Την Παιδεία και τα μάτια μας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

ΠΑΙΔΕΙΑ: Με το άνοιγμα των σχολείων ονειρεύτηκα πως πολιτικοί και πολίτες ένα Σεπτέμβριο συμφωνήσαμε ανακωχή για λίγες ημέρες.

Σκοπός, να υπάρξει ένας μεταξύ μας γόνιμος διάλογος για το τι Παιδεία επιθυμούμε και τι εκπαίδευση μας χρειάζεται, ώστε όλη η σπουδάζουσα νεολαία να έχει πετυχημένη σύγχρονη εκπαίδευση, να αγαπήσει την Πατρίδα μας και να θέσει ως σκοπό ζωής να την βοηθήσει να αναπτυχθεί περαιτέρω και να προοδεύσει. Ως Έλληνες έχουμε από τους προγόνους μας πολλά εφόδια για μια σωστή πρωτοπόρο Παιδεία και είναι λάθος να
μην τα αξιοποιούμε.

Είναι λυπηρό το γεγονός πως πολιτικοί και πολίτες, στη μεγάλη μας πλειονοψηφία, στο θέμα της Παιδείας δίνουμε βάρος στα άνευ ουσίας ζητήματα και υποτιμάμε τα ουσιώδη. Συνήθως τα αγνοούμε,
συνηθέστερα δεν θελήσαμε να τα μάθουμε και συνηθέστατα οι περισσότεροι από αυτούς, που έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ, ακολουθούν ξένες προς την Παράδοσή μας ιδεολογίες και επιδιώκουν να επιβάλλουν
το παράλογο ως λογικό, το ανήθικο ως ηθικό και το παρακμιακό και σκοταδιστικό ως προοδευτικό.

Η αδιαφορία στην ουσιαστική αντιμετώπιση της Παιδείας στη Πατρίδα μας έχει τραγικές συνέπειες. Αναφέρω συγκεκριμένα πρόσφατα γεγονότα. Σε δημοσκόπηση, που δημοσιεύθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2022 και στην ερώτηση «ποιο νομίζετε ότι είναι το σημαντικότερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας;» μόλις το 1% των ερωτηθέντων είπε ότι είναι η Παιδεία!

Δεύτερον, η ΜΚΟ «Κλίμακα» στις 10 Σεπτεμβρίου 2022 δημοσίευσε στοιχεία, με βάση τα οποία κάθε χρόνο
στην Ελλάδα 500 άνθρωποι αυτοκτονούν. Περί την ημέρα εκείνη έζησα προσωπικά το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας ενός ανθρώπου είκοσι πέντε ετών, σε κωμόπολη της Αρκαδίας.

Η ίδια ΜΚΟ στην ανακοίνωσή της αναφέρει ότι η 24ωρη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία δέχθηκε 21.018 κλήσεις στο 2021 και ότι ο αριθμός των αυτοκτονιών παρουσιάζει μια σταθερά αυξητική τάση.

Στο τραγικό αυτό γεγονός, της απωλείας εκατοντάδων ζωών κάθε χρόνο, δεν έχουν τόσο σημασία οι στατιστικές και οι αριθμοί, όσο οι αιτίες που τις προκάλεσαν. Και στην περίπτωση έχει βασική ευθύνη η Παιδεία, που ξεκινά από το σπίτι και φτάνει στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων.

Παλαιότερα τα παιδιά από τα χωριά τους πήγαιναν σχολείο περπατώντας σε κακοτράχαλα μονοπάτια με σκισμένα παπούτσια και στην τάξη συνωστίζονταν δεκάδες. Και στο Πανεπιστήμιο πήγαιναν με
σοβαρές οικογενειακές οικονομικές θυσίες και εργαζόμενα πλήρωναν δίδακτρα και εξέταστρα. Μάθαιναν όμως το χρέος τους προς την Πατρίδα.

Σήμερα τα σχολεία ελάχιστα διδάσκουν στα παιδιά περί φιλοπατρίας και προσπαθούν να παράγουν υπηκόους ωφελιμιστές και καταναλωτές. Αλλά και στην προσπάθεια αυτή αποτυγχάνουμε.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat στην Ελλάδα εννέα στους δέκα νέους ηλικίας έως 29 ετών που σπουδάζουν δεν έχουν οποιαδήποτε επαφή με την αγορά εργασίας… Ο ωφελιμισμός σήμερα είναι το σαράκι της προσφερόμενης από οικογένεια και κράτος Παιδείας.

Αυτός κατατρώγει την αγάπη προς την Πατρίδα και κατασκευάζει κοσμοπολίτες, που ζουν με μόνη επιθυμία να κατακτήσουν την Κίρκη της καλοζωίας.