εργαλείο ήθους πάντοτε το Θεομητορικό “ιδού ο δούλος Κυρίου, γένοιτο το θέλημά Του” και το Προδρομικό Εκείνον δει αυξάνειν, ημάς δε ελαττούσθαι” και την Αγιολογική χριστομιμησία αποκλειστικά “εις δόξαν Θεού”. Και με την θεολογική διδαχή, όχι ως απόπειρα αφομοιωτικής/υποτακτικής ερμηνείας του κοσμικού παρόντος, αλλά ως επαγγελία της ενθεωτικής πείρας.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν είναι ευκρινή στην εποχή των ανθρωπίνως θεμιτών δικαιωμάτων και των αθεεί αθεμίτων δικαιώσεων. Γι᾽ αυτό μιλήσαμε γιά άθλημα ποιμαντορικής.
Πάνω σ᾽ αυτό το δυσχερέστατο (αν και ευλογημένο και θεόκλητο και χριστομίμητο) άθλημα δοκιμαζόμαστε όλοι μας, κι εμείς όπως και όλοι οι απανταχού συμποιμένες.
***
Σ᾽ αυτήν την προοπτική, πέρα από την συχνότατη λειτουργική τροφοδοσία από τον Όντα και τον Ην και τον Ερχόμενον, που είναι κυριολεκτικά το άπαν της ζωης μας, υπάρχουν και κοινές (κοινωνούμενες) στιγμές ανθρώπινης αναψυχής, για τις ανθρώπινες αντοχές.
Τέτοιες είναι οἱ εόρτιες συνάξεις κλήρου και λαού, αλλά και η καθοδηγητική επικοινωνία με ανθρώπους καλοπροαίρετους.
Παραμονές τής Πεντηκοστής, η Χορωδία του Λουτρακίου, με φίλους και φίλες από τα παιδικά και τα νεανικά μας χρόνια, επισκέφθηκε τη Γουμένισσα, τη Μονή της Παναγίας, το Επισκοπειο, τη Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας. Τραγούδησαν μιά μικρή επιλογή από τα τραγούδια της συμμετοχης τους γιά το φεστιβάλ σχετικών εκδηλώσεων του Κιλκίς, που αναφέρονταν στο πατριωτικό φρόνημα . Τους ξεναγήσαμε, τους μιλήσαμε (όπως τα παλιά νεανικά μας χρόνια) γιά την αμεσότητα της παρουσίας του Θεού στην Εκκλησία μας, ανταλλάξαμε αναμνήσεις από κείνην την πρώιμη αμοιβαιότητα εκκλησιαστικότητας.
Πριν απ᾽ αυτούς, επισκέπτες-προσκυνητές από τη Ρωσία με τον π. Ιγκόρ μας έδωσαν την ευκαιρία να τους μιλήσουμε γιά τα τεκμήρια της θείας συγκαταβάσεως στην Εκκλησία μας· με την προτεραιότητα της πίστεως και της λατρείας να επευλογείται από τη συγκαταβατική φιλανθρωπία του Θεού, στον Αγιασμό με το Τίμιο Ξύλο από του Σταυρού. Δέν ήταν οὔτε είναι το παν, όμως με μιάν αμεσότητα φόβου και έκπληξης εκκαίει τίς καρδιές στή διαρκή λατρευτική εκζήτηση του Χριστού, το “μνημόνευε Ιησουν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών”.
Επιστέγασμα, το λαμπρό τοπικό πανηγύρι της Ενορίας Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου. Στον Εσπερινό της κυριώνυμης ημέρας, ανήμερα της Πεντηκοστής, πλήθος εφημερίων και πολλαπλασίων πιστών από όλη την επαρχία συγκρότησαν τη λατρευτική Σύναξη, γιά την ανύμνηση και “προσκύνησιν της Τρισυποστάτου Θεότητος”. Από κοντά και οι Αρχές του Δήμου και της Περιφ. Ενότητος Κιλκίς (ελαχιστότατο απείκασμα άλλων εποχων, όταν στην άλλοτε Βασιλεύουσα οι πρώτοι-πρώτοι συνέθεταν Δοξαστικά, που μέχρι σήμερα ενοφθαλμίζονται στή λατρεία μας προς τον Θεό!) Η ψαλμώδηση τροπαρίων από τό 10χρονο Ιωάννη, υιό ιερέως μας, ήταν τόσο συμβατή ως απτότατο κήρυγμα αναλογίας προς το κυριώνυμο Ευαγγελικό μήνυμα περί “των μικρών τούτων” (είτε καθ᾽ ηλικίαν είτε των κυριολεκτικά ταπεινών καί ασήμαντων)!
Εν μέσω των κληρικών μας και του λαού, τιμήσαμε και την υπερ-22ετή εφημεριακή συνέπεια και το ακέραιο ήθος της αυτοπροσφοράς και ολοτελούς διακονίας ενός εκλεκτού ιερομονάχου, με αγαθό συνειδός, του π. Βαρθολομαίου Βαφάκη. Ανακαίνισε το μεταβυζαντινό ναό της Ενορίας του, όπου και διακονεί με απαράμιλλη φιλοτιμία επί τόσα χρόνια, καθυπέμεινε ως άλλος ένας σμικρός μιμητής του προστάτη του Αποστόλου την αντιεκκλησιαστική κακοήθεια αντιχρίστου κέντρου, δικαιωμένος τελικά απόλυτα, καί επιπλέον ελεηθείς θαυμαστώς από την προστασία του μεγάλου Αγίου του. Το οφίκιο του αρχιμανδρίτου, μετά από τόσα χρόνια, ήταν πανθομολογουμένως μιά δίκαιη απονομή, κάτι που επαινέθηκε από όλους τούς συγκληρικούς εφημερίους.
***
Αν σήμερα κατατίθενται αυτά τα λιτά “στιγμιότυπα”, πιστεύουμε ότι αφορούν αναλογικά στην κοινή και προσφορότερη μαρτυρία “πάσης επισκοπής ορθοδόξων” ως εποικοδομή εις Χριστόν του εκκλησιαστικού πληρώματος. Με τον εισαγωγικό προβληματισμό ως συνάθλημα ταυτοποίησης.
-120x86.jpg)
