Του Πάρι Καρβουνόπουλου
Η πολιτική “εξημέρωσης” του τουρκικού “θηρίου” ακολουθείται σταθερά από τις ελληνικές κυβερνήσεις ,μετά από το σοκ των Ιμίων. Αν εξαιρέσουμε τα τρία, τέσσερα χρόνια μετά από την κρίση που “αξιοποιήθηκαν” όχι για να εξοπλιστεί η χώρα σωστά ,αλλά όπως αποδείχτηκε για να πλουτίσουν κάποιοι λίγοι, όσοι ανέλαβαν τη τύχη της χώρας προς μεγάλη μας ατυχία, δεν είχαν καμία απολύτως στρατηγική έναντι της Τουρκίας .
Και είχαν μόνο μία αγωνία: να αποφύγουν πάση θυσία ακόμη και τη διπλωματική αναμέτρηση με την Τουρκία. Κάπως έτσι “εφευρέθηκαν” τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Έχει χαθεί το μέτρημα σε ποιον κύκλο ακριβώς βρισκόμαστε.
Η λογική αυτής της “πολιτικής” ήταν ότι “κερδίζουμε χρόνο”. Ποτέ δεν μας είπαν για ποιο ακριβώς λόγο “αγοράζουμε χρόνο”. Σ΄ αυτή τη λογική είχαμε δει τον Γιώργο Παπανδρέου ως ΥΠΕΞ να χορεύει ζεϊμπέκικο με τον μακαρίτη πια Τζεμ να χτυπά παλαμάκια. Και με το ίδιο σκεπτικό υποθέτουμε είδαμε το απίστευτο βίντεο με τον Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά να τραγουδά το …we are the world μαζί με τον Τούρκο ομόλογό του!
Μόνο που τελικά “χρόνο αγόρασε” και μάλιστα πολύ η Τουρκία. Όχι εμείς. Από το 1996 και μετά η Τουρκία κατόρθωσε να ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα, τις συνέπειες ενός καταστροφικού σεισμού μετά τον οποίο όπως θυμάμαι κάποιοι στο ΥΠΕΘΑ έλεγαν ότι “την γύρισε 50 χρόνια πίσω”, σε κάποιο βαθμό να επιλύσει ορισμένα απο τα εσωτερικά της θέματα και βέβαια κατόρθωσε να εξοπλιστεί σαν “αστακός” δίνοντας και μεγάλη σημασία στην προσπάθεια παραγωγής δικών της όπλων!
Το τι κάναμε εμείς τον χρόνο που αγοράσαμε δεν χρειάζεται νομίζω να το αναλύσουμε. Το ζούμε όλοι μας.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να είναι υπέρ οποιασδήποτε ένοπλης σύγκρουσης. Κανένας δεν αγαπά τον πόλεμο. Ουδείς είναι υπέρ της σπατάλης σε αγορές όπλων όταν μάλιστα αυτές είναι εις βάρος των κοινωνικών δαπανών. Τα γράφουμε όλα αυτά για να διαχωρίσουμε τη θέση μας με τους επαγγελματίες πατριώτες που αρνούνται να πιστέψουν ακόμη και το γεγονός ότι το Αιγαίο έχει διεθνή ύδατα και αναμένουν την επιβεβαίωση “των προφητειών” για να ξαναμπούν στην Πόλη.
Όμως επίσης κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι η προκλητικότητα ,η επιθετικότητα και η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας θα ηττηθεί από κάποιον χαρισματικό υπουργό Εξωτερικών σ΄ ένα στρογγυλό τραπέζι συζήτησης. Κάθε ΥΠΕΞ ,οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη γνωρίζει ότι η θέση που έχει στο τραπέζι καθορίζεται σ΄ ένα βαθμό από την στρατιωτική ισχύ που έχει πίσω του. Όχι για να κάνει πόλεμο. Αλλά για να εξασφαλίσει καλή θέση στο τραπέζι και να μπορεί αν χρειαστεί να χτυπήσει το χέρι του σ΄ αυτό. Πολύ περισσότερο να έχει προσκαλέσει ο ίδιος τους υπόλοιπους στο τραπέζι για συζήτηση κι όχι να τον έχουν…καθήσει οι άλλοι με το ζόρι. Απλά είναι τα πράγματα και δεν χρειάζεται να είσαι διπλωμάτης για να το καταλάβεις.
Πολύ καλές οι συζητήσεις με τους Τούρκους λοιπόν. Πάντα είναι καλό να συζητάς. Δεν χρειάζονται όμως ούτε ζεϊμπεκιές ,ουτε …μουσικά σύνολα για να επιβεβαιώσουμε το καλό κλίμα που με το ζόρι πρέπει να έχουμε στα ελληνοτουρκικά. Καλό κλίμα δεν μπορεί στην πραγματικότητα να υπάρξει όταν σε καλούν στο σπίτι τους και την ίδια ώρα γίνονται εμπλοκές μαχητικών αεροσκαφών στο δικό σου. Πως να τραγουδήσεις το we are the world;
Αφού έτσι όπως τα καταφέραμε η πολιτική “αγοράς χρόνου” έχει γίνει μονόδρομος, ας φροντίσουμε να τον εκμεταλλευθούμε από δω και πέρα. Φοβόμαστε δυο πράγματα: το ένα είναι ότι δεν έχει απομείνει και πολύς χρόνος για αγορά. Και το δεύτερο ότι στο ΥΠΕΞ αλλά και στο ΥΠΕΘΑ δεν το ΄χουν καταλάβει! Ειδικά στο δεύτερο φαίνεται να υπερισχύουν σιγά σιγά οι γνωστές απόψεις του πρόσφατου παρελθόντος “δεν υπογράφω τίποτα και τα ΄χω καλά με όλους”.
Και μ΄ αυτή τη λογική προβλέπουμε ότι μετά από τα ζεϊμπέκικα και τα…αμερικάνικα έρχονται οι ανατολίτικοι χοροί.
