“Αν η ελληνική φιλοσοφία μάς έδωσε τη γνώση του θανάτου, η Εκκλησία μάς προσφέρει την τέχνη να την ξεπεράσουμε και να ζήσουμε προκαταβολικά την Ανάσταση” αναφέρει μεταξύ άλλων στο αναστάσιμο μήνυμά του ο Μητρόπολιτης Αλεξανδρουπόλεως.
Αναφερόμενος στη σημερινή κατάσταση σχολίασε με νόημα “Πιό πολύ να πέσουμε, δεν γίνεται. Πιό κάτω να πάμε, δεν έχει. Μόνο να σηκωθούμε μπορούμε. Μόνο να αναστηθούμε μας απομένει.”
Ολόκληρη η εγκύκλιος του Μητροπολίτου έχει ως εξής:
Αδελφοί και αδελφές,
Χριστός Ανέστη!
Η Εκκλησία γνώρισε το γεγονός και κατανόησε το θαύμα του Θεού, που ως θεάνθρωπος Ιησούς διήνυσε τη μεγαλύτερη υπαρξιακή διαδρομή: από το χαμηλότερο σημείο, που είναι ο άδης, μέχρι το υψηλότερο, που είναι ο ουρανός.
«Αυτός που κατέβηκε στον άδη, είναι ο ίδιος που ανέβηκε στον ουρανό»[1]. Η Εκκλησία στέκεται έκπληκτη και βλέπει το ύψος και το βάθος του μυστηρίου της σωτηρίας. Βλέπει τις διαστάσεις της αγάπης του Χριστού και δέχεται το θριαμβευτικό του μήνυμα: «…αιχμαλώτισε, όσα μας κρατούσαν αιχμάλωτους»[2].
Άραγε, ήταν ανάγκη να κατεβεί ο Χριστός στον άδη; Ναί! επειδή εκεί, στη σκοτεινή διαμονή των νεκρών είχε καταλήξει η ταλαιπωρημένη μας ανθρωπότητα, από απελπισία.Μέχρι τότε η ελληνική διανόηση δίδασκε την «τέχνη του καλώς αποθανείν»[3]. Δεν μπορούσε να διανοηθεί νίκη πάνω στο θάνατο. Η Εκκλησία διακηρύσσει αποφασιστικά πως «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος»[4].
Έτσι, το μεγαλύτερο κακό, κυοφορεί την ωραιότερη λύση για την ανθρώπινη μοίρα. Η σκληρότητα του θανάτου, εξουδετερώνεται με την άρνησή του. Γι’αυτό, στο κέντρο της ζωής ορθώνεται ο Σταυρός και η Ζωή δέχεται ελεύθερα να περάσει από το θάνατο για να τον ανατινάξει και να τον εκμηδενίσει. «Θανάτω, θάνατον πατήσας» ψάλλει η Εκκλησία από απόψε.
Μιά αρχαία παράδοση αναφέρει ότι το σώμα του Αδάμ είχε ταφεί εκεί όπου σταυρώθηκε ο Χριστός[5], και μια άλλη συμπληρώνει ότι το ξύλο του Σταυρού έχει την προέλευσή του από το δένδρο της Εδέμ. Πραγματικά ή συμβολικά, τα παραπάνω φανερώνουν ότι ο Σταυρός του Χριστού έγινε το δένδρο της ζωής μας. Η Εκκλησία δέχεται την τραγικότητα του θανάτου, τον κοιτάζει κατάματα και θυμάται ότι ο Θεός πέρασε απ’αυτό το δρόμο, κι εμείς θ’ακολουθήσουμε. Αν η ελληνική φιλοσοφία μας έδωσε τη γνώση του θανάτου, η Εκκλησία μας προσφέρει την τέχνη να την ξεπεράσουμε και να ζήσουμε προκαταβολικά την Ανάσταση. Όποιος ακολουθεί το Χριστό «δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά θα περάσει από το θάνατο στη ζωή»[6]. Ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαίωσε «όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωή παντοτινή κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα»[7].
Αγαπητοί μου,
Η τελική πραγματικότητα του εαυτού μας, ζεί στο κατώφλι αυτού περάσματος. Πάσχα, σημαίνει πέρασμα. Η πίστη μας ανακαλύπτει αυτό το πέρασμα και από κεί βλέπουμε τα «μη βλεπόμενα» κατά τον Απ. Παύλο.
Η ελληνική πραγματικότητα πασχίζει ακόμα να δεί την αντίπερα όχθη. Οι έλληνες της λιτότητος, του μέτρου και των ιδεών, οι έλληνες του Ευαγγελίου, της Ορθοδοξίας και των Αγίων, είχαμε καταντήσει μακιγιαρισμένοι νεκροί, ντυμένοι με ακριβά ενδύματα που έκρυβαν άδειες ψυχές, ξαπλωμένοι μέσα σε πολυτελή φέρετρα με ανούσιο διάκοσμο τριγύρω. Η ελληνική πραγματικότητα χρειάζεται να επιλέξει το θαύμα. Πιό πολύ να πέσουμε, δεν γίνεται. Πιό κάτω να πάμε, δεν έχει. Μόνο να σηκωθούμε μπορούμε. Μόνο να αναστηθούμε μας απομένει.
Φαίνεται δύσκολο κάτι τέτοιο; Πράγματι είναι! δεν είναι όμως ανέφικτο. Ξέρετε γιατί; επειδή, ο Χριστός Ανέστη!
Οπότε όλοι μας μπορούμε. Ο θάνατος δεν υπάρχει πιά. Διακηρύχθηκε η αιώνια ζωή. Αυτή μας ταιριάζει. Αυτή μας αξίζει. Γι’αυτήν πλαστήκαμε. Γι’αυτήν γεννηθήκαμε. Γι’ αυτήν υπάρχουμε και ζούμε. Σ’αυτή την αιώνια ζωή ελπίζουμε, με ατράνταχτες αποδείξεις.
Χριστός Ανέστη, αγαπητοί μου!
Χριστός ανέστη!
Καί στα δικά μας. Αμήν.
Ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ
[1] Εφεσ. 4, 9-10.
[2] Εφεσ. 4, 8.
[3] Πλάτων.
[4] Α’ Κορ. 15, 26.
[5] Ωριγένης, PG 13, 1777.
[6] Ιω. 5, 24.
[7] Ιω. 6, 54.
-120x86.jpg)
