Βεροίας Παντελεήμων: Ας καταφεύγουμε και εμείς στην Παναγία μας, το μονα­δικό και ασφαλές καταφύγιο στη ζωή όλων (ΦΩΤΟ)

Παρακλητικος Κανονας ενωπιον της ιερας εικονος της Παναγιας Αγιοταφιτισσης στην Αλεξανδρεια. (ΦΩΤΟ)
 

Την Παρασκευή 8 Αυγούστου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην ακολουθία του μικρού παρακλητικού κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας και κήρυξε το θείο λόγο.

Στο τέλος της Παρακλήσεως χειροθέτησε δύο ιερόπαιδες σε αναγνώστες, ενώπιον της ιεράς εικόνος της Παναγίας Αγιαταφιτίσσης.

Ακολούθησε ο αγιασμός των εγκαινίων εκθέσεως ζωγραφικής στο πνευματικό κέντρο της ενορίας.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου.

«Θλίψις γαρ έχει με φε­­ρειν ου δύναμαι των δαιμόνων τα τοξεύ­μα­τα».

Ενώπιον της ιεράς και θαυματουργού ει­κο­­νος της Παναγίας της Αγιοταφιτίσσης που υπο­­δεχθήκαμε με συγ­κι­­νηση και κατάνυξη προχθές στην πόλη μας και τον ιερό και πε­ρι­καλλή αυτό ναό της Κοι­μήσεως της Θεοτό­κου, ψάλαμε και από­ψε, αδελφοί μου, την ιε­ρα Παράκληση της Πα­ναγίας μας. Καί την παρακαλέσαμε για πολ­λα. Της εκφράσαμε τα αι­­τήματα εκείνα, τα οποία η θεο­­κίνητη γλωσ­­σα του ιερού υμνο­γράφου συμ­πε­ριέ­λα­βε στον παρα­κλη­τικό της κανόνα. Καί μαζί με αυτά της εκφράσαμε και ο,τι ο καθένας μας ήθελε να της εμπι­στευ­θεί, χαρούμενα και λυ­πηρά. Διότι, αδελφοί μου, η ζωή μας έχει και τα δύο. Έχει χαρές αλ­λα έχει και θλίψεις· και παρότι επιδιώκουμε τις χαρές, συχνά απο­λαμ­βα­νουμε τις θλι­ψεις, που φαίνεται να υπερι­σχύουν στο ισο­ζυ­γιο της ζωής μας.

Το γνωρίζουμε, βε­βαί­­­­ως, ότι οι θλίψεις ει­ναι περισσότερες από τις χαρές της ζωής μας, αλλά δεν θέλουμε να το αποδεχθούμε. Το γνω­ρι­­ζουμε γιατί μας προ­ει­δοποίησε ο ίδιος ο Χρι­­στος λέγοντας προς τους μαθητές του: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νε­νι­­κηκα τον κόσμον».

Καί τι είναι η θλίψη, α­δελφοί μου; Είναι ο τρο­πος με τον οποίο επι­­χειρεί να επέμβει ο πο­νηρός στη ζωή μας και να διαταράξει την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να απο­σπα­σει τον λογισμό μας από τον Θεό, να σκιάσει τη χαρά που μας προσ­φέρει η παρουσία του, να μας παρακινήσει στον θυμό και στην ορ­γη, στον φθόνο και τη ζήλεια για τον αδελφό μας, να βάλλει στην ψυ­χη μας σκέψεις και επιθυμίες αμαρτωλές, να μας παρακινήσει στην παρακοή του θε­λη­­ματος του Θεού, να θωπεύσει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας και να καθησυχάσει προ­­σωρινά τη συνεί­δη­ση μας με ψεύτικες υπο­σχέσεις.

Αυτή είναι, αδελφοί μου, η τακτική του δια­βόλου, που μας φαίνε­ται ίσως ευχάριστη και ελ­­κυ­στική στην αρχή με­χρι να μας πα­ρασύ­ρει, αλλά στη συνέχεια δημιουργεί θλι­ψη στην ψυχή μας, άγχος, αγω­νία, ανησυ­χία, δυσθυ­μία, αισθήμα­τα που όλοι νιώθουμε και συ­χνα δεν ξέρουμε πως να τα διαχειρισθούμε και πως να απαλλα­γού­με από αυτά, πως να απαλ­λα­γούμε από τη θλίψη που μας προκα­λούν, όπως λέει και ο ιερός υμνογράφος, «των δαι­μόνων τα το­ξεύ­ματα».

