Μητροπολίτης Βεροίας: Το Σέλι εορτάζει την Παναγία την Βλάχα

Μητροπολίτης Βεροίας: Το απόγευμα της Δευτέρας, 12ης Αυγούστου, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στη Μικρή Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σελίου.

Για ακόμη μία χρονιά το ορεινό Σέλι, το χωριό των Βλάχων θα εορτάσει με λαμπρότητα το τριήμερο 14, 15 και 16 Αυγούστου την θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, ενώ οι εκδηλώσεις πρόκειται να κορυφωθούν το πρωί της Παρασκευής, 16ης Αυγούστου με το Πολυαρχιερατικό Πανηγυρικό Συλλείτουργο και την ακολουθία των εγκωμίων.

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αντιλαβού μου και ρύσαι των αιωνίων βα­σάνων». Tέσσερα τροπάρια, αφι­­ε­ρωμένα με εξαι­ρε­τική αγάπη από τον ιερό υμνο­γράφο προς την Παναγία Mη­τέρα του παμβασι­λε­ως Xρι­στού και μητέρα όλων των χριστιανών, ψα­λαμε μόλις ευλα­βικά και κατα­νυ­κτικά ενώ­πιον της ιερής της εικό­νος. Τέσσε­ρα τροπάρια που συνο­ψι­ζουν και επισφρα­γι­­­ζουν τις δεή­σεις που απευ­θυ­ναμε στη στορ­γική μας μητέ­ρα, την Παναγία, ψαλ­λο­ντας και απόψε τον Παρα­κλη­τικό της Kα­νο­να, εδώ στο Σέλι, όπως κάνουμε κάθε χρόνο, τιμώντας την Παναγία μας ως προστάτιδα και μητέρα όλων των χριστιανών, και των Ποντίων και των Βλάχων και όλων.

Πολλές οι παρακλή­σεις, ποικίλα τα αι­τη­ματα που απευθύνουμε προς την Πα­να­γία μας, καλύπτουν όλο το φα­σμα και όλες τις ανά­γκες της ζωής μας. Tη δική της προ­στα­σία επι­ζητούμε, στη δική της μεσι­τεία καταφεύγουμε και από Αυτήν ζητού­με ο,τι έχουμε ανάγκη, για­τι πι­στεύ­ουμε πως η Παναγία μας έχο­ντας παρρησία στον θρο­νο του Θε­ου μπορεί να μας χαρίσει ο,τι επιθυμούμε και ο,τι της ζητούμε.

Tι όμως ζητούμε από την Παναγία μας; Ποια είναι συνή­θως τα αιτή­μα­­τα μας; Αφορ­μη για να προ­βλη­ματι­σθούμε επά­νω στο θέμα αυτό μας προσφέρει η φράση του ιερού υμνο­γρα­φου που μόλις ψα­λαμε. «Αντιλαβού μου και ρύσαι των αι­ω­νίων βασάνων».

Zητούμε πολ­λα και διά­φορα από την Παναγία μας. Ζη­του­­με υλικά και σω­ματικά αγαθά. Ζη­τούμε την υγεία τη δική μας και των προσφι­λων μας προσώ­πων. Ζη­του­με τη λύση προβλημάτων και θεμάτων που μας απα­σχολούν και μας τα­λαιπωρούν. Και δικαί­ως τα ζη­­του­με, γιατί κα­­θως ει­μαστε αν­θρω­ποι χοικοί και γήινοι, άνθρωποι καθη­με­ρινοί και εφήμεροι έχου­με ανά­γκη από όλα τα υλι­κα και εφή­μερα που ζη­τούμε και η Παναγία μας μπο­ρεί να μας τα χα­ρι­σει, εφόσον είναι προς το συμφέ­ρον και της ψυ­χης μας.

