Ένα από αυτά ήταν το διορατικό και προορατικό χάρισμα , με το οποίο μπορούσε να διασπά τα στενά φυσικά ανθρώπινα όρια του χρόνου και του χώρου. Οι πνευματικές του αισθήσεις οξύνθηκαν και υπεσκέλισαν τις περιορισμένες φυσικές αισθήσεις.
Είχε την ευχέρεια να βλέπη τα μη ορώμενα και να ακούη τα μη ακουόμενα φυσικώς. Έβλεπε, στα πρόσωπα και στα πράγματα, τα βαθύτερα αίτια των γεγονότων , ώστε να τα ερμηνεύη ορθά , χωρίς να παρασύρεται από τα φαινόμενα, τα οποία συνήθως απατούν. Είχε ξεπεράσει την φυσική διάσταση του χρόνου, σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, καθώς και του χώρου σε εδώ και εκεί. Ζούσε την, κατά χάριν, ενοποίηση του χρόνου σε ένα απέραντο παρόν και του χώρου σε ένα άπειρο εδώ.
Έτσι για τον Γέροντα δεν ήταν εκπληκτικό το ότι έβλεπε την ανθρώπινη ψυχή , μέχρι τα σκοτεινά της βάθη και τα γεγονότα, που συνέβησαν , συμβαίνουν και θα συμβούν , μέσα σε ένα διαρκές παρόν , όχι μόνον εδώ, αλλά και παντού. Για μας τους άλλους βέβαια, όλα αυτά αποτελούσαν θαύματα, που ήταν λογικώς ανεξήγητα, επειδή δεν βρισκόμασταν στο πνευματικό επίπεδο του Γέροντα και δεν τον καταλαβαίναμε , ενώ εκείνος μας καταλάβαινε.
Ο Γέροντας, με τη χάρη του Θεού, που εβράβευσε την αγαπητική αυτοπροσφορά του σε Εκείνον, ζούσε από τώρα στον μέλλοντα αιώνα, ενώ εμείς ζούμε στον παρόντα αιώνα. ]
Από το βιβλίο « Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο » ( Ένα πνευματικοπαίδι του θυμάται ) Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη
