Δημοσιεύουμε σήμερα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στην Πεμπτουσία ένας ιδιαίτερα δραστήριος ιεράρχης της Εκκλησίας μας, ο Σεβ. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, ο οποίος εξάλλου συνηθίζει να τολμά να παρεμβαίνει στα σύγχρονα θέματα που απασχολούν το ποίμνιο της πατρίδας μας.
Π.: Ζείτε σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή. Ποιο είναι το επίπεδο του ηθικού στο ποίμνιό σας;
Α.Α.: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη και μπορώ να συγκρίνω τις εποχές που προηγήθηκαν με την σημερινή. Είμασταν ξεχασμένοι επί δεκαετίες. Τόπος εξορίας. Έπειτα γνωρίσαμε πληθώρα Αναπτυξιακών Νόμων που αν ελέγχονταν, όσοι καρπώθηκαν τα οφέλη τους, σήμερα θα είμασταν Ελβετία. Τώρα ήρθε η οικονομική αυτή κρίση. Το ηθικό των εβριτών είναι μέτριο. Και όταν οι ακρίτες δεν έχουν ακμαίο φρόνημα, τότε το κέντρο πρέπει να τρέμει και να φοβάται. Χρειάζονται ειδικά εθνικά μέτρα ώστε ο θρακιώτης να μη μεταναστεύει για καλύτερη τύχη και η οικονομία της Χώρας μας να μην αιμορραγεί προς τα γειτονικά Κράτη. Χρειαζόμαστε να νιώσουμε το δυνατό χέρι της Πολιτείας μας για να μας στηρίξει αλλά και να μας τραβήξει τα αυτιά. Δεν το λέω αυτό από τοπικιστικό συμφέρον! Είναι εθνική ανάγκη, τώρα που το κέντρο βάρους του παγκοσμίου ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε στα Βαλκάνια. Κι εμείς, γεωγραφικά, πολιτισμικά, και συναισθηματικά, είμαστε κοντύτερα σ’ αυτό το κέντρο από την υπόλοιπη Ελλάδα.
Π.: Η ποιμαντική σας ευθύνη καλύπτει μια περιοχή μεγάλης διέλευσης ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες, για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Τι πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνει σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα μας; Ποια είναι η στάση της Πολιτείας απέναντι στη δική σας γνώμη;
Α.Α.: Πριν από την τριετία αυτή, το μεταναστευτικό ήταν ένα ζήτημα που χώριζε τους Έλληνες σε πολυπολιτισμικούς και σε ξενοφοβικούς. Τώρα διαπιστώσαμε την αδυναμία μας να γίνουμε (αυτό που ήταν πάντα ο Ελληνισμός) χοάνη που ευεργετικά κατάπινε λαούς και πολιτισμούς. Κι αυτό επειδή δεν έχουμε εμείς πια αυτοσυνειδησία του πολιτισμικού μας ρόλου και της γεωστρατηγικής μας θέσης στην περιοχή. Ο φόβος για τους μετανάστες και ο πόλεμος εναντίον τους θα ενταθεί στην Ελλάδα, αν δεν βρούμε τον τρόπο να τους εξελληνίσουμε. Όμως, για να δώσουμε ένα τέτοιο δώρο, πρέπει να το έχουμε. Κι όσο δεν το κατανοούμε θα προσπαθούμε να φτιασιδώνουμε το θέμα με τερτίπια αντιρατσιστικών Νόμων. Όποιος Έλληνας πολιτικός δει το ζήτημα στη βάση αυτή θα λυτρώσει την Ευρώπη από τους θρησκευτικούς πολέμους που -θέλει δεν θέλει- άρχισε να κηρύσσει.