Στην προσπάθεια αυ­τη, αδελφοί μου, δεν ει­μαστε μόνοι, γιατί δεν ει­μαστε μόνο εμείς που δοκιμάζουμε τη θλίψη από τις επιθέσεις του αο­ράτου εχθρού της ψυ­­χης μας, ο οποίος και έρριξε και ρίχνει τα βε­λη του σε όλους τους αν­­­θρώπους που αγωνί­ζο­ν­ται να ζήσουν συμ­φω­να με το θέλημα του Θεού.

Το γνωρίζουμε από τους βίους των α­γι­ων μας, το γνω­ρι­ζου­με και από αυτή τη ζωή της Πα­ναγίας μας, που δο­κίμασε τη θλίψη και την οδύνη της σταυρι­κης θυσίας του Υιού της, έργο και αυτό, πα­ρότι με την ανοχή και την άδεια του Θεού, του δια­βόλου.

Το γνωρίζου­με και από την ζωή του Χρι­στού, που λίγο πριν από το πάθος του δοκίμαζε και αυτός αφόρητη θλι­ψη ώστε να λέγει: «πε­ρίλυπος εστιν η ψυ­χη μου έως θανά­του».

Γι᾽ αυτό ας μην απο­γοη­τευόμαστε, αλλά ας αν­τιμετωπίζουμε τη θλι­ψη που μας προκα­λούν «τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού» με τον τρόπο που μας συ­στήνει ο ιερός υμνο­γρα­φος. Ας την αντιμε­τωπίζουμε με τον τρο­πο με τον οποίο την αν­τιμετώ­πι­ζαν και οι α­γιοι και οι θεοφόροι πα­τέρες. Ας την αντι­με­τω­πίζουμε προσφεύ­γοντας, αδελ­φοί μου, στη χάρη της Παναγίας μας, που είναι πάντοτε έτοιμη να ακούσει τα αι­τήματά μας και να τα μετα­φε­ρει στον Υιό της με­σι­τεύ­οντας για την εκ­πλη­ρωσή τους.

Καί εάν, βεβαίως, όσο ζούμε και αγωνιζόμα­στε είναι δυ­σκολο να απαλλαγούμε από τα «τοξεύματα των δαιμό­νων», οι οποίοι μέσω αυτών προσπαθούν να μας στερήσουν τη χαρά που μας χαρίζει ο Χρι­στος και να μας απο­μα­κρύνουν από αυτόν, η Παναγία μας μπορεί να μας στηρίξει και να μας ενισχύσει, ώστε να μην αισθανόμαστε τη θλίψη που προκαλεί η αδυνα­μία μας να αντιδρά­σουμε σ᾽ αυτά και να τα αντι­με­τωπίσουμε.

Γι᾽ αυτό, αδελφοί μου, ας καταφεύγουμε και εμείς στην Παναγία μας, που είναι το μονα­δικό και ασφαλές κατα­φυ­γιο στη ζωή όλων των ανθρώπων, στην Παναγία που απο­­τελεί την παρα­μυ­θία και την παρηγορία πάντων των θλιβομέ­νων, και ας την παρα­κα­λούμε, να μας δι­νει δύναμη ώστε να αντι­με­­τωπίζουμε τους πει­ρα­­σμούς και τα προ­βλη­­ματα της ζωής μας, και να μεσιτεύει στον Υιό της για να γεμίζει την ψυχή μας με τη δι­κη του χαρά που διώ­χνει τη λύπη.

Ας προσ­φεύγουμε στην Πανα­γία μας και ας της εμ­πιστευόμαστε τη ζωή μας ακολου­θω­ντας πάντοτε τον δρο­μο που βάδισε και εκείνη, τον δρόμο της ταπεινώσεως και της υπα­κοής στον Θεό, για να έχουμε τη χάρη και την προστασία της.