του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Η παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας στην ΑΟΖ μας συνιστά παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Διεθνούς Δικαίου. Είναι στην πραγματικότητα μια Τρίτη Τουρκική Εισβολή σε βάρος μας. Η όλη πολιτική κατάσταση όμως σήμερα δεν είναι όπως το 1974 που έγιναν η Α’ και η Β’ βάρβαρη Τουρκική εισβολή.
Η Τουρκία με την Γ’ της εισβολή μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να καταγγείλουμε και να αποκηρύξουμε μέρος των συμφωνιών Λονδίνου- Ζυρίχης που ορίζουν και την Τουρκία ως εγγυήτρια χώρα για τη προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το θέμα είναι η Κύπρος να πείσει την Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία να συμφωνήσο υν με την καταγγελία αυτή.
Ταυτόχρονα πρέπει άμεσα με την στήριξη των συμμάχων μας στην ΕΕ να προσφύγουμε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (δύο από τα Μόνιμα Μέλη είναι άλλωστε η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία), που οφείλουν να μας στηρίξουν όχι για να σ ώσουν ένα μικρό και ασήμαντο νησί με ένα μικρό πληθυσμό, αλλά για να αναβαθμίσουν επιτέλους το ρόλο του ΟΗΕ για το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου στη ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και στη Παγκόσμια Κοινωνία που ζει με μια τραυματισμένη Διεθνή Κοινότητα χωρίς ενότητα που δημιούργησε τη Τρομοκρατία και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Οι συνεχιζόμενες παραβιάσεις της Τουρκίας σε βάρος του Διεθνούς Δικαίου που συνεχίζονται εναντίον εκατομμυρίων Κούρδων οφείλονται στο γεγονός ότι ποτέ της η Τουρκία δεν καταδικάστηκε για τις αμαρτίες της με τις γενοκτονίες της σε βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Χαλδαίων Συρίων και άλλων Λαών. Σήμερα μάλιστα άρχισε να καταδιώκει και το Λαό της.
Η εποχή μας έχει αλλάξει. Οποιανδήποτε αδικία σε όποιο σημείο του Πλανήτη μας γίνεται ανεκτή από τη Διεθνή Κοινότητα μοιάζει με φωτιά που έρχεται και στο σπίτι μας.
Η Τουρκία καταρρέει. Μετά το προδομένο πραξικόπημα στη χώρα ξεκίνησε ο εμφύλιος σπαραγμός. Ήδη οι διεθνείς επενδύσεις στη Τουρκία λόγω της αυξημένης τρομοκρατίας και έλλειψης ασφάλειας έχουν πέσει κατακόρυφα από 80 δις. σε 10 δις. Τα έσοδα της Τουρκίας πλέον είναι λιγότερα από τις υποχρεώσεις της για πληρ μές στο εξωτερικό της χρέος. Ο διαμελισμός της δεν είναι μακριά. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τα εκατομμύρια των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία, Ιράκ, Συρία και Ιράν και σ’ όλο τον κόσμο να έχουν το δικό τους Κράτος, το Κουρδιστάν. Η Τουρκία φαίνεται θα αρχίσει να ζει ότι έζησε ο Ελληνισμός από τα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού μετά τη Γερμανική Κατοχή μέχρι την τραγωδία μας στη Κύπρο το 1974.
Το θέμα είναι τι κάνουμε και εμείς. Οι κρίσεις πρέπει να μας ενώνουν γιατί μιλούμε για την φυσική πλέον επιβίωση μας. Τώρα ίσως αρχίσουμε να κατανοούμε κι όσους δεν καταλαβαίναμε μέχρι τώρα που έχουν επιφυλάξεις με τη διαδικασία λύσεως του Κυπριακού, ότι το πρόβλημα μας είναι με την Τουρκία κι όχι με τους Τουρκοκύπριους.
Η νέα Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNLOSC) που τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994 κατοχυρώνει και τα δικαιώματα μας για την ΑΟΖ. Επομένως η προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι πλέον μονόδρομος (άρθρα 56 και 57). Το θέμα είναι πολύπλοκο γιατί πονηρά η Τουρκία επί της ουσίας δεν αμφισβητεί την ΑΟΖ μας, αλλά ότι θα αδικήσουμε τους Τουρκοκύπριους, ότι είμαστε έτοιμοι να την εκμεταλλευτούμε οικονομικά την ΑΟΖ μας χωρίς τη ίση συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων. Ζητούν για τους Τουρκοκύπριους 50% σε όλα. Δεν σέβονται την ιστορική πραγματικότητα ότι οι Τουρκοκύπ ιοι το 1974 ήταν το 18% του πληθυσμού. Με το ίδιο σκεπτικό πρέπει η Τουρκία να διαμοιρασθεί σήμερα με τις εθνότητες που αποτελείται ο πληθυσμός της σε πέντε κράτη με μία ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Οι Τούρκοι μας λένε ότι όσα πήραν με τη βία το 1974 ανήκουν στους Τουρκοκυπρίους και όσα έχουμε εμείς να τα μοιραστούμε. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε από ακραίες σοβινιστικές ιδέες σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, πρέπει έμπρακτα να τους πείσομε ότι θέλουμε την ευημερία τους και τη προστασία τους όπως όλου του νόμιμου πληθυσμού της Κύπρου ως Ευρωπαίων πολιτών μ ε απονομή σ’ αυτούς κι ό,τι τους αναλογεί από τα έσοδα της ΑΟΖ.
