Επιχειρείται νόθευση της εικόνας του Χριστού μας μέσω αμφιλεγόμενων προγραμμάτων σπουδών, ανέφερε μεταξύ άλλων στο κήρυγμά του ο κ. Ευάγγελος Στ. Πονηρός, Διδάκτωρ Θεολογίας,  εις τον Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου της Ριζαρείου σχολής.

Ολόκληρο το κήρυγμα έχει ως εξής: 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
εορτάζει σήμερα, πρώτη Κυριακή των νηστειών, η Εκκλησία μας την αναστήλωση των ιερών εικόνων, την οποία έχει ορίσει ως εορτή της Ορθοδοξίας, της Ορθοδοξίας που απειλήθηκε από την εικονομαχία, της Ορθοδοξίας που βρήκε άξιους υπερασπιστές στα πρόσωπα των αγίων μαρτύρων και ομολογητών των οποίων τη μνήμη διαιωνίζει σήμερα η Εκκλησία μας στο συνοδικό της αγίας και οικουμενικής Ζ΄ συνόδου, στα πρόσωπα των αγίων πατριαρχών Γερμανού, Ταρασίου, Νικηφόρου και Μεθοδίου «των ως αληθώς αρχιερέων Θεού και της Ορθοδοξίας προμάχων και διδασκάλων», στα πρόσωπα των μεγάλων πατέρων, των θεολόγων συγγραφέων Ιωάννου του Δαμασκηνού και Θεοδώρου Στουδίτου.

Βρήκε τέλος, θεία χάριτι, άξιους υπερασπιστές στα πρόσωπα των απλοικών αλλά πιστών μοναχών και λαικών που δεν δέχονταν να αλλάξουν ένα γράμμα ή μία κεραία από την παράδοση της Εκκλησίας μας. Γνώριζαν όλοι εκείνοι, αυτό το οποίο αναφέρει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, τη φράση την οποίαν απηύθυνε ο μαθητής του Κυρίου απόστολος Φίλιππος στον μέλλοντα μαθητή και απόστολο Ναθαναήλ: «ον έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ».

Τον είδαν οι απόστολοι τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον βλέπουν μέχρι και σήμερα «οι καθαροί τη καρδία». Κι αφού ενηνθρωπήσθη, δύναται και να εξεικονισθεί. Αν αμφισβητείται η δυνατότητα εξεικονίσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τότε αμφισβητείται και το αληθές του μυστηρίου της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Τούτο εγνώριζαν οι ομολογητές της πίστεως κατά τον 8ο και 9ο αιώνα, κατά τους φρικτούς χρόνους της εικονομαχίας.

Γι΄ αυτό αρνήθηκαν οι άγιοι να υπηρετήσουν τα θελήματα των τυράννων, των αυτοκρατόρων οι οποίοι είχαν αυτοανακηρυχθεί και θεολόγοι και κατέστρεφαν εικόνες ανεκτίμητης αξίας, μοναστήρια και ζωές ανθρώπων και με όλες αυτές τους τις πράξεις προκάλεσαν επαναστάσεις και απεμάκρυναν από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία τότε ακόμη δεν είχε διαβρωθεί. Διώχθηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και υπέστησαν μύρια βάσανα, λέγει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή του αποστόλου Παύλου: «εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι». Διώχθηκαν με πανομοιότυπους τρόπους από τους εικονομάχους κάπου δεκαπέντε αιώνες αργότερα από την εποχή των προφητών και οι υπερασπιστές της ορθοδοξίας. Προς τι; Θα ερωτήσει κανείς. «Μείζονα πλούτον ηγησάμενοι τον ονειδισμόν Χριστού» είναι η απάντηση κατά τον άγιο απόστολο Παύλο.

Κάποιοι οπωσδήποτε θα αντείπουν: «όμως συνέβαινε και παράχρηση των εικόνων». Ναί, θα απαντήσουμε, τύχαιναν και περιπτώσεις παραχρήσεως, γίνονταν κάποτε και πράξεις οι οποίες σήμερα θα μας φαίνονταν κωμικές, όμως αν μας πονεί το ένα χέρι, δεν κόβουμε την κεφαλή μας, για να μας περάσει ο πόνος! Έπρεπε λοιπόν, σε όσους έκαμαν παράχρηση, να διδαχθεί η σωστή χρήση κι όχι να επιχειρηθεί με βίαιο τρόπο η απαγόρευση των εικόνων.

 Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ας αναστηλώσουμε την εικόνα του Χριστού μέσα μας αξιοποιούντες τις δωρεές της θείας χάριτος, έτσι θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις και στις δοκιμασίες, τις οποίες εκτοξεύει σήμερα ο άκοσμος κόσμος. Διότι σήμερα επιχειρείται με ποικίλα τεχνάσματα νέα φάση της εικονομαχίας. Επιχειρούν κάποιοι την έξωση της εικόνας του Χριστού μας από τα κτήρια του ελληνικού κράτους, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες και δικαστήρια, του κράτους, που δημιουργήθηκε με αγώνα «υπέρ πίστεως και πατρίδος», δεν πρέπει να το ξεχνούμε αυτό, μια και αύριο θα το γιορτάσουμε για άλλη μια φορά. Επιχειρείται επίσης και νόθευση της εικόνας του Χριστού μας μέσω αμφιλεγόμενων σχολικών προγραμμάτων σπουδών, τα οποία διαφημίζονται ως «ανανέωση», αλλά στην πραγματικότητα είναι καταστροφή.

Χρέος του κάθε θεολόγου, κληρικού και λαικού, του κάθε πιστού, όσο απλός κι αν είναι, χρέος όλων μας είναι να αντισταθούμε, να αντισταθούμε ακολουθώντας το παράδειγμα των μαρτύρων και των ομολογητών της περιόδου της εικονομαχίας, να αγωνισθούμε νουθετώντας τα παιδιά μας, να αγωνισθούμε μη δεχόμενοι τέτοιου είδους εγχειρήματα. Έτσι θα λέμε αλήθεια, όταν την κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας, όπως σήμερα θα ψάλλουμε: «θεσμούς Εκκλησίας πατρικούς, διαφυλάττοντες, εικόνας γράφομεν, και ασπαζόμεθα στόμασι, και καρδία και θελήματι, των του Χριστού και των αυτού Αγίων κράζοντες· Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον».

 * * *
Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός προσέλαβε τον πεπερασμένο ορθό λόγο των Ελλήνων και τον υπερέβη με τη χάρη του Θεού και την πίστη της Θείας Αποκαλύψεως. Και ασφαλώς δεν έχουμε “εξελληνισμένο Χριστιανισμό”, όπως ισχυρίστηκε ο Harnack ούτε “εκχριστιανισμένο Ελληνισμό” “ου μείγνυται τα άμικτα”, το απόλυτο, το θείον με το οθνείον και σχετικόν. Με αυτήν την έννοια παρέλαβε και ανέδειξε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και πολλούς άλλους σε προ Χριστού χριστιανούς και μάλιστα τους απεικόνισε με τον χρωστήρα του αγιογράφου στους νάρθηκες ιερών ναών και καθολικών μοναστηρίων.

Ασφαλώς, όμως, καταδίκασε τα περί ψυχής και μετεμψυχώσεως και άλλες ειδωλολατρικές θεωρίες, αντικείμενες στη χριστιανική διδασκαλία, αμφισβήτησε το θεσμό της δουλείας που υποστηρίζει ο Αριστοτέλης, καθώς και κάθε ειδωλολατρική εκδήλωση της ζωής. Αυτή η κάθαρση του ελληνικού πνεύματος από το Χριστιανισμό σε καμμιά περίπτωση δεν δύναται να χαρακτηριστεί ως αρνητική. Η Εκκλησία προσέλαβε διακριτικά και επιλεκτικά από τον ελληνισμό ο,τι ωφέλιμο και απέρριψε τα ειδωλολατρικά πιστεύματα και μυθεύματα της ελληνοειδωλολατρίας.

Όσον αφορά, γενικώτερα, στη σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού τον ορισμό τον δίδει ο Θεόδωρος Στουδίτης. Ο χριστιανισμός ως θρησκεία της Αποκαλύψεως δεν έχει ανάγκη από την Ομηρική φιλοσοφία: “ου δεόμενοι της Ομήρου φλυαρίας”, ο χριστιανισμός διακριτικώς και επιλεκτικώς παραλαμβάνει “το ωφέλιμον”, διαχωρίζει και διαστέλλει “το περιττόν”, διακρίνει το ήθος των χριστιανών από εκείνο των ʻΕλλήνων και μάλιστα των ρητόρων και απορρίπτει “το μυθώδες αλλά το ωφέλιμον κατασχών, το περιττόν διείδε και κατεφώρασεν… ου κατά ρητόρων δείν ώετο έχειν το ήθος”. (Μιχαήλου μοναχού, Βίος και πολιτεία Θεοδώρου Στουδίτου…” βλ. και Ηλία Μπάκου, Βυζαντινή ποίησις και εικονομαχικαί έριδες, Αθήναι 1992, σσ. 312-348).