Μόλις μπήκε το καλοκαίρι, ο επιχειρηματίας Λάμπρος Αποστολόπουλος έφυγε από το Μπάφαλο της Νέας Υόρκης και επέστρεψε στην Ελλάδα.
Μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια του θα περάσει τέσσερις μήνες στη διώροφη βίλα του, στα περίχωρα της Ερέτριας.
Θα φροντίσει τα αμπέλια του, θα επιβλέψει τις τελευταίες εργασίες στον κήπο του και από το μπαλκόνι του σπιτιού του θα κοιτάζει το νησί που δεν κατάφερε να νοικιάσει.
Ψηλός και ευθυτενής, ο 54χρονος Λάμπρος Αποστολόπουλος έχει μάθει να τα κάνει όλα γρήγορα. Στα 18 του έτη μετανάστευσε στις ΗΠΑ για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Παντρεύτηκε ένα χρόνο αργότερα και απέκτησε το πρώτο του παιδί προτού αποφοιτήσει. Παράτησε τελικά το πανεπιστήμιο, άνοιξε δική του επιχείρηση ως εργολάβος δημοσίων έργων στα 21 του και κατοχύρωσε ευρεσιτεχνίες στην κατασκευή σκαλωσιών. Το 1996 ίδρυσε στο Μπάφαλο την εταιρεία Safespan Platform Systems Inc., που ειδικεύεται στις επισκευές γεφυρών. Και πριν από μία τετραετία προσπάθησε να μισθώσει από τον Δήμο Ερέτριας το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχειακό συγκρότημα στη νησίδα Πεζονήσι, γνωστή και ως Νησί των Ονείρων.
Ηθελε να επενδύσει 5 εκατομμύρια ευρώ
Το σχέδιο του Αποστολόπουλου ήταν να αναγεννηθεί το νησί. Παρουσίασε, όπως λέει, την πρότασή του στον δήμαρχο και στην αντιπολίτευση. «Ηταν θετικοί και οι δύο. Το θέμα δεν ήταν πολιτικό και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν», λέει. Ηθελε να επενδύσει κοντά στα 5 εκατομμύρια ευρώ. Η επιχείρησή του στις ΗΠΑ είχε 20,38 εκατομμύρια δολάρια έσοδα το 2012, σύμφωνα με έκθεση της αμερικανικής εταιρείας λογιστών Dopkins & Company. «Στόχος μου ήταν να φτιάξω την παραλία και το μπιτς μπαρ, να αναστηλώσω το εστιατόριο και το ξενοδοχείο και να κατασκευάσω ένα θεματικό πάρκο για την αρχαία Ελλάδα», λέει ο 54χρονος επιχειρηματίας.
Τι είναι το νησί των Ονείρων
«Εμπλεξε η ιστορία σε βουνά γραφειοκρατίας. Στην Αμερική όλα δουλεύουν με ένα σύστημα. Προτείνεις μια ιδέα, σου λένε ναι ή όχι και προχωράς ανάλογα. Στην Ελλάδα δεν ξέρεις τι θα βρεις μπροστά σου», λέει ο υποψήφιος επενδυτής στο μπαλκόνι της βίλας του με θέα στον Νότιο Ευβοϊκό Κόλπο.
Το Νησί των Ονείρων συνδέεται με την Ερέτρια με μια στενή λωρίδα γης. Από τα τέλη του ’60, λειτουργούσαν εκεί τουριστικά καταλύματα, ντισκοτέκ και μια μικρή παραλία. Σύνθετες νομικές διαδικασίες διαμόρφωσαν ένα πολύπλοκο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, δόθηκε στον ΕΟΤ για χρήση και εκμετάλλευση για 75 χρόνια. Σκοπός ήταν να περάσει έπειτα στα χέρια του επιχειρηματία Ιωάννη Μανιατόπουλου.
Με τη μεταπολίτευση όμως και έπειτα από σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου, παραχωρείται από τον ΕΟΤ στον Δήμο Ερέτριας η δυνατότητα εκμετάλλευσης 19 στρεμμάτων του νησιού και του κινητού εξοπλισμού του μέχρι το 2043. Ο τελευταίος ενοικιαστής αποχώρησε από τις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις το 2008 και έκτοτε τα δύο κτίρια των 52 δωματίων και τα 46 bungalows ρημάζουν στο Νησί των Ονείρων.
Τον Οκτώβριο του 2012, το ζήτημα της αξιοποίησης του νησιού ξέφυγε από τη σφαίρα των ενδοδημοτικών συγκρούσεων και απασχόλησε μέχρι και διεθνή έντυπα. Ο απερχόμενος δήμαρχος Βασίλης Βελέντζας ανακοίνωσε τότε την πρόθεσή του για διενέργεια δημόσιου διαγωνισμού για την ενοικίαση του Νησιού των Ονείρων. «Το πρώτο ελληνικό νησί νοικιάζεται», ήταν ο τίτλος μιας ελληνικής εφημερίδας. «Αραβες μεγιστάνες, πάμπλουτοι Ρώσοι επενδυτές, αλλά και πασίγνωστοι Ελληνες επιχειρηματίες φέρονται να “φλερτάρουν” με την απόκτηση του πρώτου ελληνικού νησιού το οποίο βγαίνει σε δημοπρασία», έγραψε στο ρεπορτάζ του άλλο έντυπο. Λίγους μήνες αργότερα, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Los Angeles Times, ο Βελέντζας δήλωσε ότι η πορεία της δημοπρασίας θα καθόριζε «την προώθηση ή το μπλοκάρισμα άλλων, πιο φιλόδοξων επενδυτικών σχεδίων» στην Ελλάδα. «Νόμιζα ότι μέσα σε ένα εξάμηνο θα είχε τελειώσει η διαδικασία», είπε ο Βελέντζας. «Αλλά δυστυχώς διαψεύστηκα, τα τεύχη δημοπράτησης δεν βγήκαν ποτέ».
Και κάπου εκεί, μέσα στο κουβάρι των αρμοδιοτήτων και των καθυστερήσεων, ο Αποστολόπουλος απέσυρε το ενδιαφέρον του.
-120x86.jpg)
