Την Δευτέρα 9 Ιουλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στην Φυτειά, επι τη εορτή των Οσίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους του Πνευματικού.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 15 ετών από την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού γέροντός του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄ τέλεσε μνημόσυνο.

Επίσης λόγω της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους τέλεσε μνημόσυνο για τους Γέροντες Γεράσιμο και Σπυρίδων τους Μικραγιαννανίτες και Διονύσιο και Μητροφάνη του Ιερομονάχους.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Θείοις ἄνθραξι τῆς ἐγκρατείας, πάθη φλέξαντες τά φρυγανώδη ἀσκητικῶς ἐν τῷ Ἄθῳ ἠστρά­ψα­τε», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σή­μερα πρός τιμήν τῶν δύο ὁσίων τούς ὁποίους ἑορτάζει καί τούς ὁποίους τιμᾶ ἰδιαίτερα καί πανη­γυρίζει ἡ ἐνορία σας, τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους.

Καί πράγματι οἱ δύο ὅσιοι διέ­πρεψαν στόν Ἅγιο Ὄρος, ὄχι μέ τούς τρόπους πού διαπρέπουν συνή­θως οἱ ἄνθρωποι, ὄχι μέ μέσα καί τρόπους κοσμικούς, ἀλλά μέ τόν ἀγώνα τῆς ἀσκήσεως. Τόσο με­γάλη ἦταν ἡ προσπάθεια πού κα­τ­έβαλαν καί ὁ ἀγώνας πού ἔκα­ναν ἐναντίον τῶν παθῶν, ἐνα­ντίον τῶν πειρασμῶν, ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ὥστε ἔγιναν γνω­στοί καί ξακουστοί σέ ὅλον τόν Ἄθωνα καί τιμήθηκαν μετά τήν κοί­μησή τους ὡς ὅσιοι τόσο ἀπό τούς Ἁγιορεῖτες πατέρες ὅσο καί ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία.

Τί ἦταν αὐτό ὅμως πού τούς ἔκα­νε νά λάμψουν καί νά καταυγά­σουν μέ τήν ἀρετή τους τό Ἅγιο Ὄρος;

Ἦταν, ἀδελφοί μου, μᾶς λέγει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἡ ἐγκράτεια. Ὁ ἀγώνας καί ἡ προσπάθειά τους ἦταν, δηλαδή, νά ἀντισταθοῦν σέ ὅλα ἐκεῖνα τά πάθη καί τίς ἀδυ­ναμίες πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος καί τόν παρακινοῦν νά παρεκ­κλί­νει ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά ὑποχωρήσει στούς πειρασμούς καί νά ἁμαρτήσει. Γιατί ἐγκράτεια εἶναι νά βάζω φραγμό στήν ἀνεξέ­λεγκτη θέλησή μου, νά βάζω φραγ­μό στίς ἐπιθυμίες μου, νά βάζω φραγμό στίς ὀρέξεις μου. Γιατί ὅλα αὐτά καί ἡ θέλησή μας καί οἱ ἐπιθυμίες μας καί οἱ ὀρέξεις μας ἐάν δέν ἐλεγχθοῦν, ἐάν δέν χειραγωγηθοῦν, ἐάν δέν χαλινα­γω­γηθοῦν μέ τήν ἐγκράτεια, τότε κυριαρχοῦν στή ζωή. Τότε γινόμεθα ἕρμαιο ὅλων αὐτῶν, μᾶς ἄγουν δηλαδή καί μᾶς φέρουν, χω­ρίς νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε πλέον τόν ἑαυτό μας, χωρίς νά μποροῦμε νά σταματήσουμε τόν κατήφορο τόν ὁποῖο ἔχουμε πάρει.

Ἡ ἐγκράτεια ὅμως δέν εἶναι μόνο ἕνας φραγμός σέ ὅλα αὐτά. Εἶναι συγχρόνως καί αὐτή πού κατα­καίει τά πάθη καί τά ἐξαφανίζει, ὅπως κατακαίονται καί ἐξαφα­νί­ζονται τά διάφορα προσανάμ­ματα καί τά φρύγανα, ὅταν ἀνά­ψουν τά κάρβουνα, ὅταν ἀνάψει ἡ φωτιά. Γι᾽ αὐτό, ἀδελ­φοί μου, καί ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ὅτι οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες κατέφλεξαν μέ τούς θείους ἄνθρα­κες τῆς ἐγκρατείας τά πάθη.

