Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Η Ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής αποτελεί για όλους μας ευκαιρία να προβληματισθούμε αν έχουμε ανταποκριθεί στη κλήση του Θεού να μετάσχουμε στη Βασιλεία των Ουρανών.

Όπως μας λέει ο Απόστολος των Εθνών σοφός Παύλος «Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Το θέλημα του Θεού είναι η δική μας σωτηρία, η οποία όμως για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται κι η δική μας ελεύθερη συγκατάθεση να ανταποκριθούμε με συνέπεια στη τήρηση των εντολών του Θεού. Οι εντολές του Θεού αποβλέπουν στη προστασία μας και στη σωτηρία μας, του εαυτού μας, του διπλανού μας, της τοπικής κοινωνίας κι όλης της Ανθρωπότητας και όλου του Πλανήτη μας.

Ακολουθώντας λοιπόν την εντολή του Χριστού «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», οι άγιοι Απόστολοι και Μαθητές του εγκαταλείποντας τα πάντα, οικογένεια, σπίτι, φίλους, συγγενείς και πατρίδα, έφθασαν παντού σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο για να διδάξουν το λόγο του Θεού.

Έτσι στη Κύπρο και στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων έφθασε ο Απόστολος Παύλος, στην Αφρική ο Απόστολος Μάρκος, ο πρώτος Επίσκοπος του Πατριαρχείου μας, ο Προκάτοχος του Μακαριωτάτου Πατριάρχου μας Θεοδώρου. Από τότε μέχρι σήμερα οι διάδοχοι των Αποστόλων μας κι οι άλλοι επίσκοποι της Εκκλησίας μας συνεχίζουν το άγιο έργο των Αποστόλων μας για τον Ευαγγελισμό των Εθνών.

Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής αναφέρεται στη παραβολή του Μεγάλου Δείπνου όπου ο Οικοδεσπότης καλεί όλους αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να προσκληθούν. Κι όμως αντί να ανταποκριθούν με μεγάλο ενδιαφέρον για τη μεγάλη τιμή που τους κάνει ο Οικοδεσπότης να παραβρεθούν στο Μεγάλο Δείπνο, είναι προσκολλημένοι στις καθημερινές ενασχολήσεις τους. Αδιαφορούν και αρνούνται να παραβρεθούν στο Μεγάλο Δείπνο.

Τότε ο Οικοδεσπότης εξοργισμένος στέλλει τους υπηρέτες του να καλέσουν όχι πλέον αυτούς που είχαν προτεραιότητα, αλλά εκείνους που η κοινωνία τούς περιφρονούσε. Άρχισαν να καλούν τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, τους περιφρονημένους της κοινωνίας.

Το νόημα της Ευαγγελικής Παραβολής είναι ότι αυτοί που υποτίθεται ότι έπρεπε να ανταποκριθούν στη κλήση του Θεού να γίνουν μέλη της Βασιλείας του Θεού αρνούνται αυτοί τη δυνατότητα με τη προσκόλλησή τους στις ανθρώπινες κι υλικές ενασχολήσεις τους. Έτσι εσυνέβει στο παρελθόν με τους Εβραίους που όχι μόνο αρνήθησαν τον Χριστό, αλλά μάλιστα τον κατηγόρησαν και τον καταδίωξαν και τον σταύρωσαν. Το ίδιο εσυνέβει στον ιστορικό βίο της Εκκλησίας με τους αιρετικούς και τους σχηματικούς. Η Εκκλησία υπόφερε πάρα πολύ γιατί πλέον οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της Εκκλησίας και της Ηγεσίας της προερχόνταν από ανθρώπους που επαρουσιάζοντο ως μέλη της, όπως πολλές φορές συμβαίνει και στην εποχή μας.

Με τη Παραβολή του Δείπνου της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας καλεί όλους μας, όπως εμάς που γεννηθήκαμε Ορθόδοξοι, να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού. Κι όμως πολλές φορές παραμένουμε αδιάφοροι και ξένοι προς το μεγαλείο της κλήσεως του Θεού για την εν Χριστώ σωτηρία μας. Προσκολλημένοι στις υλικές μας ενασχολήσεις μένουμε μακρυά από την κλήση του Θεού.

Η θετική μας απάντηση στη κλήση του Θεού εκφράζεται με τον τακτικό εκκλησιασμό μας, με την συμμετοχή μας στο έργο της Εκκλησίας μας κι ιδιαίτερα με τη συμμετοχή μας στο διδακτικό, το κατηχητικό, το φιλανθρωπικό και το ιεραποστολικό της έργο. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν πρόκειται να πάνε για διασκέδαση, σταματούν να βλέπουν το ρολόϊ τους, όταν όμως πρόκειται να πάμε να εκκλησιασθούμε είτε αμελούμε είτε προτιμούμε τον ύπνο είτε προτιμούμε κάτι άλλο που έχει σχέση με τις υλικές μας ενασχολήσεις, όπως τα παραδείγματα που αναφέρονται στη σημερινή Ευαγγελική Περικοπή όπου ένας αρνήθηκε τη κλήση του Δείπνου γιατί αγόρασε χωράφι κι έπρεπε να πάει να το οργώσει, κάποιος άλλος είχε βόδια που ήθελε να τα περιποιηθεί, άλλος αρνήθηκε τη κλήση του Δείπνου γιατί ήταν νιόπαντρος.

Στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή με την Παραβολή του Μεγάλου Δείπνου ο Ιησούς Χριστός θέλει να μας πει ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία που μπορούμε να επικαλεσθούμε στην άρνηση μας στη κλήση του Θεού να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού. Αυτός που μπορεί να κάνει το καλό κι αποφεύγει να το κάνει,είναι ως να επιτελεί κάτι κακό, δηλαδή αμαρτάνει. Η έννοια της αμαρτίας σχετίζεται με την κάθε είδους αδικία, είτε όταν αδικούμε κάποιο, είτε όταν επιτρέπουμε να αδικείται κάποιος.