Όσο θα περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο θα εκτιμούμε το τεράστιο έργο το οποίον επετέλεσε στο χώρο της αντιμετωπίσεως των αιρέσεων ο μακαριστός πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ο μι­κρός το δέμας αλλά χαλκέντερος στην αντοχή και επίμονος στην προσπάθεια, ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος του Θεού.

Ο μακαριστός Γέροντας με ιδιαίτερη επιμέλεια και υπεύθυνη έρευνα εμελέτησε όλο το σκηνικό των αιρέ­σεων και απεκάλυψε την δράση των ποικίλων παραθρησκευτικών και παραχριστιανικών ομάδων και καταστροφικών λατρειών, προσφέροντας ένα τεράστιο υλικό εις το οποίον σήμερα αναφέρονται πολλοί.
Από κάποιους κύκλους, ακόμη και εκκλησιαστικούς, θεωρήθηκε υπερβολικός, ενώ από τον χώρο της παραθρησκείας δέχθηκε ακόμη και απειλές για την ζωή του. Εκείνος όμως έμεινε πιστός στη διακονία του «άχρι θανάτου».

Ψυχή των Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων για επτά χρόνια, κατάφερε να προκαλέσει το ενδιαφέρον όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι οποίες για πρώτη φορά αποκτούσαν υπεύθυνη ενημέρωση για προβλήματα τα οποία και εκείνες αντιμετώπιζαν στις χώρες τους και ιδιαίτερα αυτές του πρώην υπαρκτού σο­σιαλισμού, όπου μετά την απελευθέρωσή τους οι παραθρησκείες, από καιρό έτοιμες, επέπεσαν ως «λύκοι βαρείς» και ως λοιμική νόσος στους ανύποπτους πιστούς.

Δημιούργησε πανορθόδοξες συνεργασίες, μετέσχε σε πανορθόδοξα συνέδρια και σε προσπάθειες γονέ­ων στον ευρωπαϊκό χώρο, προκειμένου να ρίξει, με τον υπεύθυνο λόγο και την τεκμηριωμένη έρευνά του, άπλετο φως στα σκοτεινά μονοπάτια της παραθρησκείας και του αποκρυφισμού.

Οι μετέπειτα χρόνοι μέχρι και σήμερα τον εδικαίωσαν απολύτως. Η ενασχόληση με την παραθρησκεία, τις καταστροφικές λατρείες και τις συνέπειες των δραστηριοτήτων τους, ιδιαίτερα για χιλιάδες νέους ανθρώπους, απεδείχθη ότι δεν ήταν ένα «κυνήγι μαγισσών», όπως το ήθελε και το παρουσίαζε η ντόπια δημοσιογραφική ομάδα παραπληροφόρησης, αλλά ένα σοβαρότατο υπαρκτό πρόβλημα – μάστιγα για πλήθος οικογενειών, πρόβλημα με το οποίο αναγκάσθηκε να ασχοληθεί με σοβαρότητα και να λάβει αλλε­πάλληλες αποφάσεις και αυτό το Ευρωπαϊκό Κοινο­βούλιο, δικαιώνοντας με αυτό τον τρόπο τον τιτάνιο αγώνα του π. Αντωνίου.

Ο αγώνας αυτός δεν ανεστάλη ούτε και τότε που η ασθένεια έκανε την εμφάνισή της. Ο π. Αντώνιος έπεσε κυριολεκτικά επί των επάλξεων. Θυμάμαι την επιμονή του σε κάποια Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη να καταρτισθεί ο κατάλογος των Παραθρησκευτικών Ομάδων. Στην πρόταση κάποιου να αφεθεί η κατάρ­τιση του καταλόγου για κάποια επόμενη μας άφησε άφωνους με την απάντησή του. «Εγώ δεν θα υπάρ­χω τότε».

Γνώριζε την κρισιμότητα των προβλημάτων της υγείας του, αλλά το έργο του το έβαζε πάνω και από την ζωή του. Δεν θα λησμονήσω την επίσκεψή μου στο νοσοκομείο λίγο πριν από το τέλος του. Πήγα να τον δω, και εκείνος ξεχνώντας την κατάστασή του, μου έδινε οδηγίες για μια ημερίδα που επρόκειτο να γίνει. Εμείς πραγματοποιήσαμε την ημερίδα μετά την κοίμησή του σαν μνημόσυνο στην μνήμη του και σαν διαβεβαίωση ότι το έργο του δεν θα σταματήσει, όπως και δεν σταμάτησε.