Ομολογία χωρίς αγάπη δεν υπάρχει

Στις ημέρες μας όλο και περισσότερο αυξάνονται οι σύγχρονοι «ομολογητές». Πολλοί είναι οι αδελφοί μας που προβαίνουν σε ακραίες πράξεις, θεωρώντας ότι ομολογούν τον Χριστό.

Του Γιάννη Παπανικολάου – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Οι πιο πολλοί από τους σύγχρονους ομολογητές στρέφονται εναντίον του Οικουμενισμού.

Ξεκινάνε από εκεί και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να τους βγάλει η Ομολογία.
Σήμερα εμφανίζονται επίσης σύγχρονα «in» φαινόμενα ομολογίας, που προσαρμόζονται στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις.
Σήμερα συναντάμε «ομολογητες» ενανατίον των μασκών, «ομολογητές» εναντίον των εμβολιων, πριν καν ακόμη αυτά κυκλοφορήσουν, «ομολογητές» για πράγματα τα οποία δεν φαίνονται ότι έχουν να κάνουν με την πίστη μας στον Χριστό, αλλά με πρακτικά και ιατρικά θέματα, περί των οποίων οι σύγχρονοι «ομολογητές» όχι μόνο αποφαίνονται δίκην ειδικών, αλλά τα ανάγουν σε μείζονα πνευματικά θέματα.

Πολλοί από αυτούς τους «ομολογητές» δεν αναρωτιούνται εάν αυτή η «ομολογία» τους είναι κάτι που το θέλει ο Χριστός.
Ίσως και να μην τους ενδιαφέρει.
Ποιο είναι όμως το κριτήριο της αληθινής ομολογίας;
Ποιο είναι το κριτήριο ότι η ομολογία μας είναι γνήσια και ευαρεστεί στον Θεό και δεν Τον παροργίζει;
Την απάντηση μάς την δίνει ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής.
Παρότι, ως αυστηρότατος και ασκητικότατος Γέροντας, «φλέρταρε» και αυτός με τον ζηλωτισμό για μία περίοδο της ζωής του, όμως ο Θεός δεν τον άφησε.

Προς το τέλος της ζωής του είχε κατασταλάξει πνευματικά.
Είχε λοιπόν καταλάβει ο μεγάλος αυτός Γέροντας του 20ού αιώνος ότι ομολογία χωρίς αγάπη δεν υπάρχει.
Η αγάπη είναι το κριτήριο γνησιότητας της ομολογίας.
Όπου η ομολογία δεν συνοδεύεται από την αγάπη, αλλά από έριδες, καβγάδες, φωνές, τσακωμούς και ταραχές, δεν είναι γνήσια ομολογία.

Γράφει λοιπόν σε μία επιστολή του από το Άγιο Όρος, στις 20 Σεπτεμβρίου 1954, ο όσιος Ιωσήφ:
«Πές τους τί λέγει η Θεία Λειτουργία:
«Αγαπήσωμεν», και μετά «ομολογήσωμεν»· από το Φανάρι μέχρι την Ρωσίαν, και από τα πέρατα της οικουμένης μέχρι την καρδιά όλων μας.
Αίσθησιν μοι προκαλεί λοιπόν, πώς όλοι αυτοί ιερουργούν, χωρίς να ξέρουν τί σημαίνει· «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν»;
Πιστεύομεν εις μίαν, αγίαν Εκκλησίαν· εντός αυτής βαπτισθήκαμε. Προς τί οι προστριβές και οι έριδες;
Προσοχή εις τας πλάνας, προσοχή εις τον ψυχοφθόρον εγωισμόν, προσοχή στα σκάνδαλα. Απελθέτω από τας πονηράς σκέψεις·
αγάπη, αγάπη, αγάπη, ομόνοια.».
(Από το βιβλίο, Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, Επιστολές και Ποιήματα, Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, επιστολή υπ᾽ αριθ. 88).

Ξέρουμε ότι γράφοντας αυτά δεν θα γίνουμε αρεστοί.
Διότι ο θόρυβος, η ταραχή, οι έριδες έλκουν περισσότερο τον σύγχρονο άνθρωπο, ακόμη και αυτόν μέσα στην Εκκλησία.

Προτιμά, δυστυχώς, να ακούει την θορυβώδη φωνή του πάθους και της ταραχής, από την ήσυχη και πραεία φωνή του Κυρίου.
Προτιμά τους σεισμούς, από την λεπτή αύρα του Αγίου Πνεύματος.
Προτιμά τις κλαγγές των όπλων από την ειρηνική αρμονία της ουράνιας μελωδίας.

Προτιμά τον θόρυβο των άδειων τενεκέδων, από τα «εύηχα κύμβαλα» του Αγίου Πνεύματος.
Όμως, έστω και ένας άνθρωπος εάν ωφεληθεί από αυτό που γράψαμε, που δεν είναι δικό μας, αλλά του αγίου, δεν θέλουμε κάτι περισσότερο.
Θεωρούμε ότι πετύχαμε τον στόχο μας.