Ιδιαίτερες αναφορές στους Χιλιαστές κάνει μεταξύ άλλων στην εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος για την Κυριακή των Βαΐων.
Ακολουθεί ολόκληρη η εγκύκλιος:
Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί,
«Σήμερον η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγεν».
Όπως ψάλλουμε από χθες, μας συγκέντρωσε σήμερα η χάρις του Αγίου Πνεύματος για να υποδεχθούμε κι εφέτος τον Χριστό, ως τον Νικητή του θανάτου, μετά την θαυμαστή ανάσταση του τετραημέρου νεκρού Λαζάρου. Κρατούμε τα βαΐα των φοινίκων με τα δαφνόφυλλα, ως σύμβολα της νίκης του Χριστού επί του θανάτου και εισερχόμαστε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, όπου ο Κύριος Ιησούς Χριστός με την δική του εκ νεκρών ανάσταση θα αποδείξει περίτρανα ότι είναι όχι μόνο ο νικητής του θανάτου, αλλά και ο Αρχηγός της ζωής.
Τις ίδιες αυτές άγιες και μεγάλες ημέρες οι αυτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και πάλι προγραμματίζουν να «θυμηθούν», όπως λένε στα φυλλάδιά τους τον θάνατο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Προς τούτο διένειμαν με αφθονία μία πρόσκληση -τυπωμένη στη Γερμανία για λογαριασμό του Κέντρου τους στην Πενσυλβάνια της Αμερικής (Watch Tower Bible Society of Pennsylvania)- στην οποία αναφέρουν πως η ανάμνηση του θανάτου του Χριστού είναι την Παρασκευή 3 Απριλίου μετά τη δύση του ηλίου.
Βέβαια μας ξενίζει το γεγονός, ότι άλλη μέρα είναι κατ’ αυτούς η επέτειος και άλλη μέρα πραγματοποιούν την θρησκευτική τους εκδήλωση, αλλά πιο πολύ μας ξενίζει το γεγονός ότι επικαλούνται την ενημέρωση, που θα γίνει από την τοπική τους εκκλησία.
Ποιά Εκκλησία; Πως έχουν την αντίληψη, ότι αποτελούν Εκκλησία; Θρησκεία ναί, αλλά Εκκλησία από που κι ως που; Τι σχέση έχουν με τον ορισμό της Εκκλησίας, όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή και σημειώνεται στην δογματική μας διδασκαλία;
Κι επειδή αναφέρονται σε πολλά εκατομύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο, που θα παρακολουθήσουν μία τέτοια εκδήλωση θα θέλαμε πολύ να μας πούν, ποιοί από αυτούς ανήκουν στους 144.000 εκλεκτούς; Διότι παρερμηνεύοντας γνωστά χωρία της Αποκάλυψης του Ιωάννου (Βλ. ζ 1-8 και ιδ 1-5) πιστεύουν πως η εκκλησία τους, όπως την ονομάζουν απαρτίζεται μόνο από 144.000 ανθρώπους! Πολύ λίγους δηλαδή σχετικώς με τους πιστούς τους, όπως διατείνονται και άρα οι περισσότεροι δεν έχουν μέλλον στη σωτηρία, όπως την πρεσβεύουν οι Χιλιαστές.
Ενώ εμείς στο Σύμβολο της Πίστεως καταλήγουμε λέγοντας «Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν» και με την λέξη καθολική εννοούμε ότι η Εκκλησία είναι για όλους, απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, έθνους και φυλής, περιμένει ακόμη την επιστροφή των πεπλανημένων σε άλλες θρησκείες και αιρέσεις και προσεύχεται γι’ αυτό και παρέχει τη σωτηρία σε όλους, αρκεί να υπάρχουν ως ζώντα και ενεργά μέλη του Χριστού.
Στην πρόσκλησή τους αυτή μάλιστα οι αυτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν και το χωρίο: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» από το Ευαγγέλιο του Λουκά (κεφ. κβ, στίχος 19) για να πείσουν πως η εκδήλωση στην οποία καλούν συντάσσεται με την εντολή του Χριστού και αποτελεί συνέπεια της επιθυμίας Του.
