Του Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου
Κινεί το ενδιαφέρον όλων μας γιατί τα τελευταία χρόνια τίθεται ως πρόβλημα, που χρήζει επιλύσεως το μάθημα των θρησκευτικών. Μερικοί μετ’ επιτάσεως ισχυρίζονται, ότι πρέπει να πάρει χαρακτήρα θρησκειολογικό, αφού η κοινωνία μας έγινε πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική.
Άλλοι επιμένουν, ότι το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 16 παρ. 2) επιβάλλει την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως μέσω της εκπαιδεύσεως και άρα στηρίζει τον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος. Υπάρχουν και εκείνοι που επικαλούνται την σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης προς την Ελλάδα, όποτε πρέπει το μάθημα στα Σχολεία να είναι προσφορά γνώσεων θρησκειολογίας και όχι Ορθοδόξου πίστεως.
Δυστυχώς και στο σημείο αυτό της αλλοτριώσεως των θρησκευτικών εμείς γινόμεθα «βασιλικότεροι του Βασιλέως».
Η Ευρώπη δεν καταργεί το μάθημα των θρησκευτικών. Στα Σχολεία των κρατών μελών της προτιμά το ομολογιακό μάθημα και όχι την θρησκειολογία. Στη Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ρουμανία, Κύπρο, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία, Πολωνία, Φιλανδία και Αυστρία διδάσκοντια τα θρησκευτικά ως ομολογιακό μάθημα. Στη Γαλλία, Αγγλία και Σουηδία διδάσκεται ως θρησκειολογικό μάθημα και ουδετερόθρησκο.
Στα κράτη – μέλη λοιπόν της Ευρωπαϊκής Ενώσεως διδάσκονται τα θρησκευτικά και έχουν ομολογιακό χαρακτήρα. Ποιά γοητεία ασκεί στο Υπουργείο Θρησκευμάτων η ουδετεροθρησκεία των τριών κρατών Γαλλίας, Αγγλίας και Σουηδίας, ώστε να γίνουν αυτά τα πρότυπα για την δική μας πορεία του μαθήματος των Θρησκευτικών;
Γιατί να μη διδαχθεί στους μαθητές μας η πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μάλιστα τώρα που η νεολαία μας βυθίζεται σε ένα κόσμο με αδιέξοδα;
Ότι το μάθημα χρειάζεται προσαρμογή σε νέα μεθοδολογία και στα νέα δεδομένα της κοινωνίας, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Όχι όμως να αποκόψουμε τα παιδιά μας από την Ελληνορθόδοξη παιδεία, που διαπλάθει χαρακτήρα και προσφέρει γνώσεις και εμπειρίες απαραίτητες για την ολοκλήρωση της προσωπικότητος των.
Πότε θα μάθουν οι υπεύθυνοι να διαλέγουν το καλύτερο και όχι το χειρότερο;
