Με τον διαγωνισμό τραγουδιού της… Eurovision έμοιαζε η ψηφοφορία για την εκλογή νέου προέδρου στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ, όπου ο Ελληνας αρχηγός ΓΕΕΘΑ ήταν ένας από τους τρεις υποψηφίους που διεκδικούσαν τη δεύτερη ισχυρότερη θέση στους κόλπους της Ατλαντικής Συμμαχίας
Στην ψηφοφορία, που έγινε το προηγούμενο Σάββατο στο Βίλνιους της Λιθουανίας, υποψήφιοι ήταν ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Τσεχίας στρατηγός Πίτερ Πάβελ, ο οποίος εξελέγη κατά πλειοψηφία νέος πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος και ο αρχηγός των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων ναύαρχος Λουίτζι Μπινέλι-Μαντέλι.
Στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας ο Τσέχος αρχηγός έλαβε 14 ψήφους ενώ ο Ελληνας αρχηγός ΓΕΕΘΑ πήρε οκτώ και ο Ιταλός ναύαρχος έξι. Ηταν προφανές ότι η ισορροπία δυνάμεων δεν μπορούσε να αλλάξει. Ο Τσέχος στρατηγός χρειαζόταν μόνο μία ψήφο για να εκλεγεί. Στον δεύτερο γύρο (με τη διαδικασία να σταματά μόλις ένας από τους δύο υποψηφίους συγκεντρώσει 15 ψήφους) ο Τσέχος στρατηγός Πίτερ Πάβελ έλαβε γρήγορα την απόλυτη πλειοψηφία και εξελέγη πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ ενώ ο Ελληνας αρχηγός ΓΕΕΘΑ είχε συγκεντρώσει μόλις οκτώ ψήφους όταν σταμάτησε η καταμέτρηση.
Από την ψηφοφορία αποδείχθηκε ότι όλα τα νέα κράτη-μέλη της Συμμαχίας, όπως επίσης οι βόρειες και ανατολικές χώρες, προέκριναν την υποψηφιότητα του Τσέχου αρχηγού, προφανώς έπειτα από παρότρυνση των Αμερικανών και των Αγγλων. Ο αρχηγός των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων φαίνεται ότι παραπλανήθηκε και χρησιμοποιήθηκε μάλλον για να σπάσει την ομαδοποίηση των παλαιών χωρών και του Νότου και έπαιξε τον ρόλο του… δολώματος λαμβάνοντας ψήφους που τελικώς εμπόδισαν τον Ελληνα αρχηγό από το να ισχυροποιήσει την υποψηφιότητά του αξιοποιώντας τις καλές προσωπικές του σχέσεις με τους περισσότερους από τους υπόλοιπους 27 αρχηγούς.
Για κάποιους, η διαδικασία της ψηφοφορίας προσομοίαζε με τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision όπου οι χώρες ψηφίζουν τις φυλετικά συγγενείς τους ή τις γειτονικές τους χώρες χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για άλλα κριτήρια όπως η αξία των υποψηφίων ή η γεωστρατηγική σημασία της χώρας από την οποία προέρχονται.
Η επίδειξη δύναμης των νέων κρατών (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Αλβανία, Κροατία) ήταν εντυπωσιακή και λέγεται ότι ενόχλησε κάποια από τα παλαιά μέλη που μετέχουν στο ΝΑΤΟ για περισσότερα από 60 χρόνια.
Με την ψηφοφορία έγινε φανερό ότι υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων και αίσθηση απειλής ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο της Συμμαχίας.
Η κρίση στην Ουκρανία δημιούργησε στο ΝΑΤΟ την ανάγκη αντίδρασης με πολιτικά και στρατιωτικά μέτρα καθησυχασμού των Βαλτικών χωρών, καθώς και της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας που ένιωθαν να απειλούνται. Ιδίως τα τρία Βαλτικά κράτη (Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία) οδήγησαν τους λαούς τους σε κατάσταση υστερίας, αφού έκαναν λες και η υποτιθέμενη ρωσική εισβολή θα ερχόταν από μέρα σε μέρα. Αυτό το συναίσθημα άρχισαν να προσπαθούν να μεταδώσουν στο ΝΑΤΟ και οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων των χωρών αυτών. Οπως λένε στρατιωτικοί που γνωρίζουν τις εσωτερικές διαδρομές στη Συμμαχία, αυτό είναι δικαιολογημένο διότι οι περισσότεροι αρχηγοί στρατών από τις πρώην ανατολικές χώρες δεν είναι επαγγελματίες στρατιωτικοί καριέρας. Πρόκειται για «ήρωες» των χαρακωμάτων, «ανανήψαντες» ή πρώην αντιστασιακούς -πραγματικούς ή κατά φαντασία- εναντίον των Σοβιετικών με μηδενική στρατιωτική εμπειρία και γνώση που έχουν αποφοιτήσει από κάποιες γερμανικές ή αμερικανικές σχολές (συνήθως επιπέδου Σχολής Εθνικής Αμυνας) η οποία δεν τους έχει δώσει πραγματική στρατιωτική γνώση.
Επειδή πολλοί από τους ανατολικοευρωπαίους στρατιωτικούς δεν έχουν τη δυνατότητα να ξεχωρίσουν τις στρατιωτικές από τις πολιτικές ενέργειες, γίνονται έρμαιο στα χέρια των Ρώσων που παίζουν το παίγνιο του ψυχολογικού πολέμου και τους κρατούν σε πραγματική διαρκή ένταση με μια εικονική κρίση που τους δημιουργεί αφόρητη ψυχολογική πίεση. Παραλλήλως, η οικονομική συγκυρία και η άγνοια δεν τους επιτρέπει να δημιουργήσουν πραγματικές ένοπλες δυνάμεις και έτσι δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν έστω και στοιχειωδώς το αρχικό έστω κομμάτι της αποστολής του που είναι η άμυνα και η εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας τους. Αντιλαμβανόμενοι όμως την ισχύ και την επιρροή των ΗΠΑ, με την τακτική της δημιουργίας μιας δορυφορικής σχέσης «στρατηγικού εταίρου», έχουν επί της ουσίας αναθέσει στους Αμερικανούς την υπεράσπιση της χώρας τους. Και φυσικά ΗΠΑ σημαίνει ΝΑΤΟ. Η έλλειψη εμπειρίας των Ανατολικοευρωπαίων τους κάνει να ζητούν διαβεβαιώσεις προστασίας και έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι υπόλοιποι σύμμαχοι αναπτύσσουν στο έδαφός τους μικρές στρατιωτικές δυνάμεις. Η πράξη αυτή είναι μια ξεκάθαρη πολιτική ενέργεια που οι χώρες που έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ προσφάτως εκλαμβάνουν σαν ουσιαστική στρατιωτική βοήθεια. Φυσικά, οι Ρώσοι επιδεικνύουν απόλυτη αδιαφορία.
Αυτή η διελκυστίνδα, από τη μια οι φοβισμένοι βόρειοι -ιδίως βαλτικοί και όσοι έχουν ή φοβούνται μήπως αποκτήσουν σύνορα με τη Ρωσία- και από την άλλη οι παλαιοί νότιοι και έμπειροι σύμμαχοι όπως οι Ιταλοί και οι Ισπανοί, μεταφέρθηκε και στη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ.
Το ζήτημα είναι ότι ενώ τα νέα μέλη της Συμμαχίας ανησυχούν για τη ρωσική απειλή, τα παλαιά κράτη θεωρούν ότι υπάρχουν και άλλες σημαντικές απειλές όπως η Συρία, το Ιράκ και οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, η αναταραχή στη Λιβύη και το διαρκώς διογκούμενο κύμα λαθρομεταναστών.
Επειδή οι νέες ανατολικές χώρες άρχισαν να συγκροτούν συσπειρώσεις, διεκδικούν συστηματικά σημαντικές θέσεις τις οποίες καταλαμβάνουν πλέον αξιωματικοί τους χωρίς να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και εμπειρίες. Πολλοί φοβούνται ότι σε λίγο θα καταστεί αδύνατο οι μικρές παλαιές χώρες να διεκδικήσουν οτιδήποτε, διότι θα γίνονται ψηφοφορίες τύπου… Eurovision για όλες τις σημαντικές θέσεις, κάτι που τελικώς μπορεί να οδηγήσει σε διάσπαση της προσπάθειας για ειρήνη και ασφάλεια αφού η κάθε χώρα αντιλαμβάνεται τα θέματα αυτά διαφορετικά.
