της Δήμητρας Πάλλα
Πριν από λίγες μέρες διάβασα το εξαιρετικό κείμενο του αγαπητού φίλου και αδελφού Δημήτρη Λάσκου στο οποίο εκθέτει με ενάργεια τους λόγους συμμετοχής του στο νεοσυσταθέντα σύλλογο “Μετεώρων Λιθόπολις”, δηλώνοντας “ειλικρινά” και “αβίαστα” τι είναι γι΄ αυτόν τα Μετέωρα κι εκφράζοντας απόλυτα κι όλους εμάς που επίσης μετέχουμε σ΄ αυτόν.
Έτσι, “αβίαστα” κι απλά θα ήθελα κι εγώ να καταθέσω για τα Μετέωρα αυτό που αυθόρμητα ξεπήδησε μέσα μου, ως ένα από τα “τόσα άλλα που δεν επισημαίνονται εδώ”.
Τα Μετέωρα λοιπόν πέρα απ’ όλα αυτά που έχουν αναφερθεί είναι κι ο χώρος όπου ο καθένας μας βίωσε και βιώνει την προσωπική του συνάντηση με τον Θεό‧ είναι ο χώρος στον οποίο εναποθέτουμε τις χαρές και τις λύπες μας, τα καθημερινά προβλήματα και τις αγωνίες μας, με τη βεβαιότητα ότι οι αποδέκτες όλων αυτών, ψυχές αφιερωμένες ολοκληρωτικά στον Θεό που ξέρουν να συμπάσχουν με τον πάσχοντα και να συγχαίρουν με τον χαίροντα, είναι οι πιο θερμοί ευχέτες στον Θεό.
Τα Μετέωρα είναι ο χώρος απ’ όπου αντλούμε τα πρότυπα της θυσιαστικής αγάπης προς το Θεό και τον συνάνθρωπο, της αγωνιστικότητας και της πνευματικής επαγρύπνισης, πρότυπα που τόσο λείπουν στις μέρες μας και είναι πολύτιμος οδηγός στην προσωπική αλλά και εθνική μας πορεία.
Η διαφύλαξη λοιπόν της ιερότητας και της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας αυτού του χώρου προβάλει επιτακτική, όχι μόνο γιατί αποτελεί αξία αυτή καθαυτή, αλλά γιατί είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση και την απρόσκοπτη λειτουργία και προσφορά της υπάρχουσας μοναστικής πολιτείας καθώς και η εγγύηση για την επαύξηση και συνέχισή της με την προσέλευση νέων ψυχών εραστών της ισάγγελης πολιτείας.
Γιατί ο αγιομετεωρίτικος μοναχισμός ήκμασε, ακμάζει και πρέπει να συνεχίσει να ακμάζει έως της συντελείας για να προσφέρει στις επόμενες γενιές τα απαραίτητα ηθικά και πνευματικά ερείσματα για την διάσωση και διάδοση των ιερών και αξιών του έθνους μας.
