Πέτρα την πέτρα ορθώνεται κάτω απ το Κουτλουμούσι
του Μοναχού το όνειρο, Κύριος θα εισακούσει!
Θαύμα μας έδειξε τρανό, πίστις πολεμουμένων,
ο γέροντας να εισέρχεται θυρών των κεκλεισμένων!
Κρυφά περάσματα νερά και ξύλινα γεφύρια,
να σε περνούν απέναντι σε άγια Θυσιαστήρια!
Στο ιερό μπήκε ο παπάς με συστολή και δέος…
Κλάμα που δεν σταμάτησε για της ψυχής το χρέος !
Τελευταία μέρα μας στο Όρος. Αφήσαμε γεμάτοι από αναμνήσεις- εφόδια το Σεράι και κατευθυνθήκαμε προς την πεφιλημένη Μονή της Φοβεράς Προστασίας. Το Κουτλουμούσι, οικεία όμορφο και καταδεκτικό, σαν αγκαλιά Μητέρας φιλόστοργης. Αρχοντάρης πλέον ο Μοναχός Ι. Γερμανικής καταγωγής.
Πράος και βαθύτατα ευγενικός, μας υποδέχτηκε εγκάρδια, μας κέρασε μεγάλα λουκούμια, δροσάτο νερό και εξαιρετικό τσίπουρο. Σημείωσε τα στοιχεία μας στο Βιβλίο προσκυνητών και μας μίλησε για το πρόγραμμα. Πήραμε δωμάτιο στον πρώτο όροφο, το ίδιο με πέρυσι, για πέντε άτομα με την υπέροχη θέα στην αυλή και στο καθολικό. Μας ενθουσίασε η αίσθηση της επιστροφής σε στα αγαπημένα γνώριμα. Πήραμε τον κατήφορο προς τα μέρη της Παναγούδας. Ύστερα από αρκετό καιρό θα επισκεπτόμασταν το κελί του Αγίου Γέροντος Παϊσίου.
Πριν θα κάναμε στάση στον γνωστό μας Μοναχό Π. και στο νέο του «σπίτι». Ήταν εκεί και μας περίμενε. Πλέον το κάθισμά του έχει αποκτήσει μορφή. Με ανύπαρκτα υλικά μέσα, μα με πολύ αγάπη και ζωντανό το νεανικό του όνειρο, να γίνει Αγιορείτης με έναν δικό του οίκο προσευχής και μια καταφυγή απερίσπαστη. Και έδωσε ο Κύριος! Δεν ζητά πολλά, μόνο τα βασικά και τα απαραίτητα. Όλα λιτά μα πλούσια, ταπεινά μα ζηλευτά. Το καμαρώσαμε το κελάκι του.
Ευχόμαστε όλοι σύντομα να αποκτήσει και Εκκλησία δική του. Τον μακαρίσαμε ξανά και εκείνος βάλθηκε να μας κεράσει ό,τι υπήρχε. Έφτιαξε καφέ και μας προσέφερε σε ένα αυτοσχέδιο τραπέζι. Κάτσαμε στριμωγμένοι σε έναν μικρό καναπέ και μιλήσαμε αρκετή ώρα μαζί του. Αγωνιά για τις κακοδοξίες και ορθώνει φωνή επαγρύπνησης. Ο Ήλιος μπαίνει ευχάριστα από παντού στο μικρό αρχονταρίκι. Ένα πλάτωμα μπροστά στην είσοδο, που απρόσκοπτα αγναντεύει την κορυφή της Μεταμόρφωσης και όλα τα αγιομέρια-εξαρτήματα της Κουτλουμουσίου, είναι πραγματικά ασύγκριτο. Λίγο πριν φύγουμε ο πατήρ. Π. μας εφοδιάζει με πνευματικό υλικό. Ο Μιχάλης κρατά με προσοχή μια εξαιρετική έκδοση των Χαιρετισμών της Παναγίας που ο πάτερ του χαρίζει.
–Και κάτι για να τονωθεί η πίστη σας! μας λέει ο Μοναχός και μας δείχνει το κινητό του τηλέφωνο.
-Θα σας δείξω ένα βίντεο και θα μου πείτε! Πρόσφατα μου κάνανε τα έξοδα κάποιοι αδελφοί και πήγα στην Φινλανδία. Μικρή εκεί η Ορθόδοξη κοινότητα, περίπου το 2% του πληθυσμού. Βέβαια μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί!- Έχοντας μόλις συναντήσει και την Φινλανδική «παροικία» στο Σεράι σκέφτηκα πως τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για μια ακόμη φορά έβρισκαν πλήρες αντίκρισμα!
