Πανίερον αφιέρωμα εις τον κράτιστον οροφύλακα του Αγίου Όρους Άθω τον ένδοξον του Χριστού Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρον Άγιον Γεώργιον

Υπό του Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου -Αποκλειστικώς διά το «ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

Πανίερον αφιέρωμα εις τον κράτιστον οροφύλακα του Αγίου Όρους Άθω, τον ένδοξον του Χριστού Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρον Άγιον Γεώργιον, με ακροτελεύτιον οφειλόμενον εφύμνιον εις τον ακάματον δημιουργόν του «Αγιορειτικού Βήματος» ή «Βήματος Ορθοδοξίας», κ. Θεοχάρην Γεώργιον.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ: Ο Μέγας όντως και ένδοξος Μεγαλομάρτυς του Χριστού Γεώργιος, ο πανταχού προφθάνων, υπήρχεν εκ πατρός μεν Καππαδόκης κατά το γένος, εκ μητρός δε Παλαιστίνος, και η οικογένεια αυτού διέμενεν εις την Αρμενίαν.

Ήτο χιλίαρχος εις το αξίωμα και εις τους πολέμους λαμπρός και τροπαιοφόρος, εξ ου και το σχετικόν προσωνύμιον αυτού. Υποστάς πολυειδείς βασάνους διά τον Χριστόν, απετμήθη την κεφαλήν την 23 Απριλίου του έτους 303 επί του τρίτου κατά σειράν διωγμού των χριστιανών υπό του Διοκλητιανού, όστις εν τω μεταξύ τον είχε διορίσει διοικητήν εις το φοβερόν πεδίον των μαχών· φέρων τον τίτλον του κόμητος εις το τάγμα της ανακτορικής φρουράς, εν ηλικία μόλις 18 ετών.

Ο Άγιος μεταφέρθη δέσμιος εκ της Λιβύης της Αφρικής εις την αρχαίαν Βαβυλώνα της Κάτω Αιγύπτου, παρά τον Νείλον ποταμόν, ένθα το σημερινόν Κάιρον. Ως γνωστόν, παρά την θέσιν του Καίρου υπήρχεν η οχυρά πόλις της Βαβυλώνος, την οποίαν οι Ρωμαίοι είχον ως φρουριακήν στρατιωτικήν βάσιν. Εδώ διέμενεν η Αγία
Οικογένεια κατά την φυγήν της εις την Αίγυπτον. Μάλιστα εις τούτο το μέρος ανηγέρθη μετέπειτα μεγαλοπρεπής Ι. Ναός του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου.

Εις τα υπόγεια αυτού υπάρχει φρέαρ, εκ του οποίου ελάμβανεν ύδωρ η Παναγία. Υπάρχει επίσης και έτερος παραπλήσιος χώρος, όστις ενδείκνυται ως τόπος διαμονής και προστασίας του Θείου Βρέφους (του μικρού Ιησού Χριστού). Το ιερόν λείψανον του Αγίου Γεωργίου, κομισθέν υπό του δούλου αυτού εις την κωμόπολιν Λύδδαν της Παλαιστίνης, την πατρίδα της μητρός αυτού, κατετέθη έπειτα εις τον εκεί επ’ ονόματί του ανεγερθέντα Ι. Ναόν κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου (ανακομιδή και κατάθεσις 3 Νοεμβρίου).

Το Μαρτύριον αυτού συνέγραψεν ο Συμεών Λογοθέτης, ο Μεταφραστής. Οι ύμνοι της Ακολουθίας του έχουν Αναστάσιμον περιεχόμενον, διότι πριν την αλλαγήν του ημερολογίου το 1924, η μνήμη του Μεγαλομάρτυρος εωρτάζετο κατά κανόνα μετά το Άγιον Πάσχα. Προκειμένου να αντιμετωπισθή το προκύψαν θέμα, η Ιερά Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας ώρισεν, ότε η 23 Απριλίου πίπτει προ του Πάσχα, ο Άγιος να τιμάται την δευτέραν της Διακαινισήμου Εβδομάδος. Επειδή η εορτή του συμπίπτει με την Άνοιξιν, ιδιαιτέρως τον τιμούν οι κτηνοτρόφοι, οίτινες τότε εγκαταλείπουν τα χειμαδιά και ανέρχονται εις τα ορεινά βοσκοτόπια.

