«Εργασία στον εαυτό µας»
Εάν θέλης να βοηθήσης την Εκκλησία, είναι καλύτερα να κοιτάξης να διόρθωσης τον εαυτό σου, παρά να κοιτάς να διόρθωσης τους άλλους.
Αν διόρθωσης τον εαυτό σου, αµέσως διορθώνεται ενα κοµµατάκι της Εκκλησίας. Εάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, η Εκκλησία θα ήταν διορθωµένη. Άλλα σήµερα οι άνθρωποι ασχολούνται µε όλα τα άλλα θέµατα εκτός από τον εαυτό τους. Γιατί το να ασχολήσαι µε τον εαυτό σου έχει κόπο, ενώ το να ασχολήσαι µε τους άλλους είναι εύκολο.
Εάν ασχοληθούµε µέ την διόρθωση του εαυτού µας και στραφούµε πιο πολύ στην «εσωτερική» δράση παρά στην εξωτερική, δίνοντας τα πρωτεία στην θεία βοήθεια, θα βοηθήσουµε τους άλλους περισσότερο και θετικώτερα. Επιπλέον θα έχουµε και την εσωτερική µας γαλήνη, η οποία θα βοηθάη αθόρυβα τις ψυχές που θα συναντάµε, γιατί η εσωτερική πνευµατική κατάσταση προδίδει την αρετή της ψυχής και αλλοιώνει ψυχές.
Όταν επιδίδεται κανείς στην εξωτερική δράση, πριν φθάση στην λαµπικαρισµένη εσωτερική πνευµατική κατάσταση, µπορεί να κάνη κάποιον πνευµατικό αγώνα, άλλα έχει στενοχώρια, άγχος, έλλειψη εµπιστοσύνης στον Θεό, και συχνά χάνει την ηρεµία του.
Εάν δεν κάνη καλό τον εαυτό του, δεν µπορεί να πη ότι το ενδιαφέρον του για το κοινό καλό είναι καθαρό. Όταν ελευθερωθή από τον παλαιό του άνθρωπο και από καθετί κοσµικό, έχει πλέον την θεία Χάρη, οπότε και ό ίδιος αναπαύεται, αλλά και κάθε είδους άνθρωπο αναπαύει.
Αν όµως δεν έχη Χάρη Θεού, δεν µπορεί ούτε στον εαυτό του να έπιβληθή ούτε τους άλλους να βοηθήση, για να φέρη θείο αποτέλεσµα. Πρέπει να βουτηχθή στην Χάρη και ύστερα να χρησιµοποιηθούν οι αγιασµένες πλέον δυνάµεις του για την σωτηρία των άλλων.
«Το καλό να γίνεται µε καλό τρόπο»
– Γέροντα, πως σκέφτεσθε, όταν έχετε να αντιµετωπίσετε ένα πρόβληµα;
– Σκέφτοµαι τι γίνεται, τι δεν γίνεται ανθρωπίνως. Το εξετάζω άπό όλες τις πλευρές. «Θα κάνω αυτό- τι αντίκτυπο θα έχη εκεί, εκεί;… Τι κακό µπορεί να κάνη η σε τι µπορεί να ώφελήση;».
Έγώ πάντα ένα πρόβληµα προσπαθώ να το δώ άπό πολλές πλευρές, ώστε η λύση που θα δώσω να είναι, όσο γίνεται, πιο σωστή. Γιατί µπορεί να γίνουν πολλά λάθη, αν δεν προσέξη κανείς.
Αν καταλάβη εκ των ύστερων τι έπρεπε να κάνη, δεν ωφελεί, γιατί πάει, πέταξε, όπως λένε, το πουλί! Ας πούµε, δεν πρόσεξε κάποιος και έκαψε ένα σπίτι. Καλά, εντάξει, δεν τον κρεµάει κανείς, άλλα το κακό έγινε.
Κάπου είχαν ένα πρόβληµα. Ήρθε ό υπεύθυνος και µού λέει: «Έ, τώρα τακτοποιήθηκε το θέµα. Πήγα, βρήκα τον τάδε, τον τάδε, τους είπα αυτό και αυτό και τακτοποιήθηκε η υπόθεση!».
«Τώρα άρχισε το πρόβληµα, του λέω. Εκείνο που υπήρχε, δεν ήταν πρόβληµα. Τώρα άναψε η φωτιά. Πρώτα δυο καρβουνάκια ήταν, και αυτά θα έσβηναν µόνα τους».
Αυτός νόµιζε ότι µε τις ενέργειες του είχε τακτοποιήσει την υπόθεση και ήθελε να τον επαινέσουµε κιόλας. Ένώ, µε αυτό που έκανε, δηµιούργησε µεγάλη φασαρία και µεγάλωσε το πρόβληµα.
Χρειάζεται πολλή προσοχή, σύνεση και διάκριση, για να γίνεται το καλό µέ καλό τρόπο και να ωφελή, γιατί αλλιώς, αντί να ωφελή, δαιµονίζει τον άλλον.