Κατ’ αρχήν πρέπει να τονίσουμε, ότι το χωρίο «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» δεν αναφέρεται στην ανάμνηση του σταυρικού θανάτου του Χριστού, αλλά αποτελεί τους λόγους που επισφραγίζουν την τέλεση του πρώτου μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, όπως το επιτέλεσε ο Χριστός το βράδυ του Μυστικού Δείπνου.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μέσα από την θεία κοινωνία των αχράντων μυστηρίων υπέδειξε στους Μαθητές και κατ’ επέκτασιν σε όλους μας ως μέλη του Σώματός Του, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, το τρόπο για να ενθυμούμαστε όχι απλά την θυσία του, αλλά την Θεανθρώπινη παρουσία Του, ως Σωτήρος και Λυτρωτού και να μετέχουμε σ’ αυτήν μέσα από την κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Μία ανάμνηση, η οποία ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης μνήμης, καθώς όταν απλά θυμάσαι κάποιον δεν σε θυμάται κι εκείνος την ίδια στιγμή, ενώ κάθε φορά που απλώς μνημονεύουμε του ονόματος του Χριστού Η ανάμνηση γίνεται αμφίδρομος τρόπος κοινωνίας, διότι ο Χριστός ως Θεάνθρωπος είναι πανταχού Παρών. Όμως η ανάμνηση του Χριστού δεν είναι μόνο κάποια στιγμιαία νοητική λειτουργία. Κάθε φορά που κοινωνούμε των αχράντων Μυστηρίων ο Χριστός εισέρχεται μέσα μας, εισέρχεται πραγματικά στη ζωή μας, γίνεται η ίδια μας η ζωή, όπως τονίζει ο απ. Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του(βλ. Κολ. γ, 4). Γι’ αυτό γράφει και στον Τιμόθεο «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών κατά το ευαγγέλιόν μου» (Β Τιμ β,8) για να δείξει πως η ανάμνηση του Χριστού ξεπερνά τα ανθρώπινα δεδομένα μιάς ανάμνησης του παρελθόντος και μέσα από την θεία Ευχαριστία γίνεται ανάμνηση του Χριστού πέρα από τον χρόνο και τον τόπο, αφού ο Χριστός ως Θεάνθρωπος υπέρκειται τόπου και χρόνου.
Αυτό δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν οι Χιλιαστές, οι αυτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γι’ αυτό και σταματούν στο θάνατο του Χριστού και μάλιστα χωρίς να ομιλούν πουθενά για σταύρωση ή σταυρό. Αναφέρονται μόνο σε μια θυσία ως αφηρημένη έννοια. Ενώ για τον Χριστό τα πάντα μέχρι και της τελευταίας λεπτομερείας είναι συγκεκριμένα και προφητεύθηκαν αιώνες πριν τον ερχομό Του στον κόσμο και Εκείνος ερχόμενος επαλήθευσε κάθε προφητευμένη λεπτομέρεια με συγκεκριμένο τρόπο, όπως μαρτυρείται στην Αγία Γραφή. Τέτοιες προφητείες θα ακούμε συνεχώς να διαβάζονται την Μεγάλη Εβδομάδα.
Ξαφνικά οι Χιλιαστές άρχισαν να μην παραδέχονται τον σταυρικό θάνατο του Χριστού. Αυτό είναι καινούργια εφεύρευσή τους. Παλαιότερα μάλιστα το σημείο του Σταυρού κοσμούσε τα αιρετικά έντυπά τους. Όμως δεν πιστεύουν ούτε στη Σταύρωση, ούτε στην Ανάσταση του Χριστού. Καί τούτο γιατί δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι Θεός. Σ’ αυτό το σημείο στηρίζεται η αίρεση στην οποία έχουν υποπέσει. Καί αναγκαστικά, αφού πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι μόνο άνθρωπος, η μνήμη τους επαρκεί μόνον μέχρι τον θάνατό Του. Θυμούνται τον Χριστό σαν ένα άνθρωπο, που πέθανε μόνο, όπως πεθαίνει κάποιος απλός άνθρωπος και για να βγούν και από κάθε υποχρέωση μία φορά το χρόνο κάνουν κι ένα ιδιότυπο μνημόσυνο στον Χριστό, αφού αυτό κατάλαβαν ότι ζητεί ο Χριστός.
Επειδή όπως προείπαμε δεν πιστεύουν, πως ο Χριστός είναι Θεός, γι’ αυτό αδυνατούν να πιστεύσουν στην Ανάσταση του Χριστού. Ας γνωρίζουμε αδελφοί μου, ότι ανάσταση του Χριστού είναι αποτέλεσμα της υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεως, της θείας και της ανθρώπινης στο πρόσωπο του Θεού Λόγου μια για πάντα, «ατρέπτως, ασυγχύτως, αναλλοιώτως και αδιαιρέτως», όπως ρητά αναφέρει ο όρος (απόφαση) της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα 451 μ.Χ.).
