Του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου-Το υποσχέθηκα και πρέπει να το ανοίξω. Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν αυτό το παράθυρο είναι του δεξιού η του αριστερού χορού της Εκκλησίας. Είναι όμως παράθυρο, που δεν μπορώ να το κρατήσω κλειδαμπαρωμένο. Γι᾽ αυτό τραβάω τους σύρτες και τα μάνταλα και το ανοίγω διάπλατα. Ακούω λοιπόν, ότι αυτή η σύναξη ασχολήθηκε και με ποιμαντικά θέματα. Και μάλιστα με το δυσκολότερο θέμα, τον γάμο.
Τον μακαριστό και όσιο Αμφιλόχιο τον άκουγα να λέγη: «Στα θέματα του γάμου η Εκκλησία δεν μας έχει δώσει βοήθημα». Αν ζούσε σήμερα τον πολλαπλασιασμό των προβλημάτων, άραγε τι θα έλεγε;
Πολύ τον απολάμβανα αυτόν τον Όσιο, όταν έλεγε την φράση: «Ναί, αλλά να μου το επιτρέψη η Εκκλησία μου». Έζησα μια τέτοια όμορφη σκηνή κοντά του: Γερμανός προτεστάντης, που ήρθε στην Πάτμο να παρακολουθήση την μοναχική ζωή, έμεινε μαζί μας από τα Χριστούγεννα μέχρι το Πάσχα. Πραγματικά ήταν ένα θαυμάσιο παιδί. Ένας νέος άρχοντας, που δεν πιστεύω να ξανασυναντήσω στην ζωή μου. Για κάθε διακονία προθυμότατος. Δεν χρειαζόταν να δευτερώσης κουβέντα. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ετοιμαζόμασταν για το Πάσχα. Κι ο Βενέδικτος ρωτά τον Γέροντα:
− Να φορέσω τον άσπρο μου χιτώνα;
− Ναί, παιδί μου.
− Να κοινωνήσω;
− Θα είναι για μένα η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου −του απήντησε ο Γέροντας− αλλά να μου το επιτρέψη πρώτα η Εκκλησία μου.
Κι όταν συνώδευα τον επίσκοπο Αθηναγόρα Κοκκινάκη, πηγαίνοντας να διαβάση μία γυναίκα που βγήκε άλειωτη, τον ρώτησα
− Εσείς πιστεύετε ότι από έναν αφορεσμό η μια κατάρα μπορεί να μείνη ο άνθρωπος άλειωτος και να μην επιστρέψη στην γη εξ ης επλάσθη;
− Αφού μου το λέγει η Εκκλησία μου, το πιστεύω. Πάντοτε αναπαύομαι σ᾽ αυτά που μου λέγει η Εκκλησία.
[irp posts=”360762″ name=”Κορίνθου Διονύσιος: Οι καιροί που ζούμε δεν είναι καιροί εφησυχασμού αλλά επαγρύπνησης” (ΦΩΤΟ)”]
Ένας μητροπολίτης έγραφε και ξανάγραφε σε περιοδικό τους στοχασμούς του. Είπα και ξαναείπα: «Από τον επίσκοπο δεν θέλω τους στοχασμούς του, θέλω να με διδάξη τι λέει η Εκκλησία. Τους στοχασμούς του ας τους διατυπώση στον στενό του κύκλο».
Δεν θέλω στην εξομολόγηση να λέγω δικά μου πράγματα, αλλά αυτά που μου λέγει η Εκκλησία. Χωρίς βοήθεια από την Εκκλησία, που να πορευθώ και που να καταφύγω την ώρα της εξομολογήσεως; Από παλιά υπήρχαν προβλήματα στον γάμο, αλλά τώρα έχουν γίνει πολύ περισσότερα και δυσεπίλυτα. Είχαμε τις εκτρώσεις, για τις οποίες οι αποστολικές διδαχές μας λένε καθαρά: «Μη σκοτώσης το παιδί στην κοιλιά της μάννας του». Έχουμε το πρόβλημα της αποφυγής της τεκνογονίας. Εδώ δεν έχουμε κάτι από την Εκκλησία να πούμε. Θεολογικά είναι μέγα αμάρτημα, είναι έργο διαβόλου, γιατί εμποδίζει τον άνθρωπο να συνεχίζη την δημιουργία. Μήπως αυτό δεν ήθελε ο διάβολος και επέφερε τον θάνατο στους πρωτοπλάστους; Για να μην υπάρχη μέσα στην δημιουργία η κορωνίδα της δημιουργίας, ο άνθρωπος.