Όμως, αλήθεια, μαζί με όλα αυτά θυμό­μαστε να της ζητούμε και αυ­το που είναι πιο ανα­γκαίο και πιο απα­ραί­τη­το από όσα της ζη­τούμε; Θυ­μόμαστε να της ζητούμε αυτό που ο ιερός υμνογράφος ζητά και για τον εαυτό του αλλα και για όλους εμάς που ψάλλουμε προς την Πα­να­γία Mητέ­ρα του Kυ­ρίου την ακο­λουθία της ιε­ρας Παρακλή­σεως τα απογεύματα αυτά του Δεκαπε­νταυ­­γο­υ­στου;

Zη­τούμε, άραγε, από την Πα­ναγία μας με την ίδια θέρμη και την ίδια λα­χτάρα που της ζητού­με να μας απαλλάξει από τα εγκόσμια προ­βλήμα­τα που μας απα­σχολούν, να μας λυτρώσει και από τα αιώ­νια;

«Αντιλαβού μου και ρύσαι των αιωνίων βα­σά­νων», παρακαλέ­σαμε και εμείς προ ολίγου την Πα­να­γία μας, ζητώ­ντας της το πρώτι­στο και μεγαλύτερο αγα­θό που μπο­­ρεί να μας προσφέρει. Και αυτό δεν εί­ναι κανένα άλλο παρά η λύ­τρω­ση και η σω­τηρία της ψυχής μας. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απαλ­λαγή μας από όσα δει­να μπο­ρεί να επιφέ­ρει στην ψυχή μας αιώ­­νια η αμαρ­τία. Γιατί η ζωή μας, όσο και αν το ξεχνούμε πολλές φο­ρες, δεν σταματά σ’ αυ­τον τον κο­σμο, συνε­χι­ζε­ται αιώνια. Κι αν τα βάσανα και ο πόνος αυ­του του κο­σμου μας τα­λαιπωρούν και μας κα­νουν να υπο­φέρουμε για κάποιο διά­­­στημα της ζωής μας, ο πόνος που θα συνοδεύει στην αιώνια ζωή όσους απο­τυ­χουν να βρεθούν με­τα­ξυ των εκλεκτών του Θεού θα είναι δυστυχώς διαρ­κης και μόνιμος και αιώ­νιος.

Έτσι, αν ζητούμε με θέρμη και με δα­κρυα από την Παναγία να εκ­πλη­ρώσει τα αι­τήματά μας που αφο­ρούν σ’ αυτή τη ζωή, αν της ζη­του­με με επι­μονή να μας απαλ­λα­ξει από τους πόνους και τις δο­κι­μα­σίες της επίγειας ζωής, τότε πολύ πε­ρισ­σότερο θα πρέπει να την πα­ρα­κα­λούμε να μας αναλάβει υπό την προ­στασία της και να μας απαλ­­λάξει «των αιωνίων βασά­νων» ως φιλόστοργη και φιλεύ­σπλαγ­χνη μητέρα.

Ας κάνουμε αυτόν τον στίχο του εξαπο­στει­λα­ρίου που μόλις ψάλα­με διαρ­κες και διά­πυρο αίτημα της ψυχής μας προς την Παναγία όχι μόνο αυτές τις ημέρες αλλά καθη­μερινά, και ας μην αμφιβάλλου­με ότι Εκείνη που φρο­ντίζει να ικα­νοποιεί και τα μικρά μας ακόμη αιτήματα, θα σπεύσει ασφα­λως να ικανοποιήσει με χαρά και αυ­το το μεγά­λο και σημαντικό αίτημά μας χαρίζοντάς μας τη σω­τη­ρία.

Άλλωστε, αυτό το αίτημά μας είναι για την Παναγία μας το πιο προσφιλές αί­τη­μά μας, καθώς η επιθυμία και η φιλοδοξία της δεν είναι άλλη παρά να οδηγήσει ο­λους τους ανθρώπους κοντά στον Yιο, για να ευφραίνονται μαζί της αιώνια και να απολαμβάνουν όλα εκείνα τα αγαθά, τα οποία έχει ετοιμάσει ο Θεός «τοις αγαπώσιν Αυτόν».