Γράφει ο Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής-Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Με ιδεολογικά, ξεπερασμένα, διεθνιστικά και νεομαρξιστικά κριτήρια ο κ. Φίλης, ως Υπουργός Παιδείας, την Άνοιξη του 2015, διαβεβαίωνε τον Αρχιεπίσκοπο ότι δεν θα γίνουν μονομορείς ενέργειες για το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά για ό, τι γίνει θα υπάρξει διάλογος με την Εκκλησία.
Ωστόσο, όταν πρόσφατα η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας αποφάσισε και πρότεινε γόνιμη πρόταση για το μάθημα των Θρησκευτικών, αυτός αρνήθηκε τον ουσιαστικό διάλογο και, αφενός, έδωσε εντολή στο ΙΕΠ να ενημερώσει την ορισθείσα Επιτροπή της Συνόδου για τις τετελεσμένες αποφάσεις του, αφετέρου, άρχισε, με τις εμφανίσεις του στα ΜΜΕ, να συκοφαντεί την Εκκλησία και να διαστρέφει την πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας αναληθή επιχειρήματα, προκειμένου να δικαιολογήσει την άρνησή του να κάνει διάλογο με την Εκκλησία και την μονομερή και αυθαίρετη απόφασή του να μετατρέψει το μάθημα των Θρησκευτικών σε πολυθρησκειακό – πολυθεϊστικό μάθημα. Η ουσία όμως του θέματος ποια είναι; Ότι είναι συνταγματική επιταγή η πνευματική και θρησκευτική ανάπτυξη των παιδιών.
Το μάθημα των Θρησκευτικών αποτελεί το μοναδικό μάθημα που προσφέρει στους μαθητές ερωτήματα και απαντήσεις στους πνευματικούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς τους και τους φέρνει σε συνειδητό διάλογο με την πίστη, που, ως ορθόδοξοι, έχουν δεχτεί με το βάπτισμά τους. Ο Υπουργός Παιδείας δεν μπορεί να αγνοεί ότι το ισχύον μάθημα προσφέρει ήδη στους ορθόδοξους μαθητές αφενός θρησκευτική αγωγή στην ορθόδοξη πίστη και, αφετέρου, ενημέρωσή τους στις θρησκείες και να το ονομάζει υποτιμητικά «κατηχητικό» και αναχρονιστικό! Δεν μπορεί, επίσης, να αγνοεί την πνευματική συγγένεια των μαθητών με την Εκκλησία, στην οποία ανήκουν ως μέλη, ούτε το συνταγματικά κατοχυρωμένο, με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας, δικαίωμα και καθήκον της Εκκλησίας, ως πνευματικού φορέα, να ενδιαφέρεται για τους νέους και να διαλέγεται ουσιαστικά και όχι τυπικά με την πολιτεία για τη χριστιανική αγωγή τους. Δεν μπορεί ο κ. Φίλης να γυρνάει στα κανάλια και να ισχυρίζεται ότι θα αναμορφώσει το μάθημα, διότι είναι κατηχητικό, ότι η Εκκλησία το θέλει κατηχητικό και ότι το σχολείο είναι κοσμικό.
Η Εκκλησία ζήτησε να μείνουν τα ισχύοντα Προγράμματα και βιβλία με βελτιωτικές παρεμβάσεις και δεν ζήτησε ποτέ μάθημα κατηχητικό, όπως διατείνεται ο κ. Φίλης. Η Εκκλησία, μάλιστα, εμπεριστατωμένα και με ατράνταχτα επιχειρήματα απέδειξε συνοδικά και ομόφωνα ότι το ισχύον μάθημα δεν είναι κατηχητικό και ομολογιακό, αλλά θρησκειολογικό και ζήτησε, η ίδια, να μπουν σε αυτό ακόμη περισσότερες ενότητες, που θα παρουσιάζουν επιστημονικά και μεθοδικά τις θρησκείες.
Η Εκκλησία, ωστόσο, διαφώνησε με το νέο Πρόγραμμα, που θέλει να εφαρμόσει ο κ. Φίλης, διότι με την αντιπαιδαγωγική και μη συστηματική παρουσίαση των θρησκειών και προπαντός με την ανάμειξή τους με τον Χριστιανισμό, σε ένα κοκτέϊλ και ακταρμά, δημιουργείται θρησκευτική σύγχυση στα παιδιά και ούτε ο Χριστιανισμός ούτε οι θρησκείες διδάσκονται σωστά, ενώ με το ως άνω κοκτέϊλ απειλείται η χριστιανική αγωγή της νεότητας. Πώς είναι δυνατόν να μην θέλει ένας Υπουργός να συζητάει και να συνεννοείται με την Εκκλησία, για το μάθημα των Θρησκευτικών; Υπάρχει Έλληνας που να δέχεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, μέλη της οποίας είναι οι βαπτισμένοι μαθητές και οι γονείς τους δεν έχει λόγο για το περιεχόμενο, τη φυσιογνωμία και την σκοποθεσία του μαθήματος των Θρησκευτικων;
Ποιος είπε στον κ. Φίλη ότι τα παιδιά, όταν πάνε στο σχολείο, ανήκουν σε αυτόν και όχι στους γονείς τους, οι οποίοι, μάλιστα, έχουν διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματα με πρώτο και βασικό από αυτά να δίνουν αυτοί τη θρησκευτική ή φιλοσοφική κατεύθυνση που επιθυμούν στα παιδιά τους; Υποχρέωση του εκάστοτε Υπουργού είναι να εξασφαλίζει διά της παιδείας, την, κατά το Σύνταγμα, ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησή τους, όχι φυσικά, όπως αυθαίρετα την εκλαμβάνει ο κ. Φίλης, θεωρώντας ότι το Σύνταγμα εννοεί, ως ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων, την ανάπτυξη, γενικά, στην θρησκεία ή στο θρησκευτικό φαινόμενο!
Το Σύνταγμα αναφέρεται συγκεκριμένα στη ανάπτυξη της θρησκευτικής και όχι της πολυθρησκειακής συνείδησης των Ελλήνων, εννοώντας φυσικά, όχι αυτό που εννοεί ο κ. Φίλης για να δικαιωθεί, διότι για πρώτη φορά στην Ιστορία του μαθήματος από το 1836 έως σήμερα, επί της δικής του Υπουργικής θητείας, επιχειρείται κατάργηση του ορθοδόξου προσανατολισμού του μαθήματος των θρησκευτικών και μετατροπή του σε ένα πολυθρησκειακό συνονθύλευμα. Ποιας θρησκείας την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης εννοεί εδώ το Σύνταγμα; Ασφαλώς την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης της «επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα», που αναφέρεται στο άρθρο 3, «που είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό». Βεβαίως -και πολύ σωστά- οι Έλληνες Μουσουλμάνοι στη Θράκη αναπτύσσουν τη δική τους θρησκευτική συνείδηση.
Ο κ. Φίλης είναι μεν Υπουργός Παιδείας, αλλά αντιτίθεται στον βασικό εκπαιδευτικό Νόμο 1566/1985, που αποτελεί ερμηνευτικό και εφαρμοστικό των εδαφίων του Συντάγματος που αφορούν στην Παιδεία. Τι λέει αυτός ο Νόμος για τη θρησκευτική αγωγή των παιδιών; Μήπως ότι πρέπει να διδάσκονται ένα κοκτέϊλ θρησκειών, που μυεί τα παιδιά σε μια ξένη και άγνωστη γι’ αυτά πολυθρησκεία (μείξη θρησκειών), την πανθρησκεία της Νέας Τάξης, όπως επιθυμεί ο κ. Φίλης και η περί αυτόν ομάδα των θεολόγων του συλλόγου «Καιρού», τους οποίους μάλιστα, συχνά επικαλείται και επαινεί; Φυσικά όχι. Αντίθετα, ο ως άνω Νόμος, ερμηνεύοντας το Σύνταγμα, αναφέρει ότι το σχολείο υποβοηθεί τους μαθητές «να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης».
Ο κ. Φίλης, εγκλωβισμένος, όπως είναι, αφενός στις νεομαρξιστικές του θέσεις, που δεν έχουν σήμερα καμιά απήχηση στον ορθόδοξο ελληνικό λαό, αφετέρου, σε όσα, αντίθετα με την εκκλησιαστική και ορθόδοξη θεολογική συνείδηση, τον συμβουλεύουν οι περί αυτόν ομοϊδεάτες του εκσυγχρονιστές θεολόγοι, έχει φτάσει σε ένα, ασύμβατο με την ιδιότητά του σημείο, να ενεργεί εναντίον του Συντάγματος του εκπαιδευτικού Νόμου και των αποφάσεων του ΣτΕ, αλλά, προπαντός, εναντίον των ελλήνων ορθοδόξων γονέων, που δεν τον εξουσιοδότησαν ούτε αυτόν ούτε την Κυβέρνησή του να αλλαξοπιστήσει τα παιδιά τους στο σχολείο.
Η εφαρμογή του πολυθρησκειακού Προγράμματος, που με εντολή της κ. Διαμαντοπούλου συνέγραψε η περί αυτόν μικρή ομάδα των αυτοκαλούμενων προοδευτικών Θεολόγων, μπορεί να αρέσει στον κ. Φίλη, λόγω των αποδομητικών, ως προς την ορθόδοξη παράδοση στοιχείων που περιέχει, πολύ σύντομα, όμως, θα κατανοήσει ότι αυτό αποτελεί ανοικτή πολεμική κατά της ορθόδοξης πίστης, διότι η προοπτική της πολυθεϊας, σήμερα, οδηγεί σε πνευματική οπισθοδρόμηση και κατάπτωση τα παιδιά. Η τυχόν εφαρμογή, επίσης, ενός τέτοιου παράνομου και αντορθόδοξου Προγράμματος θα του δημιουργήσει τεράστια και ποικίλα προβλήματα, όταν, μάλιστα, θέτει απέναντί του τη Σύνοδο της Εκκλησίας, το σύνολο σχεδόν του θεολογικού και εκκλησιαστικού κόσμου και προπαντός σύσσωμο τον ορθόδοξο ελληνικό λαό.