Σήμερα έχουμε ζευγάρια που συζούνε αστεφάνωτα και θέλουν και να εκκλησιάζωνται και να τους βαπτίζουμε τα παιδιά τους και νονοί να γίνωνται και κουμπάροι στο μυστήριο του γάμου και της βαπτίσεως. Εμείς οι πνευματικοί τι κάνουμε; Βαπτίζουμε τα παιδιά και αναθέτουμε την ανατροφή τους σε οικογένεια που έχει απορρίψει την Εκκλησία; Και δεχόμαστε αυτούς τους γονείς να συμμετέχουν στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, όπως δυστυχώς δεχόμαστε στην Εκκλησία τους Συριζαίους, τους άθεους και τους άπιστους, που κρέμασαν την Εκκλησία από τα τσιγκέλια του διαβόλου;
Και τι να κάνουμε με την θεωρία «Γυναίκα μου είναι και είμαι ελεύθερος κάθε ακολασία να κάνω μαζί της»; Και που θα πάη η κοίτη η αγία και αμίαντος, όταν ακολασταίνουμε και η κοίτη γίνεται πεδίο βολής πυρηνικών όπλων και κάθε ασέλγειας και ασέβειας; Κάπου βέβαια υπάρχει και μια μικρή συναίσθηση, γι᾽ αυτό σήμερα δεν βρίσκουμε στο δωμάτιο των γονιών το προσκυνητάρι και το καντήλι αναμμένο, αλλά σε καμμιά κουζίνα, σε κανένα σαλόνι.
Τι να πης όμως, όταν στον καθένα εντελώς απροετοίμαστα και αδοκίμαστα δίνει ο επίσκοπος το οφφίκιο του πνευματικού; Οι επίσκοποι σήμερα με πολλή προχειρότητα κάνουν πνευματικούς που πραγματικά δεν μυρίζουν ούτε κερί ούτε λιβάνι. Καλά. Στις χειροτονίες, ως τοις πάσι είναι γνωστό, δεν υπάρχει φρένο· και στα κουμάσια βάλαμε πετραχήλια. Ελάχιστοι επίσκοποι πλέον πειθαρχούν στους ιερούς κανόνες. Οι πιο πολλοί «Η δουλειά μας να γίνεται κι ας είναι όποιος να ᾽ναι». Αλλά στο θέμα των πνευματικών, καμμιά σωστή επιστασία και προσοχή;
Ερώτησα εν ώρα εξομολογήσεως οικογένεια:
− Πόσα παιδιά έχετε;
− Ένα.
− Δεν είχατε δυνατότητες για άλλα παιδιά;
− Δεν μας είπε ποτέ ο πνευματικός μας πως η αποφυγή της τεκνογονίας είναι αμαρτία. Εμείς βολευτήκαμε με το ένα παιδί και πιστεύουμε μέσα μας ότι είμαστε και οι καλύτεροι χριστιανοί.
− Τώρα τι θα γίνη; Τα χρόνια πέρασαν. Βγήκατε έξω από την γενιά σας. Και το παιδί σας αδικήσατε κι εσείς διακυβεύετε σήμερα την σωτηρία σας.
Σε μια μητρόπολη υπήρχε μία αρχή από τους πνευματικούς: «Ένα παιδί έχεις· κοινωνάς μια φορά τον χρόνο. Δύο παιδιά έχεις· κοινωνάς δυό φορές τον χρόνο». Και άλλος πιο σπουδαίος πνευματικός:
− Γέροντα, αυτήν την Σαρακοστή πήγα με γυναίκα (η με γυναίκες).
− Το φχαριστήθηκες, παιδί μου; Πήγαινε να κοινωνήσης(!)
Κι έτσι του συνειδητού πνευματικού η καρέκλα γίνεται ηλεκτρική, δεν αντέχεται. Η ζωή μας έχει πολλές ευκολίες, αλλά ο πνευματικός ουδεμία.
Και για να μη μακρύνω άλλο τον λόγο, τι θα είχε η σύνοδος να μας πη και για την σατανική συμβίωση ανθρώπων του ιδίου φύλου;
Η αλήθεια είναι ότι κάτι περιμέναμε από αυτήν την σύνοδο, αφού καταπιάστηκε και με θέματα ποιμαντικά. Αλλά ας πούμε «άβυσσος άβυσσον επικαλείται». Ο γιατρός χωρίς φάρμακα είναι άχρηστος και εμείς οι πνευματικοί χωρίς τα φάρμακα της Εκκλησίας δεν είμαστε τίποτα. Αλλά να μας τα δίνει η Εκκλησία και όχι τα γιατροσόφια των γιαγιάδων.
Θα φύγω από το παράθυρο και θα παρακαλέσω τους συγκροτήσαντας την σύναξη αυτήν να σταματήσουν να πιστεύουν ότι στο θέμα αυτό προσφέρανε και προσφέρουν. Ας συνέλθουν και ας ομολογήσουν ταπεινά: «Μηδέν από μηδέν, μηδέν».
Αγία μου Εκκλησία, Χριστέ μου, στελέχωσε την νύμφη σου με άνδρες συνετούς και αγίους. Το άγιο καράβι σου, Χριστέ μου, δεν έχει ούτε ναύτες ούτε μούτσους, ούτε πανιά ούτε ιστία, ούτε σκαρμούς ούτε στρόμπους. Στάσου καπετάνιος στο μέσον, γιατί απολλύμεθα εμείς οι ήδη απολεσθέντες. Ας φωνάξουμε την φωνή του Πέτρου: «Κύριε, απολλύμεθα, βοήθησον ημίν».
Γρηγόριος ο Αρχιπελαγίτης
-250x180.jpg)
