Κυριακή μετά την Υψωση του Τιμίου Σταυρού
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ
«Διότι, άν ό,τι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα».
– Αυτή είναι η φράσις του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτας και είναι γεμάτη από τραγικότητα η φράσις αυτή.
Εγνώρισαν το φώς !
– Μέσα στις λίγες αυτές λέξεις κρύβεται ολόκληρο το ψυχικό δράμα, που ζούν πολλοί από τους Χριστιανούς, που είχαν την τύχη να φωτισθούν από το φως της πίστεως, εγνώρισαν τον λόγο του Χριστού, μετάνοιωσαν για τον τρόπο της προηγούμενης ζωής τους, που ήταν σκοτεινή και αμαρτωλή, κατόρθωσαν να καθαρίσουν την ψυχή τους και τον νουν από το κάθε τι, που είχε μείνει σαν κατάλοιπο της μέχρι τότε αμαρτωλής ζωής τους. Στη συνέχεια αισθάνθηκαν τις βαθειές συγκινήσεις, που χαρίζει ο Χριστός στους πιστούς και θερμούς οπαδούς του. Εβάδισαν τον δρόμο της ωραίας και δημιουργικής ζωής και ένοιωσαν την αλήθεια των λόγων του Κυρίου : «Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας το ζυγό μου και διδαχτείτε απó το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρούν ξεκούραση, γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό» (Ματθ. ια΄ 28-30).
– Εν περιλήψει οι ψυχές των ανθρώπων αυτών κατόρθωσαν να νικήσουν τον αγώνα κατά της αμαρτίας και έστησαν τη σημαία της αρετής μέσα τους. Εγκρέμισαν και εμίσησαν όλα τα βλαβερά και αμαρτωλά πάθη, σταμάτησαν τη ζωή της φαυλότητας και της ανηθικότητας και αισθανόνταν ευτυχισμένοι, που κατόρθωσαν να απαλλαγούν απó το θανάσιμο αγκάλιασμα της αμαρτίας. Είχαν σταματήσει να μεθούν, να παίζουν χαρτιά ή άλλα παρόμοια παιχνίδια, να σπαταλούν τη ζωή τους και την περιουσία τους και είχαν ξεχάσει την ατιμία και όλα όσα κατέστρεφαν την υγεία και υπόληψή τους.
Επιστροφή στον παλαιό τρόπο ζωής
– Η φράσις του Αποστόλου Παύλου αναφέρεται σε ένα ποσοστό απó τους ανθρώπους που είδαν και εγνώρισαν το φώς και ξαφνικά, σαν να έπεσαν σε μιά ορμητική θύελλα, παρασύρονται πάλι προς τον κατήφορο της αμαρτίας, τυφλοί και κουφοί στα δάκρυα, στις συστάσεις και στις παρακλήσεις των στενών συγγενών και των πραγματικών και ειλικρινών φίλων. Αυτοί είναι εκείνοι, που αρχίζουν και ξαναχτίζουν τον παλιό τρόπο της ζωής, που έκαναν πριν γνωρίσουν το φώς του Χριστού, εκείνοι που με τον τρόπο αυτό είναι σαν να λένε: «Αναγνωρίζουμε ότι όλος ο δύσκολος αγώνας που κάναμε για να δούμε το φώς ήταν λάθος δικό μας. Τώρα προτιμούμε να γυρίσουμε στον παλιό τρόπο ζωής και να ξαναχτίσουμε ό,τι με κόπο και πόνο είχαμε γκρεμίσει».
Παλι στη φυλακή
– Θεέ μου! Πώς έγιναν έτσι αυτές οι ψυχές; Μέχρι πρό τινος, τις έβλεπες και τις καμάρωνες. Φωτισμένες, ζούσαν ειρηνική ζωή, ευγενικές και δραστήριες για καλά έργα, προσεκτικές σε όλα τους.
Και σήμερα! Μέσα σε λίγο χρόνο άλλαξαν τελεíως. Χάθηκε η σεμνότητα και η αρετή. Προτίμησαν το σκοτάδι από το φώς. Διάλεξαν την αλυσίδα του διαβόλου απο τον «απαλό ζυγό» του Χριστού. Έκαναν ανταλλαγή την ελευθερία της Χριστιανικής ζωής με την φυλακή της αμαρτίας.
