Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Μόνο ένας πνευματικός, μόνο ένας ηγούμενος μοναστηριού, μόνο ένας κληρικός, μόνο ένας μοναχός μπορεί να καταλάβει το βάρος του σταυρού σου, τον πόνο σου, την αγωνία σου, τα δάκρυά σου, τον αγώνα σου, την χαρά σου.

Ήσουν άνθρωπος περιζήτητος, άνθρωπος ευλογημένος.

Εγώ σε γνώρισα μόνο μέσα από τα κείμενά σου· μα αυτό είναι αρκετό για να καταλάβω την λεπτότητα του χαρακτήρα σου, την απλότητα των τρόπων σου, την ποιητική ψυχή σου.
Κάποιοι είχαν την ευλογία να σε γνωρίσουν από κοντά, να σε έχουν πνευματικό τους πατέρα, να σε έχουν φίλο και συνασκητή, ηγούμενο και διακονητή.

Η διάκρισή σου, η αγάπη σου, η πραότητα και η συγκατάβασή σου ήταν χαρακτηριστικά της ζωής σου που μοσχοβολούσε Χριστό.
Τώρα πλέον γέροντα βιώνεις όλα αυτά που κήρυττες και πίστευες. Τώρα πλέον
γέροντα συγχωρείσαι αιωνίως με τον Κτίση και την Κτίση ολάκερη. Τώρα πλέον γέροντα βιώνεις αυτήν την αιώνια νιότη της Ανάστασης και της Χαράς, της Πληρότητας και της Αγάπης στην Ουράνια πολιτεία.Τώρα για σένα δεν υπάρχει χθες και αύριο παρά μόνο ένα αιώνιο παρόν με τον Χριστό.

Χριστός Ανέστη Γέροντα Αιμιλιανέ, σου λέμε εμείς που παραμένουμε μέσα στην φθορά. Κι εσύ με αυτό το ιλαρό βλέμμα σου, με το απαλό χαμόγελό σου, με την γλυκιά φωνούλα σου μας λες: «το ξέρω παιδιά μου, Αληθώς Ανέστη ο Κύριος. Το ξέρω, όχι γιατί κάποιοι μου το είπανε, όχι γιατί κάποιοι το γράψανε, αλλά γιατί το ζω».

Εύχου Γέροντα και για εμάς, να περάσουμε από την πίστη, στην αγάπη και από την ελπίδα, στο βίωμα της Αναστάσεως.

Έφυγες σε ημέρα χαράς, σε αναστάσιμη περίοδο, σε περίοδο που ψέλνουμε το «Χριστός Ανέστη».

Έφυγες για να είσαι για πάντα κοντά μας, για να είσαι δίπλα μας «εν ετέρα» μορφή.

Έφυγες από την φθορά και την αρρώστια για να βρεθείς πλέον μέσα στην ενδοχώρα της αφθαρσίας και της Χάριτος.

Έφυγες μα δεν έφυγες. Γεύτηκες κι εσύ τον θάνατο για να ζήσεις αιώνια όπως κάθε άνθρωπος γεύεται τον τοκετό μιας γέννας για να έρθει στο φως και στην ζωή…

Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε πατέρα Αιμιλιανέ.

——————————-

«Έχετε παρατηρήσει ποιοι άνθρωποι είναι αγαπητοί και περιζήτητοι; Όσοι διακονούν, όσοι είναι πέρα για πέρα ήρεμοι και πρόθυμοι να αποδεχθούν την γνώμη του άλλου, την επιθυμία του, την σκέψη, την ενέργεια του, το αμάρτημα του, το πάθος του, την ευγένεια του, την αγένεια του, που η ευαισθησία τους είναι στραμμένη προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους.

Αντιθέτως, αυτοί που θέλουν να υπερασπίζουν τον εαυτό τους, που θέλουν να έχουν θέση, γνώμη, σκέψη, να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα, να επιβάλλουν την γνώμη τους – άκουσε με, λένε, και μετά κάνε ότι θέλεις – γίνονται αντιπαθητικοί. Γιατί να σε ακούσω, βρε αδελφέ; Εγώ αυτό θέλω να κάνω. Βέβαια, από ταπείνωση ή εξυπνάδα – το ίδιο είναι – θα σε ακούσω, αλλά εσύ έχασες.Όποιος αφήνει ανέγγιχτους τους άλλους από την παρουσία του, όποιος τους αφήνει ελεύθερους να κάνουν ότι θέλουν και η μόνη σχέση του μαζί τους είναι η σχέσης της διακονίας, της υπηρεσίας, του εσχάτου ανθρώπου, ο απλός, ο ταπεινός, ο ανεπιτήδευτος, αυτός είναι πάντοτε ο αγαπημένος. Όσοι ζητούν, απαιτούν, παρακαλούν, αυτούς, από μακριά τους βλέπεις και τους αποφεύγεις.

Όλα αυτά δεν έχουν θέση σε μια ψυχή η οποία αγνίζει αυτή και την ευτρεπίζει για το Θεόν. Όποιος δεν προσέχει και υποστηρίζει το θέλημα Του, την γνώση Του, αυτός κερδίζει την έχθρα, δεν τον αγαπάει κανείς».

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος