“Η ψυχή αυτής εν αγαθοίς αυλισθήσεται” (Ψαλμ. ΚΔ΄, 13)
Σεπτή Γερόντισσα, Μοναχή Μαριάμ- Ηγουμένη της Ιεράς Νέας Μονής (1922- +2014)
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα του θείου λόγου
Η μετάνοια είναι δώρο του Θεού. Είναι Μυστήριο και ο άνθρωπος που, ενσυνείδητα θα την ενστερνιστεί, νεκρώνει τα πάθη τα επί της γης και μετατρέπεται σε σκεύος εκλογής, σε επίγειο άγγελο του Θεού. Το δώρο αυτό, της θείας χάριτος, ελκύεται από την πίστη. (Εφεσ. Β΄, 8). Τι είναι, όμως, η πίστη ? Ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, μας ερμηνεύει: (Εβρ. ΙΑ΄, 1).
Πίστη είναι το ότι υφίστανται -ουσιαστικά και υπαρκτά- εκείνα, πνευματικά και ψυχικά, τα οποία είναι πρόξενοι της -κατά Θεόν- βιωματικής ελπίδας. Είναι το να επιβάλλεσαι και να εξουσιάζεις πράγματα που υπάρχουν, τα νιώθεις και τα αισθάνεσαι, γνωρίζεις ότι υπάρχουν, αλλά δεν μπορείς να τα δεις.
Ένα τέτοιο σκεύος εκλογής του Θεού, ένας τέτοιος επίγειος Άγγελος, ήταν και η μακαριστή Γερόντισσα της Νέας Μονής, Μοναχή Μαριάμ, η οποία κατέλιπε τα επίγεια και φθαρτά για να συναντήσει τον Κύριο που, τόσα χρόνια λάτρευε και υπηρετούσε, που ζούσε γι΄ Αυτόν, προς τα αιώνια και άφθαρτα.
Όπως, πολύ σωστά και εμπνευσμένα, την αποχαιρέτισε ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος, με μια καλλικέλαδη Ορθοδοξότατη προσλαλιά –που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον, από άμβωνος λόγο, ενός Ιερού Χρυσοστόμου ή ενός Μεγάλου Βασιλείου– επισημαίνοντας ότι, η Γερόντισσα Μαριάμ δεν απέθανε τώρα.
Απέθανε πριν από 57 χρόνια, όταν ενδύθηκε το Μοναχικό και Αγγελικό Σχήμα, απαρνούμενη τα του κόσμου τερπνά αλλά εφήμερα και ψυχοφθόρα. Σήμερα αναστήθηκε για να μεταβεί στην όντως ζωή, διότι δεν υπάρχει τέρμα στον τάφο, υπάρχει ένα νέο ξεκίνημα που οδηγεί στην μακαριότητα και στην κατάργηση του χρόνου. Ο θάνατος καταπατήθηκε, με την Ανάσταση του Κυρίου και έχει, πλέον, πρόσκαιρο χαρακτήρα. (Α΄ Κορινθ. ΙΕ΄, 26). Όπως ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος, έτσι και ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος. Γι΄ αυτό και τα νεκροταφεία αποκαλούνται κοιμητήρια. Κατά την Δευτέρα Παρουσία (Ιωαν. Ε, 28) και (Α΄ Θεσσ. Δ΄, 16).
Τις ημέρες που η Αγία μας Εκκλησία εόρταζε μεγάλους Πατέρες και Μοναχούς, τα διαμάντια της Ορθοδοξίας μας: τον Άγιο Αντώνιο, τους Αγίους Αθανάσιο και Κύριλλο, τον Άγιο Μακάριο, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, τον Άγιο Ευθύμιο, τις ίδιες εκείνες ημέρες, ευδόκησε ο Θεός να μεταστεί η Οσία μητέρα Μαριάμ στην αγκαλιά του Θεού.
Η μακαριστή Γερόντισσα είχε νιώσει με τα αισθητήρια της ψυχής της πολλά εν ζωή, σημάδια θεϊκά, θαυμαστά και υπερφυσικά. Αρκετά μας είχε αποκαλύψει και διηγηθεί. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι, (παράβαλε στο Γαλ. Δ΄, 4), ο πανάγαθος και παντοδύναμος Θεός θα δείξει και τα θαυμαστά εκείνα (Πραξ. Δ΄, 16) που έχουν να κάνουν με τη Γερόντισσα.
Ο τόπος της Ι. Νέας Μονής ανέδειξε και αναδεικνύει μέχρι σήμερα Αγίους. Από τώρα και στο εξής έχουμε άλλη μια πρέσβειρα στον Θεό, να μεσιτεύει για εμάς.
Οσία μητέρα Μαριάμ, σεπτή Γερόντισσά μας, μνημόνευε υπέρ ημών των αμαρτωλών. Μνημόνευε για την Ιερά Νέα Μονή σου, για την Ορθοδοξία μας, τη Χίο, την πατρίδα μας, Ελλάδα. Αμήν.-