Ύστερα, κάτι που σκέφτεται κανείς να κάνη, καλύτερα να το άφήνη να ωριµάση, γιατί, αν το αγουροκόψη, αποφασίση δηλαδή βεβιασµένα, ίσως να έχη προβλήµατα αργότερα και να βασανίζεται. Τα σοβαρά πράγµατα, όταν καθυστερούν λίγο, προχωρούν µετά γρήγορα και σωστά. Μπορεί κάποιος να έχη εξυπνάδα, άλλα να έχη και κενοδοξία και εγωισµό, και να προπορεύωνται αυτά στις ενέργειες του και να µην προσεχή.
Ένα σκυλί π.χ. στο κυνήγι, όταν προχωράη προσεκτικά, και Από ράτσα να µην είναι, βρίσκει τα ίχνη του λαγού. Ενώ άλλο που είναι από πολύ καλή ράτσα και έχει όλα τα προσόντα, όταν βιάζεται, τρέχει δεξιά και αριστερά χωρίς αποτέλεσµα. Ενέργεια πριν από σκέψη έχει υπερηφάνεια. Γι’ αυτό να µη βιάζεται κανείς να ενεργήση, αλλά να σκέφτεται και να προσεύχεται προηγουµένως. Όταν προπορεύεται η προσευχή, δεν ενεργεί ο αφρός του µυαλού, η ελαφρότητα, άλλα το αγιασµένο µυαλό.
Οι πνευµατικοί άνθρωποι µερικές φορές κάνουµε σαν να µήν ύπάρχη Θεός, δεν αφήνουµε τον Θεό να ένεργήση. Ο Θεός ξέρει πως δουλεύει. Ενώ υπάρχουν δηλαδή πνευµατικά µέσα, για να τακτοποιούνται οι δύσκολες καταστάσεις µέ πνευµατικό τρόπο, εµείς πάµε να ενεργήσουµε κοσµικά. Όταν ήµουν στο Σινά, ένας Χότζας πήγαινε κάθε Παρασκευή µέσα στο µοναστήρι, ανέβαινε στον µιναρέ ενός τζαµιού που ήταν εκεί και φώναζε! Και είχε µιά φωνή!… µέχρι επάνω στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήµης ακουγόταν. Ύστερα το µοναστήρι βρήκε σαν λύση να κλείνουν την πόρτα την Παρασκευή που πήγαινε ο Χότζας, για να µην µπαίνη µέσα – εγώ δεν το ήξερα.
Μια µέρα που κατέβηκα κάτω, βλέπω τον Χότζα οργισµένο. «Τώρα θα τους δείξω εγώ, µου λέει, που µου ‘κλεισαν την πόρτα, για να µήν µπαίνω µέσα…». «Την έκλεισαν, του λέω, για να µήν µπουν οι γκαµήλες. δεν πιστεύω ότι την έκλεισαν, για να µην µπης εσύ!». Μετά είπα κάτι γι’ αυτό στους Πατέρες. Λέει ένας γραµµατεύς: «Θα του δείξω εγώ του Χότζα! Θα του βάλω µια φλούδα. Θα γράψω στην Κυβέρνηση ότι ο Χότζας µας πιέζει». «Κοίταξε, του λέω, η Ορθοδοξία δεν είναι φλούδα. Να κάνουµε µια αγρυπνία, να ψάλουµε την Ακολουθία των Σιναϊτών Πατέρων, της Αγίας Αικατερίνης, και να αφήσουµε να µιλήση ό Θεός. Θα πάω και εγώ επάνω να προσευχηθώ».
Είπα και σε µερικούς Πατέρες να προσευχηθούν, και έτσι του ήρθε ένα σκαµπίλι του Χότζα, σηκώθηκε, έφυγε, εξαφανίσθηκε! Γιατί και την πόρτα να έκλειναν, µετά η Κυβέρνηση θα εξακρίβωνε ότι δεν είναι αλήθεια πως τους πίεζε ό Χότζας και θα είχαν φασαρίες. Θα έλεγε ο Χότζας ότι έκλεισαν την πόρτα, επειδή πήγαινε κάθε Παρασκευή, και θα έκανε κακό στο µοναστήρι. Ένας άλλος παλιότερα είδε το βουνό και θέλησε να κάνη εξοχικό πάνω στην κορυφή της Αγίας Αικατερίνης!… Έπαθε µιά αρρώστια, πάει, πέθανε.
Ήρθε τελευταία και άλλος να φτιάξη κάτι εκεί, πάει, πέθανε και αυτός. Γι’ αυτό καλύτερα είναι να µή στηριζώµαστε µόνο στις δικές µας ανθρώπινες προσπάθειες, άλλα να προσευχώµαστε και να αφήνουµε τον Θεό να ενεργή.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
-250x180.jpg)
