ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Ο Ιησούς σκύβει κάτω, παίρνει χώμα και το αναμιγνύει με το σάλιο Του. Με αυτή τη λάσπη αλείφει τα μάτια του τυφλού και τον στέλνει να πλυθεί.
Άλλο ένα θαύμα!
Ο τυφλός βλέπει!
Ποιος μπορεί να μείνει απαθής μπροστά σε αυτό το γεγονός;
Πολλές φορές αναφερόμαστε σε θαύματα και ο νους μας εστιάζει στο θαυμαστό γεγονός που συνέβη. Το θαύμα το αντιλαμβανόμαστε σαν μία άνωθεν δύναμη η οποία παρεμβαίνει στις ζωές μας.
Αυτό είναι όμως το θαύμα; Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να χαρίσει το φως στον τυφλό μόνο με ένα λόγο;
Στο συγκεκριμένο συμβάν αυτό που μας κάνει να θαυμάσουμε είναι ότι ένας τυφλός βλέπει.
Πριν από αυτό παρατηρούμε ότι ο τυφλός εμπιστεύεται τον εαυτό του σε μία ασύμβατη πρακτική. Επιτρέπει σε Κάποιον, που δεν Τον έχει δει ποτέ, να αλείψει τα κλειστά μάτια του με λάσπη και στη συνέχεια υπακούει στην προτροπή Του να πάει να πλυθεί.
Αυτό είναι το θαύμα• ένας τυφλός να μπορεί να δει τον Θεό μέσα σε μία ασύμβατη πράξη. Αφήνει κάθε ανασφάλεια και αμφιβολία που μπορεί να τον δεσμεύει και γίνεται μέτοχος του θαύματος.
Ο Θεός δεν παρεμβαίνει στις ζωές μας επιφανειακά. Αναμένει να ανοίξουμε τα μάτια της καρδιάς μας και να Τον δούμε μέσα σε κάθε ξένη, για τα δεδομένα μας, περίσταση. Εκεί θα ζήσουμε το θαύμα.
Πολλές φορές, όμως, η καρδιά μας είναι ερμητικά κλειστή και φοβισμένη μπροστά στο άγνωστο και αβέβαιο.
Όταν ταραχθεί λίγο αυτό το οποίο θεωρούμε ασφαλές και δεδομένο σφίγγουμε την καρδιά μας. Γαντζωνόμαστε από συνήθειες και νοοτροπίες οι οποίες μας δίνουν μία ψευδαίσθηση ασφάλειας. Αυτό όμως μας καθιστά κλειστά και αδιαπέραστα δοχεία στη Χάρη του Θεού.
Για εμάς η μόνη σταθερή βάση είναι ο Χριστός. Αυτός μπορεί να νοηματοδοτήσει τα μελανά και αβέβαια σημεία της ζωής μας. Σε Αυτόν στηριζόμαστε. Σε Αυτόν εμπιστευόμαστε τις ζωές μας. Σε Αυτόν ανοίγουμε την καρδιά μας και Του ζητάμε να ψηλαφίσει τις αδύναμες στιγμές μας… για να ζήσουμε το θαύμα της παρουσίας Του.
