Του μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμου
Κάποιος σοφός είπε «αν κλείσεις την πόρτα σου σε κάθε πλάνη, στο τέλος θα μείνει απέξω και η αλήθεια». Πράγματι, ήταν ένα δύσκολο συνέδριο, ήταν ένα μετέωρο βήμα. Γνωρίζαμε από πριν ότι η Εκκλησία δεν είχε να ωφεληθεί τίποτε. Η Αριστερά θα έφτιαχνε το προφίλ της. Κάποιοι μας είπαν «θα ρίξετε νερό στον μύλο τους». Σεβαστός αδελφός, δημόσια, μας… συλλυπήθηκε! Ομως η ακαδημαϊκή θεολογική κοινότητα του ΑΠΘ και ο πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας καθηγητής Σταμούλης αποτελούσαν εγγύηση σοβαρότητος του εγχειρήματος. Και το συνέδριο άρχισε.
Το αρχικό μούδιασμα έδωσε τη θέση του σε ειλικρινείς διαλόγους, επιτηδευμένους στην αίθουσα, πιο χαλαρούς στα διαλείμματα και «εξομολογητικούς» στα κοινά γεύματα. Οι εκπρόσωποι των δύο αριστερών κομμάτων μάλλον δεν περίμεναν αυτή την αμεσότητα και την άνετη παραδοχή των δεδομένων. Ενας ηλικιωμένος ακροατής απηύθηνε τη σκληρότερη ερώτηση, «ποια είναι τα παράπονα της Αριστεράς από την Εκκλησία;». Κι ο διάλογος άνοιξε. Ποιες ήταν διαχρονικά οι σχέσεις των δύο χώρων; Τι σημαίνει δημόσιος χώρος και πώς πρέπει να γίνεται η διαχείριση των συμβόλων; Ποια είναι η αλήθεια για την εκκλησιαστική περιουσία;
Ειπώθηκαν πολλά για την Εκκλησία, που η Αριστερά φάνηκε ότι κακώς τα αγνοούσε. Ειπώθηκαν πολλά για την Αριστερά, που η Εκκλησία μάλλον είχε δαιμονοποιήσει. Ειδικότερα οι σύνεδροι ιεράρχες εμφανιστήκαμε όχι σαν μια συμπαγής αδιαπραγμάτευτη ομάδα, αλλά ως ένας δημοκρατικός χώρος όπου επιτρέπονται οι διαφωνίες, συμπληρώνονται οι απόψεις και περιχωρούνται οι αντιθέσεις. Τους ξαφνιάσαμε! Είχαμε συγκροτημένο λόγο, τεκμηριωμένο, ευέλικτο, αυτοκριτικό, ελεύθερο και συγκαταβατικό. Δεν επιτρέψαμε λαϊκισμούς, δεν χαριστήκαμε στη φιλοφρόνηση, δεν υποστείλαμε την αλήθεια μας.
Ομως ανοίξαμε έναν δρόμο. Οχι για να περπατήσει η Αριστερά, τάχα ανεβαίνοντας στην εξουσία, αλλά για να επανέλθουν τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Τίποτε δεν θέλουμε να ξεχάσουμε αλλά και καμιά από τις θύμησες δεν αφήνουμε να στοιχειώσει. Υπήρξαν αριστεροί στην αίθουσα που εξέφρασαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό και την αγάπη τους στην Εκκλησία. Υπήρξαν δεσμεύσεις επίσημες. Υπήρξαν θεωρητικές κομματικές «γραμμές» που ανέτρεπαν όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Μια καθηγήτρια ρώτησε: «Αυτά που μόλις είπατε είναι άποψη του κόμματός σας ή τα λέτε “ανώδυνα” εδώ μέσα, στο πλαίσιο ενός ακαδημαϊκού συνεδρίου;»
Χρειάζεται να μάθουμε να συζητούμε στην πατρίδα μας. Φτάνουν οι παράλληλοι μονόλογοι. Φτάνουν οι αυθαίρετες ερμηνείες και οι εξυπηρετούσες μεμονωμένες ατάκες. Οντως ο κ. Κουράκης εξέφρασε την αβασάνιστη άποψη για τη μέσω φορολογίας μισθοδότηση του Κλήρου. Αλλά όταν επισημάνθηκε ότι η πρόθεσή του αυτή έρχεται σε αντίθεση με τα λεγόμενα προσωπικά δεδομένα, τότε πολύ ειλικρινά το παραδέχτηκε και το ανέπεμψε σε κοινή συζήτηση. Αυτή είναι η δυναμική και η αλήθεια του διαλόγου, που για εμάς τουλάχιστον είναι και πρέπει να παραμείνει ιερή τακτική.
Οταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έφτασε στο Τελ Αβίβ για να συναντηθεί το 1962 με τον Πάπα Παύλο ΣΤ´, οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν: «Τι περιμένετε από αυτήν τη συνάντηση;» Κι εκείνος απάντησε: «Ηρθα απλώς να πω μια καλημέρα στον αδελφό μου τον Πάπα». Οταν εκείνοι επέμειναν, «τι λένε οι θεολόγοι γι’ αυτό;», τότε ο μεγάλος Αθηναγόρας είπε «δεν ξέρω τι λένε αυτοί που είναι τόσο πολλοί, ξέρω τι λέει ο Χριστός που είναι ο Ενας».
-250x180.jpg)