Π.: Τελευταία, γίνεται πολύς λόγος για την αναγκαιότητα ενός νέου αντιρατσιστικού νόμου. Ποια είναι η δική σας τοποθέτηση; Πιστεύετε ότι η εφαρμογή του θα έπληττε την υπόσταση της Εκκλησίας στο δημόσιο λόγο;
Α.Α.: Όχι οπωσδήποτε. Η Εκκλησία έχει τρόπους να μιλάει με παραβολές, με σύμβολα, με εικόνες, με κινήσεις, ακόμα και με τη σιωπή της. Βέβαια, η σιωπή της Εκκλησίας είναι η τιμωρία των λαών. Όμως, ο λόγος μας είναι η τεράστια ευθύνη μας, για την οποία θα δώσουμε λόγο στο Θεό. Η επιτυχία του εκκλησιαστικού λόγου στηρίζεται στους εξής δυό πυλώνες: 1. για μας ο λόγος δεν είναι κουβέντες, είναι πρόσωπο, είναι ο σαρκωμένος Λόγος. 2. ο δικός μας λόγος δεν προσβλέπει στο να κάνει την Εκκλησία δημοφιλή, είναι σαν το αλάτι, μπορεί να νοστιμεύει το φαγητό, αλλά στην πληγή τσούζει.
Μου επιτρέπετε να αντιστρέψω το ερώτημα; Η Πολιτεία μας σήμερα, θέλει τον εκκλησιαστικό λόγο; Πάντοτε; κατά περίπτωση; κατά συγκυρία; Συγχωρέστε μου το τραγικό ερώτημα που σας κάνω. Όσο αυτό δεν απαντάται, ο σύγχρονος Έλληνας θα πελαγοδρομεί και ο τόπος θα γυρεύει στέρεο σανίδι να πατήσει. Εξάλλου βλέπετε ότι οι θρησκείες δυστυχώς επανέρχονται στο προσκήνιο. Οπότε, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουμε να διαλέξουμε.
Π.: Εκτός των άλλων, γεωγραφικά βρίσκεστε πολύ κοντά σε ένα από τα σύγχρονα κέντρα του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, την Κωνσταντινούπολη και την πλατεία Ταξίμ. Τι πιστεύετε πώς πυροδότησε την κρίση; Ποια βλέπετε να είναι η θέση του χριστιανικού και του ελληνικού στοιχείου στα νέα δεδομένα;
Α.Α.: Προ ημερών στην Τουρκία άρχισε ένας καλά προετοιμασμένος πανευρωπαϊκός ιδεολογικός πόλεμος που, αν δεν εκτραπεί από απρόβλεπτους παράγοντες, θα φέρει καλά αποτελέσματα. Αυτός ο πόλεμος θα ταλανίσει την Ευρώπη μέχρι το 2020. Από τη μια πλευρά των οδοφραγμάτων της πλατείας Ταχίμ είναι το απειλητικό παραδοσιακό Ισλάμ κι από την άλλη, παρά τα φαινόμενα, ο Πρωθυπουργός Ερντογάν και ο αρχαιοελληνικός & βυζαντινός πολιτισμός, που αρχίζει πλέον η Τουρκία να οικειοποιείται, τώρα που διεπίστωσε ότι κανένας άλλος λαός πλέον δεν τον διεκδικεί. Όσοι βλέπουν Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπή, θα έχουν κατανοήσει αυτό το δίπολο. Ο φοβερός πόλεμος στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου μέχρι το 2020 θα είναι πολιτισμικός και στα “μαρμαρένια αλώνια” του θα ριχτούν κείμενα, μνημεία, γλώσσες, παραδόσεις, έθιμα, γονίδια και καταγωγές. Αλίμονο σε μας αν επιμείνουμε στην παλιομοδίτικη soft Ιστορία των Βερέμη και Ρεπούση. Θα καταστούμε, όχι πρωταγωνιστές, αλλά θεατές ενός τραγικού πολέμου που θα καθορίσει τον νικητή στην περιοχή, ο οποίος και θα αναλάβει να διαχειριστεί την κοινή αξιοποίηση των κοιτασμάτων του Αιγαίου.
Π.: Σας ευχαριστούμε πολύ!
Α.Α.: Σας ευχαριστώ κι εγώ!
-120x86.jpg)
