Του Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιου
«Βοσκοί στης Πολιτείας τη μάντρα οι λύκοι»!
(Κωστής Παλαμάς)
Ο προφητικός αυτός λόγος του μεγάλου Έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά είναι ίσως η πιο ταιριαστή απάντηση στο επιχείρημα της βουλευτού του Ελληνικού Κοινοβουλίου η οποία, για πολλοστή φορά, προκαλεί τον Ελληνικό λαό με πρόσφατες δηλώσεις της στην Επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής: «Τα θρησκευτικά δεν έχουν θέση στο σύγχρονο Λύκειο», δηλώνει, κατηγορώντας το Υπουργείο Παιδείας ότι εμμένει σε μια.. «αναχρονιστική», όπως την χαρακτηρίζει, αντίληψη περί της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών: «δεν νομίζω ότι όσο περισσότερη Ορθόδοξη κατήχηση κάνουν τα παιδιά στα σχολεία, τόσο καλύτεροι χριστιανοί θα γίνουν», καταλήγει στην δήλωση της.
Εφάμιλλη θεωρώ και την απάντηση που έδωσε στην ίδια κυρία βουλευτή ο επίσης μεγάλος πατριώτης και Έλληνας, αγαπημένος Μίκης Θεοδωράκης, σε παλαιότερες προκλητικές, όπως μας έχει συνηθίσει, δηλώσεις της, ο οποίος κάνει λόγο για «εθνομηδενισμό» και τονίζει προς την συγκεκριμένη βουλευτή πως είναι προνόμιο της που ζεί στην Ελλάδα. «Δεν αγαπάς την Πατρίδα; Σήκω και φύγε», απαντά ο μεγάλος αυτός Έλληνας μουσουργός «Είναι προνόμιο που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Έλληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις πήγαινε αλλού…»
Τραγικό το γεγονός Πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι των Παιδαγωγικών και της Ιστορίας, όπως η εν λόγω κυρία βουλευτής, να μην διδάσκονται από την ίδια την Ιστορία που λένε ότι διδάσκουν. Στις πάσης φύσεως κρίσεις, αλώσεις, κατακτήσεις, πτωχεύσεις, υποδουλώσεις, ως και τις όποιες άλλες συμφορές του Γένους μας, τι ήταν εκείνο που το ανέστησε διαχρονικά από την τέφρα του; “Γλυκώτερο πράγμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και την θρησκεία. Όταν γι’ αυτά τον άνθρωπο δεν τον τύπτει η συνείδησή του αλλά τα δουλεύει ως τίμιος και τα προσκυνά είναι ο πλέον ευτυχής και ο πλέον πλούσιος”, η απάντηση του Μακρυγιάννη στα Απομνημονεύματα του.
Στους όντως δύστηνους και χαλεπούς καιρούς μας όπου όχι μόνο η μιζέρια έχει καλύψει τα πάντα και φτάνει στην παραμικρή γωνιά του τόπου και της κοινωνίας μας, αλλά κυρίως, η φτώχια σε αξίες και πρόσωπα είναι ολοφάνερη, καθώς όλα μοιάζουν σαν «να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά», ποιές άλλες, εκτός από την Εθνική συνείδηση και την πίστη στο Χριστό και την Εκκλησία Του, μπορεί να είναι οι ανακαινιστικές, αναπλαστικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες θα αναστήσουν και πάλι την ελπίδα και την αξιοπρέπεια μας; «Μνήμη του λαού μου, σε λένε Πίνδο, σε λένε Άθω», θα πει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Άξιον Εστί». Ποιός, αλήθεια, μπορεί να αμφισβητήσει πως ότι σηματοδοτεί και οριοθετεί η Πίνδος και ο Άθως, δηλαδή η εθνική μας ταυτότητα και η πολιτιστική μας ιδιοπροσωπεία, αποτελούν την γενεσιουργό αιτία της υπάρξεως μας ως Γένος των Ρωμιών;
Κλείνω τον φτωχό αυτό συλλογισμό μου, καθώς οι ώρες αυτές είναι ώρες ευθύνης, προσευχής, περισυλλογής και αυτοκριτικής, αλλά και ώρες αφύπνισης, εγρήγορσης και αντίστασης, με την σκέψη ενός σπουδαίου φιλοσόφου και πολιτικού. «Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί τη θρησκεία», (Παναγιώτης Κανελλόπουλος).
Σκέφτομαι λοιπόν και συλλογιέμαι: Τελικά… ποιός θα μας σώσει απ΄ όλους αυτούς τους «προβατόσχημους» λύκους, τους «εθνομηδενιστές» κατά τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, οι οποίοι στη χοάνη της δήθεν πολυπολιτισμικότητας θυσιάζουν και πολτοποιούν τα ιερά και τα όσια του Γένους, απεργαζόμενοι να χτίσουν την.. «νέα» Ελλάδα, μια πατρίδα δηλαδή χωρίς Θεό, χωρίς πίστη, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς ιστορική συνείδηση και μνήμη;
-120x86.jpg)
