Πρωτεύουσα η πιο μικρή, χωρά στην αγκαλιά της
τα τέκνα όλα του Θεού, τα νέα, τα παλιά της…
Αδέλφια είναι εν Χριστώ πολυαγαπημένα
Στα χείλια έχουν την ευχή, ψηλά αφιερωμένα…
Η Παναγία οικονομεί ο Άγιος μετανίζει
Χτυπά την πέτρα με ραβδί, νεράκι ξεχειλίζει.
Δροσίζει χώμα και ψυχές που σφάλισαν ανοίγει…
Αστείρευτο το ευλόγησε, με θάλασσα το σμίγει.
Δέκα το πρωί και οι Καρυές ήδη είχαν σχεδόν ολοκληρώσει το ζωγράφημα της ημέρας… Κοινός ο προορισμός, Ένα το μέσο…. Αρμονία ασυνήθιστη στον έξω κόσμο… Μοναχοί με βήμα αέρινο πηγαινοέρχονται σε διακονήματα.. Διαβάτες λαϊκοί κινούνται ειρηνικά με πραότητητα, ταπείνωση και υπομονή, λες κι ένα αόρατο χέρι τους μπόλιασε με της μακαριότητας τα εκλεκτά τα τέκνα, έστω και για λιγοστές ώρες, αυτές της παραμονής τους στα μέρη του Άθωνα…
Στεκόμαστε στην πλατεία και παρατηρούμε τις γάτες και τους σκύλους που προσμένουν τροφή απ τους προσκυνητές, που κάτι τρώνε πριν συνεχίσουν τις ψυχωφελείς διαδρομές τους… Έχθρα δεν υπάρχει αναμετάξυ τους. Τριγυρίζουν ολοένα μαζί δίχως να ενοχλούν κανέναν… Αδέλφια ειρηνεμένα ακόμα και τα άλογα όντα εδώ στο Όρος… Ο Γιώργης χαϊδεύει δυο γάτες και κείνες κουρνιάζουν τεμπέλικα πάνω του, σαν να τον γνωρίζουν από καιρό… Το Άγριο από το Άγιο απέχουν ένα γράμμα και μια αιωνιότητα σκέφτομαι μόλις αντικρίζω την εικόνα… Ο Νίκος αποθανατίζει τις στιγμές με την μηχανή του. Οι υπόλοιποι βάζουμε τα πράγματα στο λεωφορείο και ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση. Μετά από λίγο κάνουμε στάση στην αυλή του Αγίου Ανδρέα και στην παρέα μας προστίθενται ακόμα 6 αδελφοί μας προσκυνητές από τα αγιομέρια της Αιτωλοακαρνανίας. Περαστικοί από την σκήτη για προσκύνημα. Εμείς θα ερχόμασταν δυο μέρες μετά… Είναι ο Φώτης από το Αιτωλικό ο Αγιογράφος μαζί με τους χαριτωμένους και χαρούμενους από Θεό συνοδίτες του.
Από το καλοκαίρι είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όλοι μαζί στην Μεγίστης Λαύρας, εκεί όπου πράγματι μετά από λίγο κατευθυνόμασταν. Εκείνοι είχαν εισέλθει στο Όρος δυο μέρες νωρίτερα και έρχονταν από Σιμωνόπετρα. Ρωτήσαμε με αληθινή αγάπη και ενδιαφέρον για τους πεφιλημένους Πατέρες της Σίμωνος και κυρίως για τον πατέρα Γαλακτίωνα που ξέραμε ότι τον τελευταίο καιρό πολύ δυσκολεύεται με την υγεία του. Ο κατά σάρκα Πατέρας του Γέροντος Αθανασίου, που η βιβλική του μορφή πάντα θα μας θυμίζει ένα από τα πλέον κατανυκτικά πρώτα οδοιπορικά μας στην πολιτεία των ισαγγέλων.
Στον δρόμο ο Φώτης με μια αφοπλιστική ευγένεια, κατάγιομη πόθου ιερού, ζήτησε από τον Κύριο Θανάση τον οδηγό να κάνει ολιγόλεπτη στάση στο Αγίασμα του Πατέρα κάθε Αγιορείτη Κοινοβιάτη, Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου… Εδώ η μάχη με τον χρόνο και το κλείσιμο των ματιών είναι επιβεβλημένη…Το κελάρυσμα μόνο θες να ακούγεται και εσύ αφήνεις την ιερά φαντασία να περιδιαβεί τους αιώνες για να φτάσει στην ημέρα που ο Άγιος συνομίλησε με την Κυρία Θεοτόκο…. Στον δρόμο για τις Καρυές, δυο ώρες από την Λαύρα, ο Αθανάσιος πορευόμενος για βοήθεια, μιας και όλα πλέον είχαν στερέψει συναντά την Μητέρα του Θεού, έκλαμπρη και μεστή ωραιότητος…
– Πόθεν εδώ οδεύεις Αθανάσιε και πού πηγαίνεις; τον ρώτησε Εκείνη.
Ο Γέροντας γνωρίζοντας τις συνεχείς και αναρίθμητες μεθοδείες του μισόκαλου Της αποκρίνεται:
– Ποία είσαι εσύ που γνωρίζεις το όνομά μου και μου ομιλείς;
-Εγώ απάντησε είμαι η Μήτηρ του Κυρίου και προστάτις σου! Γιατί έφυγες από την Λαύρα μου που κτίζεις;
– Δεν πιστεύω πως είσαι η Κεχαριτωμένη… Θέλω σημείο για να βεβαιωθώ! της αποκρίθηκε ο Αθανάσιος.
– Χαίρομαι για την διάκρισή σου! Αφού λοιπόν θες σημείο χτύπα με το ραβδί σου σταυροειδώς, εις το Πανάγιο όνομα της Αγίας Τριάδος, την πέτρα που έχεις μπροστά σου Αθανάσιε! Με την χάρη του Υιού και Θεού μου θα αναβλύσει αιώνια καθαρότατο και διαυγέστατο νερό που ούτε θα πληθαίνει το χειμώνα μήτε θα στερεύει το καλοκαίρι!
Σαν άλλος Μωσής εκείνος χτύπησε την πέτρα και από τότε μέχρι και σήμερα ρέει το πλέον εύγευστο και δροσερό ύδωρ του κόσμου! Παρήγγειλε ακόμα η Παναγιά μας να χτιστεί στον ίδιο τόπο Εκκλησία που να έρχονται συχνά να την λειτουργούν οι Λαυριώτες και ότι ακόμα έως της συντελείας του αιώνος. Εκείνη θα ήταν η μοναδική και αναντικατάστατη Οικονόμος της Λαύρας Της. Όλα μόλις θα επέστρεφε ο Αθανάσιος θα ήταν περίσσεια και πλούσια, δοχεία, πιθάρια και αποθήκες, ώστε αυτός απερίσπαστος να συνέχιζε το κτίσιμο της πλέον ονομαστής Λαύρας του Άθωνα, του πρώτου τη τάξει Μοναστηριού του Αγιώνυμου Περιβολιού της Αειπαρθένου….
Πρέπει να γονατίσεις για να γεμίσεις το μπουκάλι σου με το αγίασμα, μιμούμενος τον Αθωνίτη Άγιο όταν τότε έπειτα από το θαύμα, έπεσε στα πόδια της Θεοτόκου εκλιπαρώντας να τον συγχωρέσει για την δυσπιστία του.
Και έπειτα γεμάτος από ευγνωμοσύνη γεύεσαι την παντοδυναμία του Υψίστου. Ένα νερό που… ω του παραδόξου μυστηρίου! γεννά την δίψα! ακόρεστη και αξεδίψαστη η ψυχή σου όταν γουλιά –γουλιά το ρουφά … Και κείνο τρεχούμενο αιώνια και αστείρευτα, συναντά μόνο την θάλασσα στο διάβα του αγιάζοντας την απεραντοσύνη της.
Μπαίνουμε στο εκκλησάκι με την εικόνα του Θαύματος. Θέλουμε να μείνουμε για ώρα μα δεν θα ήμασταν συνεπείς με τον καλόγνωμο οδηγό που ήδη μας περίμενε…
Λίγα λεπτά αργότερα φτάνουμε στην Μονή. Στην είσοδό της η Παναγιά βρεφοκρατούσα. Δεξιά της ο Άγιος Αθανάσιος, αριστερά ο Άγιος Μιχαήλ εκ Συνάδων ο Ομολογητής, τον οποίον τιμούν ξεχωριστά στις αρχές του καλοκαιριού στην Λαύρα, μιας και εδώ αποθησαυρίζεται η τίμια κάρα του. Στρατιώτες του Χριστού και οι δυο τους, μέγιστα πνευματικά αναστήματα παραστέκουν στην Οικονόμισσα, φρουρούν και ποιμένουν. Το ελικοδρόμιο της Μονής αρχικά σε παραξενεύει , μα όταν οι Πατέρες σου διηγούνται ότι μετά από μια καταιγίδα οι δρόμοι κλείνουν από ορμητικά νερά και λάσπη, τότε κατανοείς όλα αυτά που ως δικαιολογία στην επίμονη συνείδηση, σκανδαλίζουν και κρατούν μακριά τους πολλούς, από τα πανάγια προσκυνήματα και την Μητέρα Εκκλησία. Η Θέα από την απλωταριά μαγευτική.
Το κάστρο της Μεγάλης Λαύρας επιβλητικό και αγέρωχο, στερεώνει την ελπίδα, έξω βάλλει τον φόβον, οχυρώνει την αφοσίωση στην σωτηρία και τον τεθλιμμένο αγώνα της. Περιστέρια φωλιάζουν και επιστρέφουν κρατώντας… κλαδιά ειρήνης στα ράμφη τους… Μα οι ζεματίστρες του πάντα αστέγνωτες , γρηγορούν και αναμένουν ανύστακτα του εχθρού τα πεπυρωμένα δόλια βέλη…
Ανεβαίνουμε στο Αρχονταρίκι. Ο πατήρ Β. ο Αρχοντάρης είναι εκεί μαζί με τους πραότατους δοκίμους και προσπαθεί να αναπαύσει τους πολυάριθμους προσκυνητές. Χρόνια πνευματικός της Μονής, πολλοί θυμούνται τις στιγμές αληθινής μετανοίας δίπλα στο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Γράψαμε τα ονόματά μας και πήραμε το κέρασμα της αγάπης. Μας έδωσαν δωμάτιο για 5 στον ίδιο όροφο σιμά στον Άγιο Ιεράρχη. Τακτοποιηθήκαμε και θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε τις ώρες ως τον εσπερινό. Στον τοίχο απέναντι απ την πόρτα μας χαραγμένο στο ξύλο του Πατέρα το μήνυμα το διαρκές: Αύτη η φωνή βοά προς τον άνθρωπο ως εσχάτης αναπνοής ότι σήμερον επίστρεψον… Πήραμε τον δρόμο όλοι μαζί και οι έντεκα για το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου του Κουκουζέλη, του Αγγελόφωνου Λαυριώτη Αγίου…
Μια διαδρομή γεμάτη από πυκνότατες φυλλωσιές και υγρά πετρωτά μονοπάτια. Λίγο πριν περάσαμε από το οστεοφυλάκιο της Λαύρας. Μυριαρίθμητες κάρες ακουμπισμένες στη γη και αγιασμένα, χαριτοφόρα λείψανα Λαυριωτών, που ο χρόνος τα σεβάστηκε και ο Θεός τα τίμησε… Καρτερούν την ένωσή τους με τις αθάνατες ψυχές τους… την κοινή Ανάσταση εν τη εσχάτη ημέρα…Το πνεύμα, η σάρκα και τα οστέα… Γέμισε από φως το συννεφιασμένο μουντό εκείνου του μεσημεριού… Μορφές Λαυριωτών, τον καλόν αγώνα αγωνισαμένων και κρυφίως βιωσάντων, για τους ανθρώπους μα όχι για τον Δικαιοκρίτη, νιώσαμε πως μας ευλογούσαν με του Σταυρού το καθαρτικό το Θείο και προαιώνιο σημείο… Ο Μακαριστός Γέροντας Μωυσής είχε πει πως τα Αναστημένα σώματα των Αγίων θα αστράφτουν στα σημεία του πόνου κατά την Δευτέρα Παρουσία. Κάποιοι στην Λαύρα έχουν αρχίσει ήδη να αιγλοβολούν… Τί σπάνια στιγμή αυτό το πέρασμά μας… Χαρούμενη! Στο Όρος δεν υπάρχει το μακάβριο του κοσμικού φρονήματος μα μόνο το μακάριο της ευλογημένης προσδοκίας… (συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
){kind=link}