Απόσπασμα από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

– Γέροντα, όταν μιλούν κατά τής Εκκλησίας ή κατά τού Μοναχισμού κ.λπ., τί πρέπει νά κάνη κανείς;

– Κατ’ αρχάς, άν κάποιος μιλάει άσχημα λ.χ. γιά σένα ως άτομο, δέν πειράζει. Νά σκεφθείς: «Τόν Χριστό, πού ήταν Χριστός, Τόν έβριζαν, καί δέν μιλούσε, εμένα πού είμαι αμαρτωλός τί μου αξίζει;».

Άν έρχονταν νά βρίσουν εμένα ως άτομο, δέν θά μέ πείραζε καθόλου. Άλλα, όταν μέ βρίζουν ως μοναχό, βρίζουν καί όλο τόν θεσμό τού Μοναχισμού, γιατί ως μοναχός δέν είμαι ανεξάρτητος, καί πρέπει νά μιλήσω. Σέ τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς νά τούς αφήσει λίγο νά ξεσπάσουν καί ύστερα νά τούς πεί δύο κουβέντες.

Κάποτε στό λεωφορείο μία γυναίκα έβριζε τούς παπάδες. Τήν άφησα νά ξεσπάσει καί, όταν σταμάτησε, τής είπα: «Έχουμε απαιτήσεις από τούς παπάδες, άλλα καί αυτούς δέν τούς έρριξε ο Θεός μέ τά αλεξίπτωτα.

Είναι άνθρωποι καί έχουν ανθρώπινες αδυναμίες. Μπορείς όμως νά μού πείς, μία μητέρα σάν εσένα βαμμένη, μέ κάτι νύχια σάν τό γεράκι, τί παιδί θά γέννηση καί πώς θά τό αναθρέψει; Καί παπάς καί καλόγερος νά γίνει, πώς θά είναι;».

Θυμάμαι, μία άλλη φορά, όταν ταξίδευα μέ τό λεωφορείο από τήν Αθήνα γιά τά Γιάννενα, ήταν ένας πού δέν σταμάτησε σέ όλο τόν δρόμο νά κατηγορεί έναν μητροπολίτη πού είχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα. Τού είπα κάνα-δυό κουβέντες καί μετά έκανα ευχή.

Εκείνος συνέχιζε. Όταν φθάσαμε στά Γιάννενα καί κατεβήκαμε, τόν πήρα λίγο παράμερα καί τού λέω: «Μέ γνωρίζεις ποιός είμαι;». «Όχι», μού λέει. «Πώς τότε κάθεσαι καί λές τέτοια πράγματα; Εγώ μπορεί νά είμαι πολύ χειρότερος από τόν τάδε πού βρίζεις, μπορεί όμως νά είμαι καί ένας άγιος.

Πώς κάθεσαι εσύ καί λές μπροστά μου πράγματα πού δέν μπορώ νά φανταστώ ότι τά κάνουν ούτε καί οι κοσμικοί άνθρωποι; Κοίταξε νά διορθωθείς, γιατί θά φάς σκαμπίλι δυνατό από τόν Θεό – γιά τό καλό σου φυσικά». Τόν είδα μετά, άρχισε νά τρέμει. Άλλα καί οι άλλοι κατάλαβαν, όπως είδα από μία αναταραχή πού δημιουργήθηκε.