Στεκόμαστε σε μία πρόσφατη είδηση για την «Ιδιαίτερα μαχητική διαδήλωση, που οργάνωσαν οι ισλαμιστές της μουσουλμανικής μεινότητας στην Ξάνθη, κατά του Ισραήλ για την επέμβαση στην Γάζα».
Η είδηση αυτή πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά ως ορθοδόξους χριστιανούς και να μας βάλει σε βαθιά περισυλλογή.
Οι μουσουλμάνοι της Θράκης, παρότι αποτελούν μία μειονότητα στον νομό, που δεν υπερβαίνει το 30% (από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό Πομάκων και Αθίγγανων δεν έχουν τουρκική συνείδηση), και παρότι ζουν σε μία επαρχιακή πόλη, αρκετά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, είχαν την ευαισθησία και το θάρρος να διαδηλώσουν υπέρ των ομοθρήσκων τους στην Γάζα, οι οποίοι, δικαίως ή αδίκως, υφίστανται φονικές επιθέσεις από τους Ισραηλινούς.
Την ίδια ώρα και εδώ και πάνω από δύο χρόνια οι ομόθρησκοί μας στην Συρία και στο Ιράκ, χριστιανοί ορθόδοξοι, αλλά και χριστιανοί πολλών άλλων ομολογιών, υφίστανται, χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτε, εκδηλώσεις πολύ πιο ακραίας μορφής βίας από τους εκεί ισλαμιστές, με μοναδική αιτία ότι εξακολουθούν να είναι χριστιανοί.
Αποκεφαλισμοί, τρομακτικές εκτελέσεις, βομβαρδισμοί εκκλησιών, απαγωγές, παγιδευμένα αυτοκίνητα και άλλες βομβιστικές επιθέσεις, δολοφονίες αμάχων, πείνα, προσφυγιά, φτώχεια και πολλά άλλα ακόμη, έχουν καταντήσει μία καθημερινή σκληρή πραγματικότητα για τους αδελφούς μας Σύριους χριστιανούς. Κατά καιρούς αρκετά βλέπουν το φως τη δημοσιότητας· υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα, τα οποία τα αγνοούμε και τα γνωρίζει μόνο ο Θεός.
Μπροστά σε αυτήν την τραγική καθημερινή πραγματικότητα που ζουν οι χριστιανοί της Συρίας στο Χαλέπι και σε άλλες περιοχές, και οι χριστιανοί του Ιράκ, που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους, δεν βρέθηκαν μερικές εκατοντάδες Ορθοδόξων Ελλήνων να διαδηλώσουν ειρηνικά την συμπαράστασή τους και τον αποτροπιασμό τους για τα γεγονότα αυτά, που αποτελούν όνειδος για την ανθρωπότητα του 21ου αιώνα· γεγονότα που η φρίκη τους δεν έχει καμία σχέση με την φρίκη της Γάζας.
Δεν βρέθηκαν πέντε Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας να διοργανώσουν μία ειρηνική διαμαρτυρία ενάντια στην απάνθρωπη αυτήν πραγματικότητα που ζουν οι αδελφοί τους στην Συρία και στο Ιράκ. Οι περισσότεροι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και μόνο ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν τον γενικό κανόνα. Βλέπει κανείς αρκετούς Μητροπολίτες, με αφορμή την Συρία και το Ιράκ, να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την ισλαμική απειλή που έρχεται, αλλά ελάχιστους να αναλαμβάνουν μία σοβαρή ενθαρρυντική πρωτοβουλία για την στήριξη των χριστιανών της περιοχής, η δε Εκκλησία της Ελλάδος εν σώματι καθεύδει.
Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν μερικές εκατοντάδες Ελλήνων χριστιανών για να κάνουν μία ειρηνική πορεία μέχρι τις πόρτες του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και να καταγγείλουν την μόνιμη και τραγική αδιαφορία του Υπουργείου επί Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο έχει κλείσει εντελώς τα μάτια του μπροστά στο δράμα των χριστιανών της Συρίας για να μην δυσαρεστήσει τους δυτικούς συμμάχους μας. Οι κραυγές των χριστιανών της Συρίας δεν έχουν περάσει ακόμη τα παράθυρα του Υπουργείου.
Ως χριστιανοί θα πρέπει να προβληματιστούμε, να διδαχθούμε από αυτήν την εκδήλωση των μουσουλμάνων της Ξάνθης και να τους μοιάσουμε στο σημείο αυτό, να βγούμε από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, να δείξουμε την έμπρακτη μέριμνά μας για το δράμα το οποίο ζουν οι αδελφοί μας στην Συρία και στο Ιράκ, και να το αγκαλιάσουμε ως δικό μας δράμα.
Φωτο αρχείου
-120x86.jpg)