Ἡ ἐγκράτεια στό πλαίσιο τῆς ἀσκήσεως δέν εἶναι μόνο μία ἄσκηση τῆς θελήσεώς μας. Δέν εἶναι μόνο μία ἄσκηση γιά νά ἐπιβληθοῦμε στίς ἐπιθυμίες μας. Εἶναι μία προσπάθεια καί ἕνας ἀγώνας πού γίνεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν ἀγωνι­ζό­μεθα μέ τή βοήθεια καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ἐγκράτεια δέν πε­ριορίζει καί δέν συρρικνώνει ἁπλῶς τά πάθη μας ἀλλά τά κατακαίει καί τά ἐξαφανίζει μέ τή χάρη βέβαια τοῦ Θεοῦ.

Ἄς μήν νομίσουμε ὅμως ὅτι ἡ ἐγκράτεια εἶναι μόνο γιά τούς μο­να­χούς, ὅπως ἦταν οἱ ἑορταζόμενοι σή­μερα ὅσιοι Διονύσιος ὁ ρήτωρ καί Μητροφάνης. Εἶναι μία ἀρετή γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά ἀγωνι­ζόμεθα ὅλοι μας.

Ζοῦμε σέ μία ἐποχή, ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο, ὅπου οἱ ἄνθρωποι νο­μίζουν ὅτι ζοῦν τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία, ἐπειδή κάνουν ὅ,τι θέ­λουν, ὅποτε τό θέλουν καί ὅπως τό θέλουν. Ζοῦν σέ μία κατάσταση ἀπολύτου ἀσυδοσίας καί τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι νά μήν λέγουν ποτέ ὄχι στίς ἐπιθυμίες τους καί στά πάθη τους. Καί ποιό εἶναι τό ἀποτέλεσμα; Ἔχουμε μία κοινωνία στήν ὁποία οἱ περισσό­τε­ροι δέν ἐλέγχουν τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ἐπιδίδονται χωρίς κα­μία συστολή, χωρίς κανένα περι­ο­ρισμό στήν ἱκανοποίηση τῶν ἐπι­θυμιῶν τους, ὅποιες καί ἄν εἶναι αὐτές, σαρκικές καί πνευματικές, οἰκονομικές καί ἠθικές. Αὐτό πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι νά μήν χα­λάσουν τό χατήρι τῶν ὀρέξεων καί τῶν ἐπιθυμιῶν τους, νά μήν πιεσθοῦν καί κακοκαρδισθοῦν.

Γι᾽ αὐτό καί βλέπουμε, ἀδελφοί μου, ἀνθρώπους γύρω μας πού δέν μποροῦν νά συγκρατηθοῦν σέ τί­ποτε, πού ὁ νοῦς ἔχει παραδώσει τή διαχείριση καί τήν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπου στίς ἐπιθυμίες. Γι᾽ αὐτό βλέπουμε ἀνθρώπους δια­λυμ­μένους, ψυχικά καί σωματικά, ὑποχείρια τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυ­ναμιῶν τους, πού ἐνῶ ἀρχικά νό­μιζαν ὅτι ζοῦν τήν ἀπόλυτη ἐλευ­θερία, στή συνέχεια διαπίστω­σαν ὅτι εἶναι δοῦλοι τῶν παθῶν τους ἀπό τά ὁποῖα καί δέν μπο­ροῦν νά ἀπαλλαγοῦν.

Γι᾽ αὐτό ἄς μιμηθοῦμε καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τῶν ἑορταζομένων ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων μας, τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρή­το­ρος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους τοῦ πνευματικοῦ καί ἄς ἀσκηθοῦμε στήν ἐγκράτεια, στήν ἐγκράτεια τῆς γλώσσης, τῆς ὀργῆς καί τοῦ θυμοῦ, στήν ἐγκράτεια τῆς κακίας καί τῆς κατακρίσεως, τῆς πλεονε­ξίας, τῶν σαρκικῶν καί τῶν ὑλι­κῶν ἡδονῶν καί ἀπολαύσεων, καί τότε θά ἀρχίσουμε καί ἐμεῖς νά ἐλευθερωνόμεθα ἀπό τά πάθη μας καί νά προοδεύουμε στήν ἀρετή, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦδιά πρεσβειῶν καί τῶν τιμωμένων ἁγίων, οἱ ὁποῖοι διά τῆς ἐγκρα­τείας ἔλαμψαν καί λάμπουν στό πνευματικό στερέωμα καί μᾶς φω­τίζουν μέ τή ζωή καί τήν ἁγιότητά τους.