Στρατιωτικοί που αποστρατεύθηκαν λόγω ανίατης ασθένειας ταλαιπωρούνται άνευ λόγου και αιτίας και καλούνται να ξαναπεράσουν από τις επιτροπές που τους έκριναν και τους αποστράτευσαν λόγω της ασθενειάς τους. Με μια λέξη λέγεται και αναλγησία!
Η επιστολή απόστρατου πλέον στρατιωτικού που αντιμετωπίζει ανίατη ασθένεια όπως την αποκαλύπτει η Ένωση Στρατιωτικών Περιφέρειας Ηπείρου:
“Αρχές του περασμένου Ιουλίου 2013 πέρασα απο την Ανωτάτη Στρατού Υγειονομική Επιτροπή (ΑΣΥΕ) στην Αθήνα, η οποία και με έκρινε αποστρατευτεο για λόγους υγείας με ανίατη πάθηση.
Αρχές Απριλίου φέτος, όταν βγήκε μετά από κάμποσους μήνες αναμονή η πράξη συνταξιοδότησης μου από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ταυτόχρονα με την κοινοποίηση της σε μένα (στο σπίτι μου στα Ιωάννινα ως Απόστρατος πλέον) , με παραπέμπει το Γενικό Λογιστήριο να ξαναπεράσω υποχρεωτικά από την ΑΣΥΕ, προκειμένου να μου ορίσουν ποσοστό αναπηρίας.
Με καλούν δηλαδή να ξανακατέβω για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες από τα Ιωάννινα στην Αθήνα, για να περάσω για δεύτερη φορά απο την ιδία Υγειονομική Επιτροπή, και μάλιστα χωρίς αυτή τη φορά να δικαιούμαι έξοδα μετακίνησης (αφού είμαι πλέον Απόστρατος, δε δικαιούμαι Φύλλο Πορείας) και ας είναι υποχρεωτική και αναπόφευκτη η εν λόγο μετακίνηση μου. Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί τους, μου είπαν, ότι αυτή η διαδικασία είναι υποχρεωτική και ακολουθείται για όλους τους Στρατιωτικούς, που αποστρατεύονται για λόγους υγείας.
Προκύπτουν κατά την άποψη μου τα έξης ερωτήματα:
α. Γιατί πρέπει οι Στρατιωτικοί, που αντιμετωπίζουμε σοβαρό-ανίατο πρόβλημα υγείας και αποστρατευόμαστε γι΄αυτό, να περνάμε 2 φορές μέσα σε λίγους μήνες την ίδια Υγειονομική Επιτροπή στη Αθήνα, την πρώτη φορά για να μας αποστρατεύσει και τη δεύτερη για να μας δώσει κάποιο ποσοστό αναπηρίας; Δεν μπορούν αυτά τα δυο να γίνουν ταυτόχρονα, σε μια μόνο συνεδρία, αφού πρόκειται για την ίδια Επιτροπή;
β. Για ποιον λόγο, αφού δε μας δικαιολογούν έξοδα μετακίνησης, όταν έχουμε αποστρατευτεί, να μας αναγκάζουν να μετακινηθούμε για δεύτερη φορά στην Αθήνα, στη ίδια υγειονομική Επιτροπή, και όχι για παράδειγμα σε κάποια Περιφερειακή Υγειονομική Επιτροπή στην πόλη μας, για να μας ορίσει ποσοστό αναπηρίας, όπως γίνεται με τους Δημοσίους Υπαλλήλους; Γιατί αυτή η άνιση αντιμετώπιση;
γ .Και αυτό ισχύει για τους συναδέλφους όλης της Ελλάδας. Σκεφτείτε τί θα πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του ένας συνάδελφος, που έχει εγκατασταθεί μετά τη Αποστράτευσή του στον Έβρο, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, στη Βόρεια Ελλάδα κτλ, για μια υποχρεωτική (ουσιαστικά υπηρεσιακή) μετακίνηση στην Αθήνα λίγο μετά την Αποστράτευσή του, την οποία μετακίνηση δεν μπορεί να αποφύγει, και για την οποία κανείς δεν του δικαιολογεί οδοιπορικά έξοδα. Και μιλάμε για ανθρώπους με σοβαρά-ανίατα προβλήματα υγείας, και με πετσοκομμένες συντάξεις στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων”.
