Αναχωρήσαντες από της Λαύρας λίαν πρωί, διαμέσου δροσερωτάτων δασών, μετά δίωρον πορείαν ημιονικήν, εφθάσαμεν εις το περιβόητον Αγίασμα του Αγίου Αθανασίου. Εξεπεζεύσαμεν. Μία σκιάς πλινθόκτιστος και απλουστάτη. Εισήλθομεν. Αυλίτσα μικρά με ταπεινά καθίσματα. Εκαθήσαμεν.
Εμπρός μας βούζει ο ρους του αγιάσματος, βοήν πολλή ευχάριστον ως αύραν ισχυράν, ως ψαλμωδίαν. Ιδού ένα μικρόν ποταμάκι αναβρύει από το πετρώδες έδαφος και χύνεται εις μιαν ευρύχωρον λιθίνην λεκάνην και φεύγει προς τα κάτω του βράχου, με πάντερπνα κελαρύσματα, κελαρύσματα όπου προσβάλλουν τας ακοάς ως φλοίσβος ακτής, ως ψιθυρίσματα μικρών πουλιών μέσα εις τας φωλέας των. Κατέναντί μας και άνωθεν ακριβώς υπάρχει μεγάλη ωραία εικών, ζωγραφία καλή των Γιασαφαίων, παριστώσα την δια θαύματος γενομένην ανάβλυσιν του αγιάσματος. Η ιστορία του είναι διαδεδομένη πανταχού του Αγίου Όρους…………..
Εδώ υπάρχει από παλαιούς χρόνους μια τράπεζα ξυλίνη με ερμάριον, οι δε διερχόμενοι εντεύθεν διαβάται και προσκυνηταί, αφού νιφθώσι με το δροσερώτατον αγίασμα και πίουν εξ αυτού και ξεκουρασθούν από την οδοιπορίαν, κάθηνται παρά την τράπεζαν και γευματίζουν με τας τροφάς όπου έχουν μαζί των. Και ό,τι τους περισσεύει, ψωμίον ή προσφάγιον, το αφήνουν εκεί εις το ερμάριον, δια να ευρίσκουν οι πτωχοί όπου συχνοδιαβαίνουν από εκεί και πραύνουν την πείναν των. Ωραία τωόντι συνήθεια. Πατριαρχική και ευαγγελικωτάτη, τιμώσα το Άγιον Όρος και την Ορθοδοξίαν μας.
Τόσον γλυκός ήτο ο ήχος του ρέοντος αγιάσματος, τόση ήτο η δροσιά της όλης αυτής καταγωγής, και τόσην κατάνυξιν παρείχε το όλον του ερημικού αυτού περιπτέρου, ώστε εκάθισα εκεί αναψυχόμενος………………..
ΠΗΓΗ : ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗ, ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΙΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1924, σ. 195 κ.ε.
