του π. Ανδρέα Κονάνου
Μονίμως λέμε τόσο εύκολα και πρόχειρα τι είναι «αμαρτία», μα ποτέ δεν τονίζεται το θετικό αυτής της υπόθεσης που ονομάζεται «επικοινωνία, επαφή, σχέση, προσέγγιση, ενότητα».
Να μιλήσουμε για το φως, τελικά, κι όχι μονίμως για το σκοτάδι! Και να πούμε στους νέους τι θα πει τελικά «έρωτας». (Που φυσικά δεν είναι μοναχά η βιολογική πράξη που φέρνει τα παιδιά στον κόσμο! Δηλαδή αυτό που κάνουν και γάτες, βατράχια και κουνούπια.) Τι να πούμε όμως κι εμείς! Αφού, λίγο ή πολύ, οι περισσότεροι είμαστε ανέραστοι, ευνουχισμένοι συναισθηματικά, ενοχικοί κι ηθικιστές. Και μετά από χρόνια, αφού όλα γίνουν κόλαση στο σπίτι, θα λέμε με ύφος περίλυπης κατανύξεως το γνωστό «υπομονή, παιδί μου, αυτό είναι ο σταυρός σου!» Αλλο όμως «σταυρός Θεού», αγαπητέ, κι άλλο να βαφτίζονται οι βλακείες μας «θυσία για τον Κύριο»!
Ψυχή μου, ξύπνα! Η οσία Μαρία η Αιγυπτία δεν είναι πρότυπο ανέραστου ανθρώπου! Αντιθέτως! Είναι πρότυπο ανθρώπου ερωτικού, που έστρεψε τον διεστραμμένο έρωτά της σε υγιή μορφή! Εχοντας η ίδια χορτάσει τα πάντα στον κόσμο αυτό, έστρεψε τον έρωτά της αποκλειστικά κι απόλυτα στον Θεό. Μια άλλη μορφή, όμως, υγιούς έρωτα -παράλληλα με την αγάπη του Θεού- είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις! Αυτό που έχεις (;) εσύ με τον άντρα σου. Κι εσύ με τη γυναίκα σου. Δεν γιορτάζουμε την αγία για να ποθήσουμε τον ανέραστο βίο, μα για να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, να δούμε την ποιότητά τους, το βάθος, την ομορφιά ή την πληκτική ρουτίνα τους. Ή και την παντελή απουσία τους. Δυστυχώς, όπως τόσα άλλα, έτσι κι αυτή η γιορτή, συμμαχώντας πονηρά με τις ριζωμένες ενοχές μας, μεταφράζεται συχνά μέσα μας ως κάλεσμα σε υπαρξιακό ευνουχισμό και μοναξιά κι όχι ως έμπνευση εκστατικής αγάπης και δοσίματος στον Θεό και τον άλλο. Κρίμα. Να ‘χεις καρδιά τόσο στεγνή μέσα στην άνοιξη, που ξέρει να μεθά ακόμα και σφιγμένα χείλη! Η οσία Μαρία έδειξε ότι τελικά μετάνοια σημαίνει έρωτας! Τσακώνεται το ζευγάρι κι ακούγονται φράσεις που παραπέμπουν στις αυλές των παιδικών τους χρόνων: Αυτά στη μάνα σου, όχι σε μένα! Ζητάς ντάντεμα, κοτζάμ άντρας!
Ελα, σοβαρέψου, μην κάνεις σαν παιδί. Οι δικοί σου φταίνε, που σε κακομάθανε. Εγώ δεν είμαι η μάνα σου. Ελα τώρα, σαν μωρό χαζοχαίρεσαι! Ζηλεύεις σαν τρίχρονο. Θα σε στείλω πάλι σπίτι σου. Ιδιος ο πατέρας σου παράξενος είσαι. Αλλού αυτά, όχι σε μένα. Μήπως θέλεις να σου φέρουμε πάλι τη μανούλα σου; Τελικά, όλα τα παιδικά βιώματα, οι παιδικές ανάγκες, ανασφάλειες, φοβίες, αναξιότητες και αβεβαιότητές μας συνεχίζονται. Διά βίου. Εγγάμου. Και αγάμου.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως
-120x86.jpg)
