Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Είναι παγκοίνως ομολογούμενο ότι, κράτος που λησμονεί την ιστορία του είναι καταδικασμένο είτε να την ξαναζήσει είτε να οδηγηθεί σε εθνικό θάνατο.
Η ιστορία του Ελληνικού Έθνους είναι συνυφασμένη με το αίμα των μαρτύρων ηρώων του, με τον ιερό αγώνα για τη λευτεριά, πολεμώντας –όπως είπε ο γενναίος Στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης– <<πρώτα για του Χριστού την πίστη την Αγία κι έπειτα για την πατρίδος την ελευθερία>>.
Οι Έλληνες γνωρίζουν ιστορία και γνωρίζουν ότι, η ελευθερία χαρίστηκε σε εμάς μέσα από έναν αγώνα ο οποίος είναι γεμάτος από <<αίματα και ράσα>>.
Τούτο, όμως, φαίνεται να το λησμονούν, ενίοτε δε και καταφρονούν οι σύγχρονοι επιλήσμονες της ιστορίας του ματωμένου Έθνους μας, φέρνοντας προς ψήφιση στη Βουλή των Ελλήνων, νομοσχέδιο όπου το Ελληνικό κράτος χαρακτηρίζεται <<ουδετερόθρησκο>> !
Γιατί, άραγε, συνέβη τούτο; Και, που αποσκοπεί μια τέτοια διάταξη; Ποιον ευνοεί και ποιους εξυπηρετεί;
Ο Ορθόδοξος πιστός γνωρίζει να σέβεται την πίστη του άλλου, όπως έχει και την (εύλογη και δημοκρατική) απαίτηση να σέβονται και τη δική του όσοι έρχονται στον τόπο μας.
Οι Έλληνες δεν έχουν δείξει δείγματα μισαλλοδοξίας, (τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως από τη μεταπολίτευση και εφεξής), ούτε στο κράτος μας υπάρχει πολίτευμα <<Καισαροπαπισμού>> ώστε να κινδυνεύουν οι αλλόθρησκοι ή να είναι υποτελείς στην πίστη άλλων και ουτοπώς να επεμβαίνουν σε ΄΄ξένα αμπέλια΄΄.
Οι σύγχρονοι ψευτοαριστεροί, δήθεν δημοκράτες, επιχειρούν να καταστήσουν τις μειοψηφίες ως πλειοψηφίες στο πολιτικό σκηνικό και το αντίστροφο. Επιχειρούν να μας κάνουν να νιώθουμε μειονεκτικά –το 90% του λαού– έναντι των άλλων, ενώ στην πραγματικότητα μειονεξία χαρακτηρίζει τη βιοτή και τις πράξεις των ιδίων, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. <<Αρχή άνδρα δείκνυσι…>> !
Όμως, για το ζήτημα αυτό, θα αφήσουμε να μας μιλήσει ο γνωστός λογοτέχνης της γενιάς του μεσοπολέμου, Γιώργος Θεοτοκάς (1905-1966), άνθρωπος βαθύτατα δημοκρατικός, ρεαλιστής, πατριώτης και συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός, με καταγωγή από το Πυργί της Χίου, όπως ο ίδιος έγραψε τα Χριστούγεννα του 1960: <<Οι ξένοι συγγραφείς, διάσημοι και μη, που δημοσιεύουν πολύ συχνά βιβλία με θέμα τη σημερινή Ελλάδα, όπως τη βλέπουν και την καταλαβαίνουν, λησμονούν ή αγνοούν, κατά γενικό κανόνα, ένα θεμελιακό γνώρισμα του χαρακτήρα της, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι χώρα Χριστιανική, δεμένη μάλιστα με την ιστορία του Χριστιανισμού από την πρώτη ώρα. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους, ίσως ο κυριότερος, που τα βιβλία αυτά, όσο κι αν είναι έξυπνα και χαριτωμένα, όταν τα κοιτάζουμε από πιο κοντά μας δίνουν πολλές φορές μιαν εντύπωση κουφότητας και επιπολαιότητας: τους λείπει μια ορισμένη διάσταση, που χωρίς αυτήν η εικόνα του Νεότερου Ελληνισμού δεν είναι αληθινή>>.
Και καταλήγει: <<Η Ορθοδοξία, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του Ελληνικού λαού, είναι θρησκεία εθνική, συνυφασμένη αξεδιάλυτα με τα ήθη του και τον ομαδικό του χαρακτήρα… Αυτή η θαλπωρή, αυτά τα ζεστά πνευματικά κύματα που μεταδίδονται ακατάπαυστα σε όλη την Ελλάδα, από τους Ορθόδοξους Ναούς κι από τις Βυζαντινές τους Ακολουθίες, αποτελούν στοιχείο συστατικό, εκ των ων ουκ άνευ, της Ελληνικής ζωής. Για τούτο και δεν μπορεί να νοηθεί στην Ελλάδα χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας…>>.
Νομίζω ότι, ο Γ. Θεοτοκάς, τα είπε όλα. Δεν χρειάζεται κάποιος ούτε να προσθέσει, ούτε να αφαιρέσει κάτι στα λόγια του αυτά !
Όσοι νομίζουν ότι, με τον τρόπο τους θα πλήξουν την Ορθοδοξία, “πλανώνται πλάνην οικτράν”.
Διότι, η πίστη είναι ένα καρφί, μια ρίζα στην ψυχοσωματική σύνθεση και οντότητα του ανθρώπου που, όσο το κτυπάς, ριζώνει ολοένα και περισσότερο.
Και τέλος, διότι, η Εκκλησία <<πολεμουμένη νικά, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Κλυδωνίζεται αλλ’ ού καταποντίζεται. Χειμάζεται, αλλ’ ού ναυάγιον υπομένει>> (Ιερός Χρυσόστομος, ΕΠΕ 33, 110).
-120x86.jpg)
