Υιικής και πανυσεβάστου τιμής κατάθεσις
Εις τον Μητροπολίτην Σεβαστείας κύριον Δημήτριον
Η μνήμη σιωπηλή και με άφατη συγκίνηση κατέρχεται την κλίμακα του Χρόνου και φθάνει στον χειμώνα του 1974, τότε που φοιτητές ανεβαίναμε στην χωνεμένη μέσα στη γκρίζα ομίχλη Μονή των Βλατάδων, της θεοφυλάκτου και ιεράς πόλεως Θεσσαλονίκης. Κυρίως τις Κυριακές για εκκλησιασμό στο ευκατάνυκτο εκείνο Καθολικό που ευωδίαζε Βυζάντιο και μοσχολίβανο.
Εκεί θυμάμαι εκείνα τα ευγενικά νέα παιδιά, τους Πολίτες φοιτητές στη Θεολογική που, όπως λέγανε, είχαν έρθει από τη Χάλκη, για να συνεχίζουν τις σπουδές τους στη Μητέρα Θεσσαλονίκη κατά πως θα έλεγε κι ο μακαριστός κυρ-Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο μεταβυζαντινός.
Αργότερα, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα ο αλήστου μνήμης Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος, ο καλογερικός, διέκρινα στη συνοδεία του ένα από τα παιδιά εκείνα που είχα συναντήσει στη Μονή Βλατάδων. Με λίγα λόγια, πρόσεξα εκείνο το νεαρό παιδί με τα γυαλιά που διακονούσε τον Πατριάρχη, τον Αρχιδιάκονό του και συνώνυμό του, Δημήτριο, τον σήμερα Μητροπολίτη Σεβαστείας και υπέρτιμο και έξαρχο Παφλαγονίας, που σε λίγες ημέρες συμπληρώνει σαρανταένα έτη ευκλεούς ιερατικής διακονίας στην μαρτυρική Αυλή της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Ο εν λόγω Ιεράρχης, γέννημα της Κωνσταντίνου Πόλεως, υιός ηγαπημένος των Κωνσταντίνου και Ζωής Κομματά, των ιστορικών Ταταούλων (κατά τα παλαιά δικαιοπρακτικά έγγραφα) βλάστημα και του πανσεβάστου Φαναρίου θεράπων αφοσιωμένος, τυγχάνει μια από τις εξεχουσες προσωπικότητες της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Διότι διηκόνησε και διακονεί Αυτήν εξ απαλών ονύχων και υπερασπίζεται τα δίκαια Αυτής με μοναδικό τρόπο και προσήλωση παραδειγματική. Τεκμήριο μοναδικό και αναμφισβήτητο το κορυφαίο έργο του «Η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξις του 1928 παρακωλυομένη τοις όροις» (Θεσσαλονίκη 2008. σ. σ. 852). Έργο που βασίζεται σε ανέκδοτο ή αθησαύριστο υλικό και το οποίο με ακριβή τρόπο μαρτυρεί την διαχρονικήν πορείαν και προσφοράν της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας διά τας Επαρχίας Της.
Εκτός αυτού του περισπουδάστου έργου του, υπενθυμίζουμε, ότι ο Σεβασμιώτατος έχει γράψει και περί του πνευματικού του πατρός και Πατριάρχου Δημητρίου, του και χειροτονήσατος Αυτόν Αρχιερέα, μία σεμνή και ολιγοσέλιδο μονογραφία, της οποίας η κάθε λέξις και φράσις είναι μία μαρτυρία πνευματικού ήθους και ευγνωμόνου καταθέσεως στον ασκητικό και με φιλοκαλικό μανδύα ενδεδυμένο ταπεινό και έμπλεον αγιοπνευματκής χάριτος Οικουμενικόν Πατριάρχην Δημήτριον.
Στις 14 Ιουλίου ο Άγιος Σεβαστείας άγει το τεσσαρακοστό πρώτο έτος διηνεκούς διακονίας εις την Πατριαρχικήν Αυλήν. Διότι την 14ην Ιουλίου του σωτηρίου έτους 1974 έλαβε τον πρώτον βαθμόν της Ιερωσύνης χειροτονηθείς εις Ι. Ν. της Αγίας Ευφημίας της Ι. Μητροπόλεως Χαλκηδόνος υπό του μακαριστού και σοφού Ιεράρχου του Οικουμενικού Θρόνου, του από Ηλιουπόλεως και Θείρων, Μητροπολίτου Χαλκηδόνος, κυρού Μελίτωνος.
Υπήρξε ο περί ου ο λόγος Μ. Αρχιδιάκονος του σεμνού και καλογερικού Ιεράρχου, του από Ίμβρου και Τενέδου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Δημητρίου, κατά απαρέκκλιτον τρόπον και ένθεον υπακοήν, τέκνον γνήσιον και έντιμον του κορυφαίου πνευματικού του Πατρός. Ο οποίος και γινώσκων τα όσα εγίνονταν, αλλά και εκτιμώντας το υπεύθυνον, φιλότιμον και την παραδειγματικήν αφοσίωσιν του νέου κληρικού του, προτείνει στην Ι. Σύνοδο του Οικουμενικού Θρόνου την ανύψωσίν του εις τον τρίτον βαθμόν της Ιερωσύνης. Το αίτημα γίνεται παμψηφεί δεκτόν και την 2αν Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 1990 ο από Μ. Αρχιδιακόνων πανευλαβής γόνος των υπερόχων και ερασμίων Ταταούλων, χειροτονείται Αρχιερεύς της θεοσώστου Μητροπόλεως Σεβαστείας. Μητροπόλεως, με βεβαιωμένον έρμα ιστορικής Μνήμης και Μαρτυρίας.
Κι έτσι ο νέος Αρχιερεύς παραλαμβάνει την φοράν αυτήν μίαν άλλην παρακαταθήκην διά να την διασώσει εις αιώνας αιώνων. Παραλαμβάνει, λοιπόν, τον Ιερόν Κώδικα όπου αναγράφονται τα ονόματα των προκατόχων του, των ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, μοναζουσών, επιτρόπων, συνδρομητών, ιεροψαλτών, των κεκοιμημένων ενοριτών Του…Τι σημασία αν το πλήρωμα της στρατευομένης του Εκκλησίας-Επισκοπής απαρτίζεται από ένα, δύο ή τρεις και περισσότερο πιστούς; Όλοι της θριαμβευούσης Εκκλησίας, «Ιδού, ζώσι» ( πρβλ. Β΄ Κορ. 6, 9 ) και συνοδεύουν, όπου γης ιερουργεί ο Επίσκοπός τους, τον πνευματικό τους πατέρα. Κι αυτό είναι μια θυσία, αλλά και επιμονή στο να μην απωλεσθούν οι πανίερες Μνήμες και μαζί τους κι η Ιστορία. Γι᾿ αυτό και μετά του πρέποντος σεβασμού και εγκαρδίου υιικής αγάπης και τιμής, καταθέτοντες τούτο τον άτεχνον και συνάμα εόρτιον λόγον, από μίαν μικράν, ασήμαντον και παραλλήλως ιστορικήν νησιωτικήν ενοριακήν κοινότητα ταπεινώς (προσ)ευχόμεθα:
Δημητρίου του Σεβασμιωτάτου και θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Σεβαστείας, υπερτίμου και εξάρχου Παφλαγονίας πολλά, δημιουργικά και θεοφιλή τα έτη.
παπα-κων. ν. καλλιανός
-250x180.jpg)
