Εκεί που οι πατέρες και πνευματικοί σηκώνουν τα χέρια, εκεί που αδυνατούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο, εκεί που ο μεγαλύτερος πόνος σ’ αυτή τη γη επισκέπτεται τον άνθρωπο, εκεί που δεν υπάρχει λογική, μόνο η Παναγία μπορεί να προσφέρει την παρηγοριά.
Ο άνθρωπος λένε, μπορεί να αντέξει πολλά βάσανα, αλλά αυτό που δεν αντέχει με τίποτα, είναι ο χαμός ενός παιδιού.
Στην Ελλάδα υπάρχει η συνήθεια, όταν κάποιος πεθάνει σχετικά νέος, να ρωτούν οι άλλοι. Έχασε κανένα παιδί; Όταν λαμβάνουν αρνητική απάντηση, τότε λένε ότι φεύγει ευτυχισμένος.
Τα βάσανα της ζωής κατανοούνται μόνο με την πάροδο του χρόνου και ποτέ με τη λογική. Η Παναγία παρεμβαίνει με το δικό της τρόπο και ο Θεός ποτέ δεν αφήνει το πλάσμα του να βασανίζεται πέραν των δυνάμεων του. Όλα αυτά βεβαίως μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο στη διαδρομή του χρόνου και όχι στη στιγμιαία εξέλιξη τους.
Στην εκκλησιαστική γραμματεία, διαβάζουμε την ιστορία μιας χήρας με δύο παιδιά. Έχασε τον άντρα της στα νιάτα της και από εκείνη τη στιγμή αφιέρωσε τη ζωή της στην Εκκλησία και τη φροντίδα των δύο παιδιών της. Ολημερίς δούλευε και το βράδυ προσευχόταν για τα παιδιά της.
Όταν τα παιδιά της ενηλικιώθηκαν και έγιναν δύο ξακουστοί λεβέντες και η βασανισμένη μάνα καμάρωνε και χαιρόταν, συνέβη το αναπάντεχο. Μια μέρα αρρώστησαν τα παιδιά της και σε λίγες μέρες πέθαναν και τα δύο. Απαρηγόρητη τα έβαλε με το Χριστό και την Παναγία, εγκατέλειψε την Εκκλησία και έκλαιε και καταριόταν τα χρόνια που θυσίασε βοηθώντας τους ανθρώπους.
Μια νύκτα όμως εμφανίστηκε η Παναγία στο όραμα της και της αποκάλυψε το λόγο που πέθαναν τα παιδιά της. Ήταν ερωτευμένα της είπε, με την ίδια κοπελιά και σκόπευε ο ένας να σκοτώσει τον άλλο. Τώρα, της είπε, είναι και τα δύο παιδιά σου χαρούμενα στον παράδεισο. Θα ήταν καλύτερα το ένα σου παιδί να ήταν στη φυλακή και το άλλο στον τάφο; Η χαροκαμένη μάνα βρήκε παρηγοριά, επέστρεψε χαρούμενη κοντά στη Εκκλησία και δοξολογούσε δίπλα την Παναγία και το Χριστό, που πήραν τα παιδιά της, στον παράδεισο. Τώρα ήλπιζε και αγωνιζόταν να συναντήσει τα παιδιά της στον παράδεισο.
Του Παναγιώτη Καπαρή
