ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΜΟΝΑΧΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ
Πέρα από τα μαρτύρια που περνούσε ο ευλογημένος Ζαχαρίας από τους Μοναχούς, κουραζόταν αφάνταστα και στις διακονίες του, αφού είχε ένα τόσο φιλάσθενο και πολυπαθές σώμα.
Πέρασε από το διακόνημα του φούρναρη, όπου ζύμωνε δυο χιλιάδες ψωμιά ημερησίως και κοιμόταν δυο ώρες το ημερονύκτιο επάνω σ’ ένα πάγκο στο φούρνο. Έγινε τραπεζάρης, εκκλησιάρχης, έφτιαχνε κεριά, καθάριζε τα κελλιά των Προισταμένων. Προτού να γίνει Μοναχός, είχε είκοσι διακονήματα! Ενώ όμως εργαζόταν με υποδειγματική αυταπάρνηση και επιμέλεια σε όλα, παραδόξως επέσυρε τον φθόνο και το μίσος των άλλων.
Ο Κύριός μας και η Πανάχραντος Μητέρα Του δεν παρέβλεπαν τον κόπο και τους αγώνες του πολυπαθούς δούλου των και πάντοτε τον παρηγορούσαν με διάφορους τρόπους, οράματα και οπτασίες. Μάλιστα, κάποτε δέχθηκε με τρόπο θαυμαστό μια θεική επίσκεψη, όπως πριν από πέντε αιώνες ο άγιος Σέργιος.
Φιλοξένησε στο κελλί του δυο μυστηριώδεις προσκυνητάς, ενώ η καρδιά του φλεγόταν από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Του προφήτευσαν το μοναχικό του όνομα και τα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής του.
Δυο φορές ήλθαν μαζί, ενώ την τρίτη φορά φάνηκε ο νεώτερος σε απερίγραπτη δόξα μπροστά στον κατάπληκτο Ζαχαρία και σε έναν άλλο Αδελφό.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης, ότι όταν είχε την διακονία του ”προσμονάρη”, να στέκεται δηλαδή φύλακας δίπλα στην λάρνακα του αγίου Σεργίου, ήλθε κάποτε ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης και προσευχήθηκε, ως εξής:
”Πάτερ Σέργιε, φίλε μου, θέλω να σε μιμηθώ, να ακολουθήσω τα βήματά σου” και γνωρίζουμε, ότι το αίτημά του εκπληρώθηκε. Τελείως απροσδόκητα και οπωσδήποτε με την νεύση της Βασιλίσσης των Ουρανών, όπως απεκαλύφθη σ’ έναν ενάρετο Πνευματικό και ενώ όλοι ήσαν εναντίον του, ο ευλογημένος Ζαχαρίας χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Τρύφωνα, ο οποίος ιδιαιτέρως τον εκτιμούσε και του ανετέθη να είναι Πνευματικός.
Στο μεταξύ είχε λάβει την ρασοευχή με το όνομα Ζωσιμάς και μετά από ένα περίπου χρόνο έγινε Μικρόσχημος Μοναχός. Την διακονία του ως Πνευματικού, την εκτελούσε με μεγάλη ευλάβεια, δεν βιαζόταν, άκουγε με υπομονή και συμπάθεια τον εξομολογούμενο και με την αγάπη και τις άγιες συμβουλές του προκαλούσε μεγάλη ωφέλεια και ανακούφιση στους πληγωμένους αμαρτωλούς.
Το κελλί του είχε γίνει καταφύγιο των πτωχών και λιμάνι παρηγορίας. Οι άλλοι Μοναχοί προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν, αλλά η ίδια η Παναγία Θεοτόκος του φανερώθηκε σε όνειρο και του έδωσε την ευλογία της να υποδέχεται τον πονεμένο Λαό του Θεού, που ζητούσε στήριγμα και ενίσχυση. ”Έτσι ο ευλογημένος πατήρ Ζωσιμάς (Ζαχαρίας) έλαβε το μεγάλο αυτό χαρισματικό δώρο του ”στάρτσεστβο”, δηλαδή το υπούργημα του ”στάρετς”, το λειτούργημα των αγίων Γερόντων. ”Ο ”Στάρετς” δεν είναι ένας ”οδηγός της συνειδήσεως”, ούτε ένας Εξομολόγος με την μυστηριακή έννοια της λέξεως.
Είναι ένας χαρισματούχος. Προτού ν’ αρχίσει να καθοδηγεί τους άλλους, έπρεπε ο ίδιος να έχει βαθειά εξαγνισθεί, να έχει περάσει από τον δρόμο που ζητά από τους άλλους να ακολουθήσουν και να κατέχει στον πιο υψηλό βαθμό την διάκριση των πνευμάτων”.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι αν και πλησίαζε ο μεγάλος κίνδυνος, μέχρι το κλείσιμο της Μονής από τους Κομμουνιστάς, οι Μοναχοί συνέχιζαν την πνευματική τους αδιαφορία και κατάπτωση. Ο πατήρ Ζωσιμάς έκλαιγε πικρά βλέποντας την ζωή τους.
Κάποτε σε μια μεγάλη εορτή, ενώ βρισκόταν στον Καθεδρικό Ναό, είδε την Βασίλισσα των Ουρανών να βγαίνει από την Ωραία Πύλη μαζί με τέσσερεις Μάρτυρες. Στάθηκε για λίγο και κοίταξε τους Μοναχούς που ήσαν στην Εκκλησία. Ύστερα ο Στάρετς την άκουγε να λέει λυπημένη: ”Δεν είναι κανένας Μοναχός εδώ εκτός από τέσσερεις”, κι έδειξε τον μακάριο Ζωσιμά (Ζαχαρία) και τρεις άλλους. Μετά γύρισε πάλι στο Ιερό και χάθηκε. Πρέπει όμως να αναφέρουμε, ότι αν και η Αδελφότης εκείνη παρουσίαζε τέτοια κατάπτωση, υπήρχαν και μερικοί ενάρετοι και ευλογημένοι άνθρωποι, τους οποίους είχε φίλους ο πολυπαθής Στάρετς και για τους οποίους θα γράψουμε σε άλλο κεφάλαιο. Συνεχίζεται…
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Από το βιβλίο Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ”, έκδοση Ιεράς Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, σελίδες 17 – 19, Αθήνα 1983.