– Εδώ δεν αναφερόμεθα σ’ εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν λάθη από ανθρώπινη αδυναμία, που εγλίστρησαν σε μια στιγμή απροσεξίας.
Αυτά τα λάθη είναι ανθρώπινα και ο Θεός τα συγχωρεί, όταν βλέπει ειλικρινή μετάνοια, διότι οι δυνάμεις του κακού είναι μέσα μας και μας σπρώχνουν σε παραβάσεις.
Είναι ο διάβολος, ο αιώνιος εχθρός μας, που δημιουργεί πειρασμούς και προετοιμάζει και χαίρεται με τα δικά μας πεσίματα.
Όλοι πέφτουμε, όλοι κάνουμε τέτοια λάθη. Χριστιανός δεν είναι εκείνος που δεν πέφτει. Χριστιανός είναι εκείνος που, όταν πέσει, σηκώνεται και δεν μένει στη λάσπη για πάντα.
– Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται όχι σ’ εκείνους που πέφτουν στην αμαρτία, αλλά σ’ εκείνους που επιμένουν να ζούν μέσα στην αμαρτία. Εκείνους που γίνονται θεληματικά δούλοι του διαβόλου, που εν ψυχρώ ανταλλάσσουν την αγάπη και το φώς του Χριστού με την αγάπη προς την αμαρτία.
– Και ο Απόστολος Πέτρος έπεσε σε αμαρτία και αρνήθηκε το Χριστό. Όταν όμως άκουσε να λαλεί ο πετεινός, θυμήθηκε τα λόγια του Χριστού, μετάνοιωσε και «έκλαψε πικρά» και γι’αυτό έλαβε συγχώρηση.
– Πολλοί άλλοι όμως δεν κατόρθωσαν να απαγγιστρωθούν απο την αμαρτία και να μετανοήσουν.
Δυστυχώς έτσι είναι.
Όποιοι επρόδωσαν την Χριστανική πίστη εν γνώσει τους και μετά απο ώριμη σκέψη, είναι δύσκολο να ξαναμετανοήσουν αργότερα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ατύχημα και κατάντημα στο οποίο είναι δυνατόν να πέσει ο άνθρωπος.
Θα ήταν προτιμότερο να μήν είχαν γεννηθεί. Αν δεν εγνώριζαν καθόλου το νόμο του Θεού, θα είχαν μιά δικαιολογία ότι δεν ήξεραν. Αυτοί όμως που γνώρισαν την Χριστιανική ζωή και τον νόμο του Θεού και κατόπιν τα περιφρόνησαν, τί δικαιολογία μπορούν να προβάλουν;
Τι τρομερό , αλήθεια! Πώς άρχισαν αυτές οι ψυχές και πού κατέληξαν! Από την ευλογία στην κατάρα.
«Κύριε, μην επιτρέψεις να εγκαταλείψουμε το δρόμο σου! Βοήθησέ μας να μένουμε πλησίον σου σταθεροί, ειλικρινείς, πιστοί, μέχρι τέλους»!
Η Χριστιανική ζωή είναι η ζωή της ασφαλείας, της χαράς, της αληθινής δημιουργίας.
Αντιθέτως, η ζωή της αμαρτίας, την οποία συχνά προτιμά ο άνθρωπος από τη ζωή της πίστεως, ομοιάζει σαν κάτι αμμουδερά μέρη της Βρετανίας όπου, αν βρεθεί ο άνθρωπος, είναι αδύνατον να σωθεί, διότι η άμμος τον ρουφά στην αρχή μέχρι τα γόνατα, και όσο προσπαθεί να ξεφύγει και να σωθεί, βουλιάζει περισσότερο, με αποτέλεσμα να γίνει η άμμος στο τέλος ο φρικτός τάφος του.
– Ας μείνουμε λοιπόν στο δρόμο του Χριστού. Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος πρός την ευτυχία αλλά και προς την αθανασία…
Επιμέλεια κειμένου: Χ. Γεροντούδης
tweet
Δείτε επίσης
