Ο σημερινός μοναχός

Του μοναχού Μωυσή, Αγιορείτου

Ο μοναχός προσπαθεί να φυλάει το μέτρο, την ανάγκη των σύγχρονων μέσων, την απαραίτητη τεχνολογία. Ψυχολογικά και βιολογικά ο σημερινός μοναχός, όπως όλοι οι άνθρωποι, δεν έχει πολλές δυνάμεις. Δεν έχει το σθένος της ασκήσεως των παλαιών Γερόντων.

Όμως κάτι προσπαθεί και κάτι κάνει. Δεν αντέχει να δουλεύει τόσο σκληρά. Υπάρχουν κάποιες ανέσεις σήμερα στον μοναχισμό. Βέβαια αρκετοί μοναχοί θα μπορούσαν να έχουν περισσότερες ανέσεις, μα τις άφησαν ηθελημένα. 

Η αγιότητα δεν χάθηκε, μερικές φορές είναι κρυμμένη εκεί που καθόλου δεν την περίμενες. Αγωνίζεται να συγκρίνεται με τους Αγίους και όχι με τους οκνηρούς.
Πολλά θέματα ο μοναχός τα λύνει με την προσευχή. Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του Θεού. Η προσευχή για τους άλλους είναι ευεργετική, είναι βοηθητική στον αγώνα μας. Η προσευχή κλείνει πληγές. Είναι η μεγαλύτερη προσφορά του μοναχού. Θα πρέπει να προσέχει την εκκοσμίκευση, τον παρασυρμό σε κοσμικότητες. Το μέτρο, η σύνεση και η προσοχή αξίζει να προηγούνται. Τη φιλοξενία δεν τη λησμονά ο καλός μοναχός. Οικονομεί τα πράγματα, για να συνδράμει, να παρηγορεί, να βοηθά. Θα κάνει ό,τι μπορεί και το υπόλοιπο θα το ολοκληρώσει ο πανάγαθος Θεός. Στα κοινόβια είναι πιο προγραμματισμένη η ζωή, στις σκήτες και στα κελιά πιο ελεύθερη.

Ας μένει ακατάκριτος, απερίεργος, αφιλόδοξος, αφιλοχρήματος, φιλόθεος και φιλάγιος. Υπάρχουν και σήμερα στο Άγιον Όρος και αλλού μοναχοί και μοναχές αληθινοί, καθαροί, αγωνιστές. Αρκετοί είναι πιο μορφωμένοι – αυτό βέβαια δεν μετρά τόσο, μπορεί να έχουν λιγότερη απλότητα, αλλά διατηρούν ασκητικότητα. Ο μοναχός αναπαύεται στην κόπωση. Η αργία είναι κακή. Μέσα στους χιλιάδες των μοναχών μπορεί να υπάρχει κι ένας αριθμός κουρασμένων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει η ανάλογη αγωνιστικότητα.

Ο μοναχός μηνύει στον κόσμο τον βαθύτερο σύνδεσμο με τον Θεό, την απομάκρυνση από παγίδες, την αποφυγή λαθών και πλανών. Να αυξηθεί το μέλι της αγάπης στις οικογενειακές κυψέλες. Η αθάνατη αγάπη να σκορπίσει παντού πάντοτε στους πάντες και τα πάντα. Ο μοναχός αγαπά πολύ τον Θεό και αφιερώνεται και αφοσιώνεται σ’ Αυτόν. Δεν μισεί τον κόσμο, αλλά αγαπά πιο πολύ τον Θεό. Προσεύχεται καθημερινά στον Θεό για τον πάσχοντα κόσμο. Με προσευχή αναμένει τα άγια Χριστούγεννα. Ο μοναχός κατά κάποιο τρόπο είναι ο επαγγελματίας προσευχόμενος. Το κύριο έργο του είναι η προσευχή. Μόνο αυτό αρκεί. Προσευχή όχι υπέρ ατομικής σωτηρίας, που δεν υπάρχει, αλλά υπέρ όλων.

Μην είμαστε λοιπόν επιφυλακτικοί, καχύποπτοι και περίεργοι απέναντι των μοναχών. Αν κάτι κρύβουν είναι η τυχόν αρετή τους και τίποτε άλλο. Ο μοναχισμός είναι ανθηρός στην Ελλάδα και έχει αναδείξει ωραίες μορφές. Μία τέτοια είναι του νέου αγίου της εκκλησίας μας, του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, που έζησε πολλά έτη στο Άγιον Όρος και στην Αττική. Ξεχώριζε για ουράνια χαρίσματα – προόραση, διόραση, διάκριση. Τον γνωρίσαμε από κοντά και τον θαυμάσαμε συγκινημένοι. Την ευχή του να έχουμε. Η αγιότητα συνεχίζεται, ο μοναχισμός αγιάζει τα τέκνα του.