Σε ερείπια έχουν μετατραπεί πολλές εκκλησίες της Κεφαλονιάς. «Δεν μας έμεινε ποτήρι να πιούμε νερό», λέει η ηγουμένη Νεκταρία στη Μονή Κορωνάτου.
Αριστερά, η Αγία Μαρίνα των Σουλλάρων, η Κοίμηση Θεοτόκου των Ορόγγων και ο Αγιος Ιωάννης στα Φαβατάτα
Λίγο παρακάτω στέκει βαθιά πληγωμένη η Αγία Μαρίνα, το καμάρι της Κεφαλονιάς. Κτίσμα του 17ου – 18ου αιώνα έχει κηρυχτεί διατηρητέο μνημείο. «Μόλις έγινε ο σεισμός πετάχτηκα κι έτρεξα να δω την κυρά μου. Πολύ λυπήθηκα που την είδα έτσι. Πιο πολύ με πόνεσε από το σπίτι μου», λέει ο κ. Γρηγοράτος.
Οι λαβωμένες εκκλησίες είναι πολλές στο Ληξούρι και στα χωριά της Παλικής. Στους Σουλλάρους και οι τρεις εκκλησίες του χωριού έχουν υποστεί ζημιές. Πριν από λίγες μέρες πέθανε ένας ηλικιωμένος κάτοικος, από την καρδιά του, όπως λένε οι χωριανοί. Δεν άντεξε, υποστηρίζουν, τον χορό των Ρίχτερ. «Το χωριό έχει μείνει χωρίς εκκλησία. Γι’ αυτό τον κηδέψαμε στο Ληξούρι και μετά τον φέραμε στο χωριό και τον θάψαμε στα χαλάσματα της Αγίας Μαρίνας, όπου είναι και το κοιμητήριο», μας λέει ο ιερέας Θανάσης Λυκούδης. Τις προάλλες έθαψε για δεύτερη φορά έναν νεκρό που βγήκε από το μνήμα με τον σεισμό, στο κοιμητήριο της Αγίας Θέκλης… Τα νεκροταφεία έχουν υποστεί σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή.
Η Αγία Μαρίνα, εξαίρετο δείγμα επτανησιακού μπαρόκ, ανήκε στην οικογένεια Πυλαρινού, μια αρχοντική οικογένεια ιατροφιλοσόφων με σπουδές στην Πάντοβα, μας εξηγεί ο εκπαιδευτικός και λαογράφος της Κεφαλονιάς, Γεράσιμος Γαλανός. Είναι ο άνθρωπος που έχει μελετήσει όσο κανείς άλλος τα μνημεία του τόπου του.
Ο ίδιος μας οδηγεί στην Κοίμηση Θεοτόκου των Ορόγγων, κι αυτή διατηρητέο μνημείο του 17ου – 18ου αιώνα. «Ανήκε στην αρχοντική κεφαλονίτικη οικογένεια Τυπάλδου Χαριτάτου, που έδωσε σπουδαίες προσωπικότητες, όπως τον επίσκοπο Τιμόθεο Χαριτάτο, που βοήθησε τους Ενετούς να διώξουν τους Τούρκους από τη Λευκάδα», μας πληροφορεί ο κ. Γαλανός, ενώ περιεργάζεται τις βαθιές πληγές που προξένησαν τα Ρίχτερ στην εκκλησία-μνημείο.
Λαβωμένος είναι και ο Αγιος Ιωάννης στα Φαβατάτα, που επιδιορθώθηκε μετά τον μεγάλο σεισμό του 1867. «Δεν μας έμεινε ποτήρι να πιούμε νερό», λέει η ηγουμένη Νεκταρία στη Μονή Κορωνάτου. Οι ζημιές σημαντικές κι εκεί. «Παρόλο που είμαστε μοναχές και δεν πρέπει να λιποψυχούμε με τη δύναμη του θεού, ταραχτήκαμε κι εμείς για λίγο», παραδέχεται η Θεοκτίστη. «Ολα ξαναγίνονται, αλλά ποιος ξέρει σε ποιον αιώνα», αναρωτιέται η Νεκταρία, σφαλίζοντας τα παράθυρα του κελιού της.
Σε πολλές εκκλησίες που η κεραμοσκεπή καταστράφηκε, οι επίτροποι με τη βοήθεια των ιερέων σκέπασαν με νάιλον θρόνους, προσκυνητάρια και τέμπλα για να τα προστατέψουν από τη βροχή. Πληγωμένη είναι και η Παναγιά η Αγρηλίτισσα στα Χαβριάτα, όπως και ο Αγιος Σπυρίδων στα Μαντζαβινάτα. «Στην Κεφαλονιά ζούμε με τους σεισμούς και δεν μας έχουν μείνει πολλά μνημεία», σχολιάζει ο κ. Γαλανός και προσθέτει: «Πρέπει το υπουργείο Πολιτισμού να φροντίσει. Η κληρονομιά δεν επαναλαμβάνεται»..