Φαίνεται ότι όπως τη πληρώνουμε τώρα μετά από περισσότερα από εξήντα χρόνια το 1946 ανεχτήκαμε να ονομάζουν τα Σκόπια «Μακεδονία», έτσι κι η αδυναμία μας να τερματισθεί η παράνομη βάρβαρη τουρκική εισβολή του 1974 που συνεχίζεται εδώ και 45 χρόνια οδηγεί αυθαίρετα τη Τουρκία και στη σημερινή της αυθαιρεσία (θέλει με τη βία να μετατρέψει το de facto σε de jure). Λογαριάζει όμως χωρίς το ξενοδόχο.
Δεύτερο, πρέπει τόσο στη Κύπρο και όπου έχουμε Πρεσβείες με τη συνεργασία της Ελλάδας και φίλων χωρών να οργανώσουμε συνέδρια με τη συμμετοχή εξειδικευμένων Ακαδημαϊκών για το Δίκαιο της Σύμβασης των Θαλασσών και για τη συνεχιζόμενη παράνομη τουρκική εισβολή.
Τρίτο οι Απόδημοι μας, αυτός ο μεγάλος Γίγαντας που αν ξυπνήσει δεν μπορεί κανείς να του αντισταθεί σε όλες τις χώρες του Πλανήτη μας να ξεκινήσουμε με τη βοήθεια των Διπλωματικών μας Αποστολών Ελλάδας και Κύπρου Διεθνή Διαφώτιση για τις αυθαιρεσίες της Τουρκίας μέσω των ΜΜΕς και άλλων εκδηλώσεων. Ο Samuel P. Huntington στο βιβλίο του για τη «Σύγκρουση των Πολιτισμών» τονίζει ότι η Κυβέρνηση της Γερμανίας αναγκάσθηκε στο παρελθόν να αναγνωρίσει πρώτη την Κροατία μετά από τις πιέσεις των ΜΜΕς και των Αποδήμων Κροατών που ζούσαν για χρόνια στη Γερ ανία. Οι Χώρες που περιμένουμε να μας στηρίξουν χρειάζονται τη πίεση των Λαών τους προς τις Κυβερνήσεις τους κι οι Λαοί σήμερα είναι πολύ ευαίσθητοι σε θέματα Διεθνούς Δικαίου και μάλιστα σε βάρος αδύνατων και μικρών Λαών.
Τέταρτο, οι εισφορές για την Άμυνα πρέπει να ξοδεύονται για τη στρατιωτική μας ενίσχυση και μάλιστα να ενισχύονται, αφού είναι και η μόνη γλώσσα που ομιλεί σήμερα ο επικεÏφαλής της Τουρκικής Πολιτικής.
Μπορούμε λοιπόν να πείσουμε τη Διεθν Κοινότητα, ότι για να επανέρθει στη σύνεση της ενότητας και της κοινής δράσης για τα προβλήματα που απειλούν την παγκόσμια ασφάλεια όλων μας, πρέπει κάπου να σταματήσουμε την επιβολή του δίκαιου του ισχυρότερου;
Στον Ε΄ αιώνα π. Χ. είναι γνωστή η περίπτωση της Αθήνας που απείλησε (κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου) και στη συνέχεια κατέστρεψε τη Μήλο, που οι πολίτες της ήθελαν να μείνουν ουδέτεροι, αρνούμενοι να προσχωρήσουν στη « Αθηναϊκή συμμαχία» και να ευθυγραμμιστούν με την ιμ περιαλιστική πολιτική της υπερδύναμης. Με πρωτοφανή κυνισμό οι Αθηναίοι πρέσβεις δηλώνουν (Θουκ. Ε΄ 89) ότι «δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς συγχωρούσιν» (οι ισχυροί κάνουν ό, τι θέλουν και οι αδύνατοι υποκύπτουν). Μπορούμε να ανεκτούμε σήμερα μια παρόμοια κατάσταση στον 21ον αιώνα χωρίς να ρισκάρουμε και τη παγκόσμια ασφάλεια μας.
Μπορεί ο Θουκυδίδης να τόνισε ότι πόλεμοι και διαμάχες θα επαναλαμβάνονται όσο η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια: «γιγνόμενα μεν και αεί εσόμενα έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η» (Α΄ 224). Μπορούμε όμως σήμερα να ανεχθούμε τη βία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που έζησαν οι Λαοί των Βαλκανίων για τέσσερις αιώνες και φυσικά και η Κύπρος για τρεις αιώνες.
Η Τουρκία να περιμένει και χειρότερα για το μέλλον της. Σήμερα η άριστη κατάρτιση του Ελληνiκού Στρατού σε συνδυασμό με την πατροπαράδοτη ανδρεία του έχει και ειδικό σώμα που μπορεί να σφάξει σε λίγα λεπτά όλους τους πιλότους της Τουρκία πριν να μπορέσουν να πάνε στα καταδιωκτικά τους. Μια τέτοια εξέλιξη την απευχόμαστε. Πρέπει όμως κα εμείς να πείσουμε ότι θέλουμε να προστατευθούν με κάθε τρόπο όλοι οι Τουρκοκύπριοι όπως όλοι οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου. Είμαστε άνθρωποι της ειρηνικής συνύπαρξης και της φιλίας των Λαών. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέκτησε τις χώρες των Βαλκανίων και άλλες περιοχές όχι με την ανωτερότητα του πολιτισμού της, των αξιών της ή της θρησκείας της, αλλά με την εφαρμογή της οργανωμένης βίας. Οι Τούρκοι συχνά το λησμονούν αυτό. Οι Λαοί που υπόφεραν όμως δεν το ξεχνούν. Αυτό είναι και το νόημα για το σύνθημα της καταδίκης της Τουρκικής Εισβολής ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ».
Αν δεν σταματήσουμε την Τουρκία στη Κύπρο θα ανοίξει η όρεξη της και για το Ελληνικό Αιγαίο.
* Οι παραπάνω θέσεις είναι προσωπικές εκτιμήσεις για προβλ ματισμό
-120x86.jpg)
