Ρεπορτάζ: Μάκης Αδαμόπουλος
Τα ονομαστήριά του άγει σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και εόρτασε στην Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων στην Ζάλτσα Βοιωτίας.
Το πρωί τελέσθηκε Θεία Λειτουργία στο ιερό παρεκκλήσιο Αγίου Ιερωνύμου. Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας τέλεσε ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος, ενώ συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρος, Νικαίας κ. Αλέξιος, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεος, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος, Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομος και ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος Μεθώνης κ. Κλήμης.
Τον Αρχιεπίσκοπο προσφώνησε ο Μητροπολίτης Θηβών, ο οποίος εκ μέρους όλων του ευχήθηκε για την ονομαστική του εορτή. Ο Αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε τους Ιεράρχες και αντευχήθηκε υγεία, δύναμη και την ευλογία του Θεού στον καθένα προσωπικά.
Εντυπωσιακό είναι το ασκητήριο των Αγίων Θεοδώρων που βρίσκεται κοντά στην ακρόπολη της αρχαίας Βούλιδος, κτισμένο στην κορυφή ενός κατακόρυφου βράχου.
Τα ευρήματα, κυρίως όστρακα και κεραμίδια, κατά την τελευταία ανασυγκρότηση του, μαρτυρούν ότι ο βράχος αυτός κατοικείται συνεχώς από τον 7ο αιώνα π.Χ. Χρησίμευε, στο πέρασμα των αιώνων, σαν παρατηρητήριο της κίνησης των πλοίων που έμπαιναν και έβγαιναν στον Κορινθιακό Κόλπο.
Η παρουσία στην περιοχή του Οσίου Λουκά έγινε αφορμή να εγκατασταθούν στις πλαγιές αυτές του Ελικώνα πολλοί ερημίτες και ασκητές κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Έτσι και στο πλάτωμα του απότομου βράχου εγκαταστάθηκε μικρή αδελφότητα ασκητών, όπως μαρτυρούν το πελεκητό πηγάδι και τα υπολείμματα των κελιών με τις σκαμμένες καπνοδόχους στο βράχο. Οι ασκητές αυτοί επέβλεπαν και καλλιεργούσαν μαζί με άλλους μοναχούς της παρακείμενης Μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, τους μεγάλους ελαιώνες, που περιήλθαν αργότερα στη Μονή του Οσίου Σεραφείμ. Οι μοναχοί έμειναν στο βράχο μέχρι τους χρόνους της Επαναστάσεως του 1821, οπότε και ακολούθησαν τους οπλαρχηγούς του αγώνα.
Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους εγκαταλείπεται το ασκητήριο και σχεδόν καταστρέφεται. Το 1994 μια φιλότιμη προσπάθεια δίνει ζωή και πάλι στο χώρο, δημιουργώντας εκεί ένα κέντρο αρχαιολογικών, ιστορικών και θεολογικών μελετών. Λίγα όστρακα, πλάκες δαπέδου, βυζαντινά κεραμίδια φυλάσσονται με στοργή, ως μάρτυρες ανθρώπινης παρουσίας είκοσι επτά αιώνων.
-120x86.jpg)
){kind=link}