Ένα γνωστό αναστάσιμο τροπάριο λέει, ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός ευρισκόταν στον τάφο με το σώμα Του, με την ψυχή Του στον Άδη, στον Παράδεισο με τον Ληστή, στον θρόνο με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και ως Θεός δεν σταμάτησε να γεμίζει με την άκτιστη παρουσία Του τα πάντα, επίγεια, επουράνια και καταχθόνια.
Ώστε η απαθής θεική Του φύση, η οποία δεν αποχωρίσθηκε ούτε από το νεκρό σώμα, ούτε από την ανθώπινη ψυχή ανέστησε την νεκρωμένη ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό και δεν λέμε Χριστός ανεστήθη, αλλά Χριστός ανέστη. Δηλαδή δεν χρησιμοποιούμε το ρήμα στην παθητική φωνή, διότι τότε έχουμε ανάγκη ποιητικού αιτίου, αυτόν δηλαδή, που ενεργεί την ανάσταση, όπως έγινε με γιό της χήρας της Ναιν, την κόρη του Ιαείρου ή τον τετραήμερο Λάζαρο, τους οποίους ανέστησε ο Χριστός. Λέμε και ψάλλουμε ενθουσιωδώς Χριστός ανέστη για να δηλώσουμε ή μάλλον να ομολογήσουμε πως ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος αυτενεργεί και ανίσταται ο Ίδιος από τους νεκρούς.
Καί κάτι ακόμη! Αν υπήρχε η Μεγάλη Εβδομάδα για τους Χιλιαστές θα σταματούσε στη Μεγάλη Παρασκευή, το οποίο είναι τουλάχιστον αδιανόητο ακόμη και να το σκεφθεί, ένας Ορθόδοξος Έλληνας Χριστιανός.
Πάντως εφέτος επέλεξαν το Μεγάλο Σάββατο για την εκδήλωσή τους, καθώς επιλέγουν, όπως διατείνονται σε παλαιότερο φυλλάδιό τους «το βράδυ που αντιστοιχεί στις 14 Νισσάν του αρχαίου Ιουδαικού ημερολογίου» και αυτό λέει πολλά!
Αγαπητοί μου Αδελφοί
Μέσα στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας η Μεγάλη Εβδομάδα κατέχει κεντρική και περίοπτη θέση. Στη ζωή μας μάθαμε από μικρά παιδιά να σεβώμαστε ιδιαιτέρως αυτές τις ημέρες, οι οποίες αποτελούν για τη ζωή μας, ο,τι το άγιο βήμα για τον Ναό. Γι αυτό και με ευλάβεια, ακόμη κι όσοι δεν τηρούν με συνέπεια τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα τον υπόλοιπο χρόνο, αυτές τις ημέρες θα νηστέψουν, θα εξομολογηθούν και θα κοινωνήσουν από τα Άχραντα Μυστήρια, για να εξαγιάσουν τη ζωή τους, με τον Χριστό.
Καθώς εισερχόμαστε λοιπόν στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες των αιρετικών αυτόκλητων Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Την ώρα που εκείνοι θα θυμούνται το θάνατο του ανθρώπου κατ’αυτούς Χριστού, εμείς με το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα θα μεταλαμπαδεύσουμε για μία ακόμη φορά την ελπίδα της όντως Ζωής, που αιώνες τώρα ξεχύνεται από τον Πανάγιο Τάφο και γεμίζει την Οικουμένη.
Θα ετοιμαζόμαστε για την αναστάσιμη ανάμνηση του Χριστού μέσα από την θεία Κοινωνία, ψάλλοντας «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» και ευχόμενοι την μόνιμη και διηνεκή παρουσία μας στον ανέσπερο αυτό φωτεινό εορτασμό.
Ας ετοιμάσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας, όπως μας συστήνει η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας. Με την καρδιακή μας προσευχή και την συμμμετοχή μας στις λατρευτικές Συνάξεις των Αγίων αυτών ημερών. Με την εξομολόγηση και τη μετάνοιά μας. Με τη νηστεία σώματος και ψυχής. Καί κυρίως με πόθο για την κοινωνία με τον Χριστό, ώστε να αξιωθούμε να προσκυνήσουμε τα άχραντα Πάθη, την τριήμερη Ταφή και την ζωοποιό Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προσφέροντάς Του τα μύρα της μετανοίας μας και την αγάπη του πνευματικού μας αγώνα για να έχουμε ζωή και σωτηρία.
Καλή Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Καλή Ανάσταση.
Ο Επίσκοπός Σας
† Ο Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος
