Ο Αμβρόσιος εύχεται ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ με ένα κείμενο του “Αγιορείτικου βήματος”

Με ένα κείμενο από το “Αγιορείτικο βήμα” επέλεξε να ευχηθεί Καλή Σαρακοστή ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος. 

Ο κ. Αμβρόσιος ζητάει η Καθαρή Δευτέρα να γίνει αφετηρία μιας νέας πορείας.

Αναλυτικά στο προσωπικό του ιστολόγιο αναφέρει: 

ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ – ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

“ΣΚΑΣΕ …..ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!”

__________Διάλεξα τη σημερινή ημέρα, αγαπητοί μου φίλοι του Blog, για να σας παρουσιάσω μια αληθινή και συγχρόνως συγκλονιστική ιστορία. Μέσα από τις γραμμές της φαίνονται  καθαρά  δύο πράγματα:

1.   Πως ο Φιλάνθρωπος Θεός αγαπάει, οικοδομεί, στηρίζει και σώζει όσους πιστεύουν στον Σωτήρα Χριστό και παραμένουν σταθερά πιστοί  και αφοσιωμένοι, ακόμα και όταν πονούν, όταν δοκιμάζονται, όταν υποφέρουν!  Πρόκειται για την περίπτωση ενός ασθενούς, που έπασχε από καρκίνο και πέθανε από καρκίνο, ήταν όμως άνθρωπος προσευχής και αγαπούσε βαθειά τον Πανοικτίρμονα Κύριό μας.

2.   Στην ίδια αυτή διήγηση  φαίνεται επίσης καθαρά το χάος, που επικρατεί στην καρδιά ενός άθεου ασθενούς, που κι’ αυτός πάσχει από καρκίνο και νοσηλεύεται στο ίδιο δωμάτιο, στο διπλανό κρεββάτι. ¨Όταν ακούει τον διπλανό του να προσεύχεται και να δοξολογεί το όνομα του Θεού μέσα στους φρικτούς πόνους, τους οποίους δοκιμάζει αυτός ο προσευχόμενος  ασθενής, τότε ο άθεος αγανακτεί, θυμώνει,  τον προπηλακίζει! Κάποια στιγμή γεμάτος αγανάκτηση τους φωνάζει:  «Σκάσε επί τέλους….». Και όμως ο πιστός άρρωστος δεν πτοείται! Συνεχίζει να προσεύχεται και συγχρόνως τον συμβουλεύει!  Στο τέλος ο άθεος νικάται από την αγάπη του Θεού! Εξομολογείται, μεταλαμβάνει, σώζεται!

__________Ο φίλτατος Συνεργάτης μας εν Κυρίω κ. Δημήτριος Μαμάκης, Θεολόγος, είχε την καλωσύνη να αλιεύσει και να μας προωθήσει το παρακάτω κείμενο από το «αγιορείτικο βήμα».  Σας το προσφέρουμε σήμερα, στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με την ευχή να συγκινήσει την καρδιά σας και να σας  κινήσει προς τα μονοπάτια της αρετής με περισσότερο ζήλο! Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της  περιόδου, η οποία αρχίζει από σήμερα και θα τελειώσει την Κυριακή του Πάσχα. Καλή Σαρακοστή, λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι.

Αίγιον, 3 Μαρτίου 2014

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήταν Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει καί στο κεφάλι. Οι μέρες του, μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο. Το διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Καί μου είπε τα εξής, για το πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως μου το τόνισε, “σκληρός άθεος” καί «άπιστος».

– «Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 70 – 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους πού είχε στα κόκκαλα – εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος – συνεχώς αναφωνούσε: “Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…”

Στη συνέχεια έλεγε καί πολλές άλλες προσευχές, πού εγώ ο ανεκκλησίαστος καί άθεος, τις άκουγα γιά πρώτη φορά».       «Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του, ηρεμούσε – κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο – καί τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυό – τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, γιά να ξαναρχίσει καί πάλι το: “Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομά Σου!… Δόξα Σοι, ο Θεός!… Δόξα Σοι, ο Θεός!…”
«Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό καί την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε γιά τον καρκίνο πού του έδωσε καί τους πόνους πού είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα, όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς πού είχα, αλλά καί γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα “την Θεία Μεταλαβιά” κι εγώ ο άθλιος, ξερνούσα από αηδία»…..
        – «Σκάσε, επί τέλους… Σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς:  “Δόξα Σοι, ο Θεός”!  Δεν βλέπεις, πως Αυτός ο Θεός, πού εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μάς βασανίζει τόσο σκληρά;;;   Θεός είναι αυτός;;;   Δεν υπάρχει.  Όχι!  Δεν υπάρχει»…..Καί αυτός με γλυκύτητα και πραότητα μου απαντούσε:          –  «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει καί είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια καί τους πόνους, μάς καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως, αν ασχολιόσουν με καμμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικά, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα γιά να καθαριστείς καλά, κι εσύ καί το σώμα σου καί τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο καί  ο Θεός, χρησιμοποιεί την αρρώστια, σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, γιά να την προετοιμάσει γιά τη Βασιλεία των ουρανών.»
Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο καί βλαστημούσα θεούς καί δαίμονες. Άφριζα στην κυριολεξία. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω:      –  «Δεν υπάρχει Θεός….. Δεν πιστεύω σε τίποτα….. Ούτε στον Θεό, ούτε όλα αυτά τα «κολοκύθια», όλα τα παραμύθια, πού μου λες περί Βασιλείας του Θεού σου»…..

Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:      – «Περίμενε καί θα δεις με τα μάτια σου, πώς χωρίζεται  η  ψυχή από το σώμα ενός χριστιανού πού πιστεύει. Είμαι πολύ αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του, θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις καί θα πιστέψεις»!!!     Καί η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα “παραβάν”, όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τους είπα:
         –  «Όχι.  Θέλω να δω, πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει»!!!  Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς το Θεό. Πότε έλεγε κάποια: “Χαίρε” γιά την Παναγία, πού αργότερα έμαθα ότι λέγονται “Χαιρετισμοί”.  Κατόπιν σιγοέψαλλε το:  “Θεοτόκε Παρθένε”, το “Από των πολλών μου αμαρτιών…”, το “Άξιον εστί”, κάνοντας συγχρόνως καί πολλές φορές το σημείο του σταυρού.

   Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του καί είπε:

        – «Καλώς τον, τον Άγγελό μου!!!  Σ’ ευχαριστώ, πού ήλθες με τόση λαμπρή συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου.  Σ’ ευχαριστώ!….. Σ’ ευχαριστώ»!!!…

  Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του, καί εκοιμήθη!!!  
    – Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες καί μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι καί περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο!!!  Ναί, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο “ξιπασμένος”, ο ανόητος, ομολογώ ότι,  όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο, αλλά καί μιά ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη καί σε ολόκληρο το διάδρομο, καί μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί καί μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, γιά να διαπιστώσουν από που ερχόταν η παράξενη αυτή μυρωδιά.

   -«Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό καί φώναξα γιά Εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες.  Την άλλη μέρα όμως, τάβαλα με τους δικούς μου, τη μάνα μου καί τον πατέρα μου, ύστερα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, με τη γυναίκα μου, με τους συγγενείς καί τους φίλους, καί τους φώναζα καί τους έλεγα»:- Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ γιά το Θεό, την Παναγία καί τους       Αγίους;;;- Γιατί δεν με οδηγήσατε ποτέ στην Εκκλησία;;;
– Γιατί δέν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός καί υπάρχει καί θάνατος       καί κάποτε αυτή η ψυχή θα χωρισθή από το σώμα γιά να δώσει     το λόγο της;;;- Γιατί με σπρώξατε με την συμπεριφορά σας στην αθεΐα καί στον    μαρξισμό;;;  – Εσείς με μάθατε να βλαστημάω, να κλέβω, να απατώ, να θυμώνω, να πεισμώνω, να λέω χιλιάδες ψέμματα, να αδικώ, να βρίζω, να πορνεύω….- Εσείς με μάθατε να είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος καί κακός.

–  Γιατί δεν μου διδάξατε την αρετή;;;
–  Γιατί δεν μου διδάξατε την αγάπη;;;   –  Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ γιά τον Χριστό;;;  –  Γιατί;;;…..- «Από αυτή τη στιγμή, μέχρι πού να πεθάνω, – γιατί το ξέρω ότι γρήγορα θα φύγω απ’ τη ζωή – θα μου μιλάτε μόνο γιά το Θεό, τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους, τους Αγίους. Γιά τίποτε άλλο».

     Έρχονταν οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, καί τους ρωτούσα τον καθένα χωριστά ή όλους μαζί:
    – «Έχετε να μου πείτε κάτι σημαντικό γιά τον Θεό (;;;) γιατί Αυτόν θα συναντήσω!!!
       Λέγετε….. Εάν δεν ξέρετε, να μάθετε…..  Οι μέρες περνάνε κι εγώ θα φύγω»……
        Καί σ’ ένα – δυό επισκέπτες είπα:
– «Αν δεν ξέρεις ή αν δεν πιστεύεις, να φύγεις»!!!…

– «Τώρα Πάτερ μου, πιστεύω με όλη μου την καρδιά, καί θέλω να  εξομολογηθώ όλες τις αμαρτίες μου από μικρό παιδί…..»
Ήταν σταθερός καί αμείλικτος με τον παλαιό εαυτό του ο Ξενοφών. Καί το έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια και δάκρυα μετανοίας, κοινώνησε δυό – τρεις φορές καί ύστερα από πάλη μερικών ημερών με τον καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετανοία, με ζέουσα την πίστη, ειρηνικά, οσιακά, δοξολογώντας κι αυτός τον Θεό.

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Στεφάνου Κ. Αναγνωστό-πουλου:
«ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»