Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Οι απόψεις, που εκφράστηκαν μετά την Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου περί του σεβασμού του σώματος των νεκρών, βασίζονται στο ότι πρέπει να εκσυγχρονιστεί η Εκκλησία και να δεχθεί την καύση των νεκρών, για λόγους πρακτικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς.

Επί τέλους, λένε, να μιμηθούμε ό, τι κάνουνε στη Δύση, για να γίνουμε όμοιοί τους και να μην μας περνάνε για οπισθοδρομικούς. Ουσιαστικά προτείνεται δηλαδή να ρίξουμε στην πυρά τα βιώματά μας και τις παραδόσεις μας για να γίνουμε μοντέρνοι.

Μια από τις απόψεις είναι αντί της νεκρώσιμης ακολουθίας να παίζεται ωραία μουσική, ανάλογα, από κλασσική έως ελαφρολαϊκή. Έτσι ένας άθεος θα αποχαιρετά τους οικείους και τους φίλους του. Θα είναι το επιστέγασμα μιας ζωής χωρίς σκοπό. Η νεκρώσιμη ακολουθία ενοχλεί τον άθεο, αν και είναι υπέροχη στα νοήματά της και διδακτική για όλους, όσους φιλοσοφούν πάνω στη ζωή. Όταν ο άθεος ρωτιέται γιατί ζει απαντά με ένα «δεν γνωρίζω», ή με διάφορες κούφιες στην ουσία τους δικαιολογίες. Όμως επ’ αυτού του «δεν γνωρίζω» στηρίζει την άρνησή του στην ύπαρξη του. Σημειώνεται ότι η διδασκαλία της Εκκλησίας για την ταφή ισχύει από αρχαιοτάτης εποχής. Το 1999 η Ιερά Σύνοδος είχε διοργανώσει Ημερίδα στο ξενοδοχείο Κάραβελ προς ενημέρωση του λαού για την καύση των νεκρών, εν όψει της εισαγωγής στη Βουλή του σχετικού Νομοσχεδίου από την κυβέρνηση Σημίτη.

Άλλη άποψη που εκφράζεται είναι πως η απόφαση της Ιεράς Συνόδου να μην τελεί την εξόδιο ακολουθία σε άνθρωπο που θα οδηγηθεί στο κρεματόριο είναι άδικη έναντι του νεκρού και της οικογενείας του και ιδιοτελής, «αφού είναι γνωστή η βιομηχανία που κρύβεται πίσω από κάθε κηδεία». Ως προς το άδικο της απόφασης, η Εκκλησία εξηγεί την θέση της και ο καθένας ελεύθερα παίρνει την απόφασή του. Ως προς την ιδιοτέλεια, όποιος έχει θάψει κάποιον δικό του γνωρίζει ότι ψιχία πληρώνει στην Εκκλησία. Ο τάφος και το κυλικείο ανήκουν στον Δήμο. Αντίθετα στο κρεματόριο δαπανώνται πολλά χρήματα. Ο εργολάβος κηδειών και στις δύο περιπτώσεις πληρώνεται τα περισσότερα…

Στο αρχαιολογικό μουσείο της Ιμέρας, ελληνικής πόλεως στη Σικελία ένα από τα σημαντικότερα εκθέματά της είναι οι σκελετοί δύο νέων ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που τους έθαψαν αγκαλιασμένους. Επίσης βρέθηκαν στη σειρά θαμμένοι πολλοί σκελετοί στρατιωτών και αλόγων τους, προερχόμενοι από τη μάχη με τους υπό τον Αννίβα Καρχηδονίους. Στη Βεργίνα και στις Μυκήνες δεν θα είχαν βρεθεί οι βασιλικοί τάφοι, αν καίγονταν οι άνθρωποι. Ούτε θα βρίσκονταν τα πλούσια κτερίσματα στους τάφους, που παρουσιάζουν τον πολιτισμό τους. Για τους Έλληνες το σώμα ήταν και είναι ιερό, ζωντανό ή νεκρό. Είναι ο ναός της αθάνατης ψυχής, που χρήζει σεβασμού. Και ο σεβασμός προς τον νεκρό δεν εκφράζεται με το κρεματόριο… Τελικά, γιατί αγανακτούμε όταν καίγονται βιβλία και δεχόμαστε να καίγονται οι άνθρωποι;…-