Με συγκινητικά λόγια ο Μητροπολίτης Σμύρνης Βαρθολομαίος αποχαιρετά μέσα από κείμενό του τον μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης Ιγνάτιο. Στο άρθρο του, ο κ.Βαρθολομαίος αναφέρεται σε όσα βίωσε ο Ιεράρχης από τη στιγμή της εκλογής του μέχρι και το ύστατο χαίρε.
Αναλυτικά το κείμενο του Σεβασμιωτάτου…
Με συγκίνησιν μεγάλην παρηκολούθησα εκ του μακρόθεν, από του χώρου της διακονίας μου, ένθα έταξε την ελαχιστότητά μου ο Κύριος, την πορείαν του μακαριστού Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνατίου επί της μακαρίας οδού, της αγούσης, τους καθαρούς τη καρδία, εις την αιωνίαν ζωήν.
Βαθύτατα συγκλονισμένος από την προσευχητικήν παρουσίαν του ποιμνίου του, και όχι μόνον, παρά την μακαρίαν ταύτην οδόν, αναφωνώ “τοιούτος έπρεπε τοις εκγόνοις του Αγίου Αχιλλίου Αρχιερεύς· όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος”.
Η εξόδιος αύτη συναγωγή του λαού αποτελεί εξαγγελίαν του επαίνου της Εκκλησίας διά το έργον και την μαρτυρίαν του μακαριστού Μητροπολίτου Ιγνατίου Λάππα, ο οποίος εδίδαξε με την εκκωφαντικήν σιωπήν και την εύγλωττον σιγήν της ζωής του, αποστομώσας πάντας τους πολεμήσαντας αυτόν και τοιουτοτρόπως διδάξας εις όλους την δύναμιν της αγάπης και της υπομονής.
Αληθώς, Ιγνάτιος, ο Λάππας, προσέφερεν εαυτόν ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου, αλλά και του καθ’ ημέραν θυσιαστηρίου της εμπράκτου διακονίας του εμπιστευθέντος εις αυτόν ποιμνίου, “αμνόν άμωμον, εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνον, μη ανοίγοντα το στόμα αυτού”.
Εις μίαν εποχήν ακατασχέτου φλυαρίας, άνευ έργων πολυλογίας και ανουσίου προβολής η άγλωττος μαρτυρία του μακαριστού Ιγνατίου, η οποία έσταξεν ως θεραπευτικόν βάλσαμον επί τας χαινούσας πληγάς της λαχούσης αυτώ Επαρχίας, αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν δι’ όλους ημάς, καθώς άγγιξε τας ψυχάς του λαού και ενέπνευσε πολλούς, οδηγήσασα εις την σώζουσαν αυτοκριτικήν και την μετάνοιαν.
Ιγνάτιος ηκολούθησε το υπόδειγμα του Κυρίου μας και ήπλωσε τας παλάμας του επί του σταυρού της διακονίας, τον οποίον επέθηκεν εις τους ώμους του η Εκκλησία, και ήνωσε τα το πριν διεστώτα και συνήγαγε τα εσκορπισμένα νεοσσία εις την ασφαλή φωλεάν αυτής.
Την ημέραν της ενθρονίσεώς του ο Μητροπολιτικός Ναός της Λαρίσης μετετράπη εις θέατρον ασεβών αντιμαχιών· την ημέραν της Εξοδίου Ακολουθίας του ο ίδιος Μητροπολιτικός Ναός εστέγαζεν ηνωμένην την λογικήν ποίμνην της Λαρίσης, σιωπώσαν εν προσευχή η οποία, προπέμπουσα αυτόν εις τας αιωνίας μονάς, εδοξολόγει τον Θεόν ότι κατά τας ημέρας ταύτας της γενικής αποστασίας αναδεικνύονται άνδρες πνευματικοί, δυνάμενοι επαξίως βαστάσαι τον Σταυρόν του Κυρίου.
Αυτό και μόνον το επίτευγμα, και εάν απουσίαζον τα άλλα πολλά, καθιστά κατά πάντα επιτυχή την μακροχρόνιον αρχιερατείαν αυτού εις Λάρισαν, ως άλλωστε μαρτυρεί η συνείδησις και η περί αυτού κρίσις του λαού, του οποίου το κριτήριον είναι αδιάψευστον και αδέκαστον.
Αυτός άλλωστε ο λαός έσπευσε, παρά τας δυσχερείς λόγω καύσωνος συνθήκας, να ασπασθή διά τελευταίαν φοράν την χείρα του Ποιμενάρχου του, αποτίων τοιουτοτρόπως ελάχιστον φόρον τιμής δι’ όσας ευλογίας αύτη τω επεδαψίλευσε επί 24 έτη.
Η ιαχή “άξιος” κατά την πάνδημον εξόδιον εκφοράν του συνίστα την επιβεβαίωσιν της εις το διηνεκές ενθρονίσεως αυτού εις τους αχειροποιήτους ναούς των πιστευθέντων εις αυτόν εικόνων του Θεού και συγχρόνως λιτάνευσιν του ήθους του προς μίμησιν των επιγενομένων.
Ημείς, οι λοιποί, απλώς προσευχόμεθα υπέρ αναπαύσεως αυτού, μετά της βεβαίας ελπίδος ότι Ιγνάτιος “εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, των Αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής ην έπηξεν ο Κύριος”.
Αναπαύου εν ειρήνη αείμνηστε Ιεράρχα, υπό την σκιάν του Μητροπολιτικού Ναού της Λαρίσης, του οποίου το Σύνθρονον εκόσμησες επί τέταρτον σχεδον αιώνος, και λειτούργει αεννάως εις το επουράνιον θυσιαστήριον, μνημονεύων και ημών των περιλειπομένων, των αναμενόντων την συνάντησιν μετά σου και πάντων των εν Χριστώ Αναστάντι κοιμηθέντων, όταν και ημείς -γένοιτο- αρπαγησόμεθα εις υπάντησιν του Κυρίου.
Ιγνατίου, αρχιθύτου της των Λαρισαίων ολκάδος, είη η μνήμη αγήρως και άληστος!
-120x86.jpg)
