Θεραπεία μέσω της αυστηρότητας

Άγιος Γρηγόριος Διαλόγου
Το παράδειγμα από τη ζωή του Αγίου Γρηγορίου που μας μαθαίνει την αναγκαιότητα, μερικές φορές, να χρησιμοποιηθούν αυστηροί τρόποι για την θεραπεία των αμαρτωλών.

Ο Άγιος Γρηγόριος επέστρεψε κάποτε στην πόλη του από τη γειτονική πόλη Κόμανα. Και επειδή σε όλους ήταν γνωστό ότι πάνω από όλα φρόντιζε για την ανακούφιση εκείνων που είχαν ανάγκη, δύο Εβραίοι, είτε αποβλέποντας σε κάποιο κέρδος είτε επιδιώκοντας τον εμπαιγμό του, ως δήθεν ευκολόπιστου, παραφύλαξαν στο δρόμο, απ’ όπου θα περνούσε. Και ο ένας ξάπλωσε ανάσκελα στην άκρη του δρόμου και έκανε τον πεθαμένο. Ο άλλος πάλι, θρηνώντας τάχα το νεκρό, μοιρολογούσε υποκριτικά και φώναξε στον Άγιο, που περνούσε μπροστά τους:

Αυτός ο δύστυχος πέθανε ξαφνικά, και κείτεται γυμνός, απροετοίμαστος για την ταφή! Σε παρακαλώ, άνθρωπέ μου, μην παραβλέψεις το ιερό χρέος, αλλά να λυπηθείς τη φτώχειά του και να προσφέρεις κάτι, ο,τι έχεις, για να μπει τελευταίο στολίδι στο σώμα του.

Αυτά έλεγε και έτσι ικέτευε τον Άγιο ο Εβραίος. Κι εκείνος, χωρίς καθόλου να εξετάσει την υπόθεση, έβγαλε τον μανδύα του, τον έριξε πάνω στον ξαπλωμένο και συνέχισε το δρόμο του.

Μόλις προσπέρασε κι έμειναν μόνοι τους οι εμπαίκτες, εκείνος ο απατεώνας άλλαξε τον ψεύτικο θρήνο σε γέλιο. Καγχάζοντας από ευχαρίστηση για το κέρδος, που αποκόμισαν με την απάτη, προκαλούσε τον ξαπλωμένο σύντροφό του να σηκωθεί. Ο άλλος όμως έμενε στην ίδια θέση, χωρίς ν’ ακούει τίποτε απ’ όσα του έλεγε!

Φώναξε πιο δυνατά. Τον σκούντησε και με το πόδι του. Αυτός όμως ούτε τη φωνή άκουσε ούτε το χτύπημα ένιωσε. Ήταν πάντα ξαπλωμένος στην ίδια στάση. Ήταν νεκρός! Μόλις έπεσε πάνω του ο μανδύας, τον βρήκε στ’ αλήθεια ο θάνατος, που υποκρινόταν για να εξαπατήσει τον Άγιο. Έτσι δεν έπεσε έξω ο άνθρωπος του Θεού αλλά για το σκοπό που έδωσε το μανδύα του, γι’ αυτόν ακριβώς χρησιμοποιήθηκε από εκείνους που τον πήραν.

[irp posts=”326501″ name=”Ο ποντικός και ο καλόγερος”]

Αν τώρα το αποτέλεσμα τούτο, που έφεραν η πίστη και η δύναμη του μεγάλου Γρηγορίου, φαίνεται σκληρό και θλιβερό, ας μην παραξευνεύεται κανείς. Ας θυμηθεί τον απόστολο Πέτρο. Γιατί κι εκείνος φανέρωνε τη δύναμη που είχε όχι μόνο με ευεργεσίες, θεραπεύοντας τις αρρώστιες των ανθρώπων και με τη σκιά του σώματός του μονάχα, αλλά και με την καταδίκη σε θάνατο του Ανανία, που καταφρόνησε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, η οποία ενοικούσε στον απόστολο. Και τούτο, νομίζω, για να συνετισθούν με το φόβο όσοι από το λαό είχαν τάσεις καταφρονήσεως και να παιδαγωγηθούν από το φοβερό εκείνο παράδειγμα, ώστε να μην πέσουν σε όμοια σφάλματα.