Πριν 2000 χρόνια περίπου στα Ιεροσόλυμα έγινε ένας αποκρουστικός διάλογος.
Ένας μαινόμενος εβραϊκός όχλος παρασυρμένος από τους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες των Ιουδαίων ζητεί από τον ρωμαίο επίτροπο την σταύρωση του Χριστού.
Μόλις πέντε ημέρες έχουν περάσει από τα «Ωσαννά» της Κυριακής των Βαϊων και τη θέση τους πήραν οι ειδεχθείς εγκληματικές απαιτήσεις για την εξόντωση του «Δικαίου»….
Πέρασαν από τότε περίπου 2000 χρόνια.
Οι βλάσφημες αυτές φωνές όχι μόνο αντιλαλούν ακόμη στα αυτιά μας μέσα από τα ιερά κείμενα των Ευαγγελίων, αλλά πολλές φορές μέσα στην Ιστορία του κόσμου έχουν επαναληφθεί.
«Άρον, Άρον, Σταύρωσον Αυτόν»!
Ο αναμάρτητος Κύριος της δόξης του Σταυρού το είχε προείπει στους μαθητές Του: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι» (Ματθ. ε΄ 11). Και ο απόστολος των Εθνών μέγας Παύλος, το στόμα του Χριστού, κι αυτός το επανέλαβε με τον τρόπο του: «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζήν διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. γ΄ 12), συμπληρώνοντας επί προσωπικού: «του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω, εγώ γαρ τα στίγματα του Χριστού εν τω σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. στ΄ 17).
Μέσα στους αιώνες ο Χριστός ξανασταυρώνεται.
Η σταύρωση του Χριστού συνεχίζεται και μετά την Ανάσταση, στην Εκκλησία Του, στους Χριστιανούς Του.
Αιώνες τώρα ακούγονται οι κλαγγές των όπλων της ρωμαϊκής φρουράς, τα πλαταγίσματα του μαστιγίου, οι οπλές των αλόγων, τα γιουχαϊσματα του όχλου και τα κλάματα των γυναικών στην πορεία προς τον Γολγοθά του Χριστού και στην «τεθλιμμένη οδό» των μαρτύρων Χριστιανών.
Κύλησε βέβαια από τότε, από την πρώτη εκείνη σταύρωση, πολύ νερό στο ποτάμι του χρόνου…
Ο φωτισμένος όμως υμνογράφος της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας συνεχίζει να ψέλνει λυπητερά και κατανυκτικά κάθε Μ. Πέμπτη:
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…», και,
«Έκαστον μέλος της αγίας Σου σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινεν…».
Τα εμπτύσματα έγιναν στο πέρασμα των καιρών οι λίθοι στον πρωτομάρτυρα Στέφανο,
τα ραπίσματα εμφανίστηκαν ξαφνικά μεταλλαγμένα ως τα φοβερά κολαστήρια των αποστόλων, των μεγαλομαρτύρων, οσιομαρτύρων και μαρτύρων,
τα «ουά» των παραπορευομένων ακούστηκαν ως οι βρυχηθμοί των λεόντων στο Κολοσσαίο της Ρώμης,
το φοβερό μαστίγωμα έδωσε τη θέση του στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος,
τα καρφιά έγιναν οι κονδυλοφόροι της αθεϊας,
η χολή και το όξος αντικατεστάθηκαν από τα χημικά των στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Σιβηρία,
οι μυκτηρισμοί των θεωρούντων είναι εδώ και δεκαετίες ο χλευασμός του υποκόσμου της έβδομης τέχνης προς το πανυπερτέλειο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού,
η λόγχη του κεντυρίωνος είναι σήμερα το ξίφος των τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή.
Στο θρόνο τέλος των δικαστών και του Πιλάτου κάθεται τώρα η βέβηλη Νέα Εποχή και το αντίχριστο πνεύμα των στοών και των λεσχών, του διεθνούς σιωνισμού και της Νέας Τάξης πραγμάτων.
Τα περιφερειακά στοιχεία του πρώτου εκείνου μαρτυρίου του Αρχιμάρτυρα του Γολγοθά Ιησού του Χριστού και Θεού μας μπορεί να άλλαξαν μέσα στο χρόνο, η σταύρωση όμως παραμένει σταύρωση!
Η διαρκής σταύρωση του Χριστιανισμού πλέον είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός!