Ο Μεγαλομάρτυς Άγιος Γεώργιος είναι εκ των δημοφιλεστέρων Αγίων ουχί μόνον των Ορθοδόξων, αλλά και σύμπαντος του Χριστιανικού κόσμου. Μεγάλην προς τον Μεγαλομάρτυρα ευλάβειαν είχεν η Αγία Ισαπόστολος Νίνα, ήτις εξεχριστιάνισε την Ιβηρίαν (Γεωργίαν) του Καυκάσου. Αύτη εγεννήθη εις την Καππαδοκίαν καί όπως αναγράφεται εις εν παλαιόν χειρόγραφον, ήτο εξαδέλφη του. Ως επί το πλείστον, η εξεικόνισις του Αγίου Γεωργίου είναι αμιγώς στρατιωτική. Ο ίδιος φέρει δόρυ ή σταυρόν και ασπίδα, είναι ενδεδυμένος με θώρακα και έχει εζωσμένον το ξίφος. Απεικονίζεται ως εύμορφος νέος, άνευ γενείων, με πλουσίαν και μικράν κόμην. Το άλογόν του είναι λευκόν, ενώ του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου είναι κόκκινον. Κατά τινα παλαιάν παράδοσιν, οι δύο φίλοι στρατιωτικοί αθληταί του Χριστού συνεφώνησαν μεταξύ των, όπως ο μεν Άγιος Δημήτριος να είναι προστάτης της Θεσσαλονίκης, ο δε Άγιος Γεώργιος του Αγίου Όρους Άθω.

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (†1809), γράφει τα εξής εις τον Συναξαριστήν του (23 Απριλίου) διά τον Μεγαλομάρτυρα Άγιον Γεώργιον: « Ο Δαβίδ ο Αττικός, ήτοι ο εξ Αθηνών καταγόμενος, όστις εφιλοπόνησεν άριστα και ελλογιμώτατα τον εις την εορτήν του Αγίου Γεωργίου [πρώτον] Κανόνα, ̔ ̔ Υμνώ σε Γεώργιε, Δαυίδ
εκ πόθου· δεί γαρ δη ̓ ̓, ειρμόν έχοντα το ̔ ̔ Αναστάσεως ημέρα ̓ ̓, ούτος, λέγω, φαίνεται ότι ήτο Αγιορείτης. Όθεν και το εν τη εννάτη ωδή τροπάριον εκείνο, το λέγον· [ ̔ ̔Φωτίζου, φωτίζου ̓ ̓] ̔ ̔Γλυκύτατον δρόσον, όρη σταλάξατε· και συ, κατ’ εξαίρετον σκίρτα, το Όρος το Άγιον, χόρευε νυν, και αγάλλου φαιδρώς· εύρε και γαρ, κράτιστον τον μέγαν Γεώργιον οροφύλακα ̓ ̓ [και συνεχίζει ο ίδιος]:

Το τροπάριόν φημι, τούτο, εννοεί το Άγιον Όρος του Άθω, του οποίου οροφύλαξ υπάρχει ο μέγας Γεώργιος, καθότι τρία Μοναστήρια εν τω αγιωνίμω Όρει εισίν επί τω ονόματι του Αγίου Γεωργίου τιμώμενα, το του Ξενοφώντος, το του Ζωγράφου και του Αγίου Παύλου.
Όρα και εν τω Νέω Εκλογίω το αξιόλογον θαύμα του Αγίου Γεωργίου. Εν δε τη Ιερά Μονή των Ιβήρων σώζεται και λόγος εις τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, ου η αρχή· ̔ ̔Οι των Θεού δωρεών αξιωθήναι ποθούντες ̓ ̓».

Δεν είναι τυχαίον και το γεγονός, ότι εις τον Άθω υπάρχουν και πολλά Αγιάσματα του Μεγαλομάρτυρος.
Ταύτα περιεγράψαμεν λεπτομερώς εις το εν Θεσσαλονίκη Αγίω Όρει του Άθωνος Αγιάσματα», εκδόσεις «Μυγδονία». Τα πάνσεπτα παλλάδια του Αγίου εις το Περιβόλιον της Παναγίας κατεγράφησαν υπό του Ιερομονάχου Νικοδήμου και της συνοδείας αυτού εκ της φερωνύμου Καλύβης της Νέας Σκήτης Αγίου Όρους Άθω, εις το ομώνυμον έργον: «Ο Πανταχού προφθάνων εις βοήθειαν» (Α ́εκδ. 2008).

Εις την ημετέραν Ιεράν Μονήν των Ιβήρων αποθησαυρίζεται η κάτω σιαγών του Αγίου με ένα οδόντα επ’ αυτής. Εις την Ιεράν Μονήν του Ξενοφώντος τμήμα εκ της τιμίας αυτού κάρας και μέγα τμήμα εκ μιάς χειρός του.
Εις την Ιεράν Μονήν Διονυσίου μέγα τεμάχιον του Αγίου, και εις την Ιεράν Μονήν Κουτλουμουσίου
ολόκληρος ο πήχις της αριστεράς χειρός του, άπαντα ευωδιάζοντα. Ο Μεγαλομάρτυς Άγιος Γεώργιος τιμάται εξόχως από τους Μοναχούς, επειδή στρατιώται και ούτοι υπάρχουν του Χριστού. Η δε αρχαιοτέρα Ιερά Μονή προς τιμήν του, είναι εκείνη του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, κειμένη εις απόστασιν 28 χλμ. ΝΑ της Τραπεζούντος του Πόντου. Η ίδρυσίς της ανάγεται εις το έτος 752.

 

Κατά την ενταύθα πρώτην προσκυνηματικήν επίσκεψίν μας τον μήνα Νοέμβριον του 1998 μεθ’ άλλων τολμηρών Αντιπροσώπων της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους Άθω, ησθάνθημεν έντονον την παρουσίαν του Αγίου.
Οι εξ Αγκύρας και κατά πόδας τότε ακολουθούντες ημάς ωπλισμένοι Τούρκοι μυστικοί, αφωπλίσθησαν όταν τους είπον μετά παρρησίας, ότι ήτο προσωπική επιθυμία να έλθωμεν εις τούτο το μέρος, προς ευχαρίστησιν του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, διά την προ πολλών ετών ίασιν την οποίαν είχε κάμει εις τον εκ Τραπεζούντος Προηγούμενον Μάξιμον Ιβηρίτην τον Πνευματικόν, ότε νέος τη ηλικία είχεν ασθενήσει.

Αλλά και προτού αναχωρήσωμεν εκείθεν, ο μέγας όντως και ένδοξος του Χριστού αθλητής μας έκαμε και πάλιν το εξαίσιον θαύμά του.
Συμμερισθείς την στενοχωρίαν μας, διά το ότι δεν ηδυνάμεθα να βλέπωμεν εκ της ομίχλης πέραν των πέντε έως δέκα μέτρων, εις μίαν στιγμήν παρεμερίσθη αύτη ως παραπέτασμα απ’ ουρανού μέχρι γης επί εν μόνον πρώτον λεπτόν της ώρας, και ούτως είδομεν έστω και δι’ ολίγον τον τόπον με το ηρειπωμένον εκείνο κάστρον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, το οποίον υπήρξε τηλαυγής φάρος ολοκλήρου της Ανατολής επί δώδεκα συνεχείς αιώνας (752-1923).

Η τιμή επίσης του Αγίου Γεωργίου εις τον Άθω, καθώς τον υμνεί πρώτος ο Δαυίδ ο Αθηναίος, ασκηθείς εν Αγίω Όρει, πιθανόν κατά τον 15ον με 16ον αιώνα, είναι μεγάλη.
Μετά την Μητέρα του Θεού, Υπεραγίαν Θεοτόκον, εις την οποίαν είναι αφιερωμένος ο Ιερός ημών Τόπος και εις την προστασίαν της οποίας καταφεύγουν οι Μοναχοί, ο Άγιος Γεώργιος έρχεται ως δεύτερος κατά σειράν προστάτης και φύλαξ της ευλογημένης αυτής Θρακομακεδονικής χερσονήσου. Μάλιστα εις ένα εκ των είκοσι περίπου συγγραφέντων Παρακλητικών Κανόνων του Αγίου Γεωργίου, αναφέρονται και τα εξής:

«Χαίροις ο του Όρους ο κηδεμών, του αγιωνύμου της Παρθένου η κληρουχίς, η των μοναζόντων, επίσκεψις και σκέπη, Γεώργιε τρισμάκαρ, παναγιώτατε».

Χαίρε και συ του Αγίου φερώνυμε, φιλόθεε και φιλάγιε Θεοχάρη Γεώργιε!

Γεώργει ακαμάτως και όλβια γεώργια δώσει σοι ο Πανύψιστος.