Ετσι θυμάμαι τον Θέμο Αναστασιάδη

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Αρχές δεκαετίας του 1990. Εργαζόμουν, πολύ νεαρός τότε, σ’ έναν ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό των Αθηνών (αρκετά χρόνια αργότερα, στα τέλη του 2013 χειροτονήθηκα ιερέας).

Από την αρχισυνταξία με ειδοποίησαν να πάω στην “Καθημερινή”, να καταγραφεί ένα πολιτικό σχόλιο του Θέμου Αναστασιάδη, που θεωρούνταν εξαιρετικός και πνευματώδης σχολιογράφος, για την κυβέρνηση του αείμνηστου Κ. Μητσοτάκη, που κατέρρεε. Ο Θέμος Αναστασιάδης, που έφυγε από τη ζωή αγωνιζόμενος και χαμογελαστός, αυτό έκανε πάντα άλλωστε, αγωνιζόταν με χαμόγελο, έχοντας θάρρος και ελπίδα, δέχτηκε εμένα και το συνεργείο με πολύ ευγένεια.

Και συγκρατώ ακόμη στο μυαλό μου, λες και ήταν χθες, ότι σχολίασε την επικαιρότητα με οξυδέρκεια και ευστροφία. Από την πρώτη αυτή συνάντησή μας, υπήρξαν και άλλες, έως ότου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 αναχώρησα από την Αθήνα, είχα την αίσθηση ότι βρέθηκα μπροστά σ’ έναν γίγαντα ψυχής, που τη δύναμή του τη στήριζε στην απλότητά του. Και τη διατηρώ ακόμη ολοζώντανη αυτή την αίσθηση. Υπήρξε πάντοτε και πάνω απ’ όλα ένα πνεύμα ριζικά προοδευτικό, με την έννοια ότι έσπρωχνε τα πράγματα προς τα εμπρός και δεν τα άφηνε να τον παρασύρουν προς τα πίσω, ένας αυθεντικός υπερασπιστής της ελεύθερης έκφρασης και σκέψης.

Μεγάλο του προτέρημα το ότι άκουγε τη φωνή της κοινωνίας και την επέστρεφε σ΄ αυτή μ΄ έναν τρόπο δημιουργικό. Με ακατανίκητα όπλα τη γνώση, το χιούμορ και την τέχνη της γραφής και του λέγειν, που με ευελιξία τα χειριζόταν, διαμόρφωσε αυθόρμητα από την πρώτη κιόλας ημέρα, που εμφανίστηκε στα δημοσιογραφικά δρώμενα, έναν άρρητο “μυστικό κώδικα” ολοκληρωμένης επικοινωνίας με το αναγνωστικό κοινό, στην αρχή, και τους τηλεθεατές, στη συνέχεια. Μέσα από αυτόν τον “μυστικό κώδικα” αφύπνιζε δημιουργικά και τσιγκλούσε αποτελεσματικά.

Ήξερε καλά, πως για να κάνεις ένα βήμα, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να κάνεις εκατό. Και διαρκώς ήταν διατεθειμένος να τα κάνει… Τη ζωή, που του δόθηκε να ζήσει, την έζησε… Δεν πνίγηκε μέσα στους ατάραχους κύκλους της στασιμότητας. Έτσι θυμάμαι και θα θυμάμαι τον Θέμο…