Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Αττάλεια, στη νότια ακτή της Μεσογείου της Μ. Ασίας.
Όταν ξέσπασε η μεγάλη καταιγίδα της Μικρασιατικής καταστροφής το 22, η διαταγή του σκληρού Νουρετίν Πασά ήταν απόλυτα αυστηρή "δεν θα πάρετε τίποτα μαζί σας".
Μέσα στο γενικό χαλασμό και στην οδυνηρή έξοδο, βρέθηκε ένας νέος Αινείας της Τροίας και πήρε μαζί του μόνο την εικόνα της Παναγίας- μιας ως λέγεται εκ των τριών του Ευαγγελιστή Λουκά – εν ονόματι 12000 ψυχών, τη Τζίκο-Παναγιά τους, δηλαδή την Παναγία την Αταλλειώτισσα, καταγόμενη από τoν Κύκκο της Κύπρου (η τρίτη του Ευαγγελιστή Λουκά).
Λέγεται ότι τον Αύγουστο του 1361 ο Ρήγας της Κύπρου Πέτρος ο Α’ της δυναστείας Λουζινιάν μετέβη στην Αττάλεια με όλη την αυλή του να προσκυνήσει την Παναγιά για την νίκη του επί των Σελτζούκων Τούρκων.
Είναι πολύ μεγάλη η λατρεία και η πίστη για κάθε Ατταλειώτη για την Παναγιά τους και αυτό ακολουθείται από γενιά σε γενιά..
Μεγάλο το ταξίδι της Παναγιάς και άρρηκτα δεμένο με το ποίμνιο της.
Το 1922, με το πλοίο «Ιωάννης Άνδρου» φτάνει μαζί με 5000 ψυχές στην Ερμιόνη, η εικόνα μεταφέρεται και τοποθετείται στον Άγιο Νικόλαο του Πύργου.
Το 1923 μεταφέρεται στον Άγιο Φίλιππο στο Θησείο.
Οι Ατταλειώτες σιγά σιγά άρχισαν ν` ανασυγκροτούν τις ζωές τους, πολύ γρήγορα ξέφυγαν από τις καταθλιπτικές παράγκες και έφτιαξαν σπίτια σε διάφορους συνοικισμούς της Αθήνας.
Στο τωρινό δήμο Ταύρου εγκαταστάθηκε το μεγαλύτερο πλήθος από Ατταλειώτες.
Οι σειρήνες του πολέμου βάζουν φρένο στα σχέδια που έχουν για την Παναγιά τους.
Την έχουν μεταφέρει από το 1929 κοντά τους στην ξύλινη εκκλησιά του Ταύρου, στη Κοίμηση της Θεοτόκου, εκεί για όλους είναι η παρηγοριά τους.
Όταν τα τύμπανα του πολέμου σιωπούν αναλαμβάνουν δράση και το 1945 συγκροτούν σύλλογο Ατταλειωτών -Αλαγιωτών και πλέον σαν μεγάλοι νοικοκυραίοι αρχίζουν να κτίζουν μέγιστο πετρόκτιστο ναό για να στεγάσουν την Παναγιά τους στον Ταύρο, κοντά στο χώρο της ξύλινης Κοίμησης της Θεοτόκου και κατορθώνουν την αποπεράτωση του.
Η παρουσία της εικόνας είναι δώρο Θεού γι` αυτούς όχι μόνο από θρησκευτική άποψη μα και από κοινωνική, μας δίνει και σε μας της δεύτερης και τρίτης γενιάς ψυχική επανασύνδεση και αλληλεγγύη.
Από τον σύλλογο άρχισαν και οι πρώτες εκδρομές για τα μέλη του, το 50 με αρχές του 60 στην π α τ ρ ί δ α…
Κάθε δεύτερη εβδομάδα μετά το Πάσχα, των Μυροφόρων, γιορτάζουμε, την Τζίκο- Παναγιά μας και ευτύχησα στα χρόνια του 50-60 να ζήσω Ατταλειώτες φίλους του πατέρα μου να γλεντούν στη γιορτή της όπως και άλλοτε , με σπάνιο νοικοκυριό και εδέσματα Ατταλειώτικα.
Εκεί άκουσα 12χρονη, όταν φεύγαμε με τα πόδια για Μοσχάτο! και θυμάμαι, τον χαιρετισμό από τους γεροντότερους που ήταν ακόμα ακμαίοι και χαμογελαστοί και μας αποχαιρετούσαν όπως άλλοτε, να μας σταυρώνουν και να μας λένε χαϊδευτικά GIKO ISMARLADIK (η Τζίκο Παναγιά μαζί σου)