– Εκεί συνάντησα λοιπόν έναν άνθρωπο, που πριν λίγα χρόνια μετεστράφη στην Ορθοδοξία διαβάζοντας κάποια βιβλία για τον Γέροντα Παϊσιο. Ένιωσε λοιπόν πολύ έντονη την βοήθεια του Γέροντα στον φωτισμό του και αισθάνθηκε την ανάγκη να έρθει στο Όρος και στην Παναγούδα, για να τον «ευχαριστήσει. Πράγματι ήλθε και μετέβη στο κελί, όπου προσκύνησε και συνάντησε τους τωρινούς Πατέρες. Πήρε ευλογία να βγάλει κάποιες φωτογραφίες και βίντεο για να του θυμίζουν το προσκύνημά του. Πράγματι έτσι έγινε! Μόλις επέστρεψε στην πατρίδα του όμως και θέλησε να δει αυτά που είχε αποτυπώσει ο φακός του, σε ένα βίντεο συγκεκριμένα από την αυλή της Παναγούδας, τι είδε νομίζετε η ψυχούλα ; Βλέπει τον ίδιο τον Γέροντα Παΐσιο να μπαίνει μέσα στο κελί του από την πόρτα! Το πιστεύετε παιδιά; Πήρα λοιπόν και εγώ αυτήν την ευλογία και την έχω στο κινητό μου. Και από τότε όλες οι Καρυές έχουν περάσει από εδώ!! Μάλιστα το έδειξα και τους Πατέρες πάνω στην Κουτλουμουσίου και στον Γέροντα Χριστόδουλο! Το έβαλαν σε μεγαλύτερη οθόνη και όλοι αναγνώρισαν αναμφίβολα τον Γέροντα! Ελάτε τώρα να τον δείτε και σεις και να δυναμώσει η πίστη σας που τόσο συχνά δοκιμάζεται και πολεμείται από τον εχθρό…
Πρέπει να είδαμε το στιγμιότυπο πάνω από είκοσι φορές. Ο Γέροντας σχεδόν τρυπώντας την πόρτα του κελιού του να εισέρχεται! Έκπληκτοι, άφωνοι και συγκινημένοι που βλέπαμε υποστατικά τον Γέροντα, είκοσι χρόνια μετά την κοίμησή του να περιδιαβαίνει στα αγαπημένα του μέρη. Όχι για να αποδείξει την Αγιότητά του, όχι για να προκαλέσει το δέος και να αυξήσει περισσότερο την παγκόσμια φήμη του, μα κατ οικονομία Θεού για να ενισχύσει τους απελπισμένους και ισχνούς στην πίστη, για να ανορθώσει το σωτήριο φρόνημα του καθενός μας. Τι δώρο Θεϊκό ήταν αυτό το θαύμα! Τι στιγμή αξέχαστη!
Ευτυχισμένοι και ευνόητα με ακόμη περισσότερη πλέον λαχτάρα, μαζί με τον πατέρα Π., κατηφορίζουμε για Παναγούδα. Πλαγιά ολοπράσινη κατάγιομη από ελιές φορτωμένες πλούσια με καρπό. Κάθε τους αποσκιάδα και ένα προσκυνητάρι να γονατίσει ο λογισμός ο αγαθός. Τα ταπεινά «διαμάντια» του μέγα Πολέμη μας «ακούγονται» σιμά σε μια γραία:
…ευλογημένο να ’ναι ελιά το χώμα που σε θρέφει
και ευλογημένο το νερό που πίνεις απ’ τα νέφη
και ευλογημένος τρεις φορές ’Κείνος που σε ’χει στείλει,
για το λυχνάρι του φτωχού και τ’ άγιου το καντήλι…
Συναντάμε τον παπά-Χρήστο με τους ενορίτες του. Μοιάζει να χουμε χρόνια να συναντηθούμε. Κι ήταν μόλις προχθές που ήμασταν και πάλι μαζί! Μας διηγούνται με ενθουσιασμό στην διαδρομή για τις δυο μέρες τις δικές τους, για την Καρακάλλου και την Φιλοθέου όπου αγρύπνησαν για τον Άγιο Θεολόγο. Το μονοπάτι σαν κρυφό, μυστικό πέρασμα Παραδείσου. Δασύσκιωτο ολοχρονίς και υγρό, με ξύλινα γεφυράκια που αντέχουν τα άπειρα καθημερινά πατήματα αυτών που έρχονται για να ευχαριστήσουν τον Άγιο. Ακτίνες ηλίου τα φωτίζουν και μοιάζουν κι αυτές ουρανόσταλτες. Νερά τρεχούμενα με προορισμό αδιερεύνητο.
Φτάνουμε έπειτα από λίγο. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλα ανέγγιχτα στον χρόνο, όλα ευλαβικά απαράλλαχτα όπως τότε. Μια ντομάτα αφημένη πάνω σε ένα κούτσουρο μοιάζει κομμένη από τα χεράκια του Γέροντα. Γλυκό το φίλεμά της στους οδοιπόρους της μόνης αλήθειας. Τα λουκούμια και το κουπάκι με το νερό περιμένουν κι αυτά στην είσοδο. Μπαίνουμε όλοι και προσκυνάμε. Κάποιοι γονατίζουν μπροστά στο στασίδι του Αγίου και στο μάλλινο σκέπασμά του. Κάποιος κλαίει που το τάμα του εκπληρώθηκε… Δεν τον ενοχλεί διόλου που όλοι τον βλέπουμε. Μάλλον τον ζηλεύουμε εκείνη την άγια ώρα! Ο Παπά Χρήστος μπαίνει μέσα στο Ιερό γεμάτος συστολή και απερίγραπτη κατάνυξη. Ο Ταπεινός σημερινός Γέροντας Αρσένιος, ολόχαρος μας παρακολουθεί και μας εύχεται συνέχεια. Κληρονομείται η Αγιότητα άραγε; Παρασύρει στα σίγουρα! Η μορφή του πράου και γλυκύτατου Ιερομονάχου, ομοσκήνου του Αγίου, αυτό μαρτυρά!
Ζητάμε την ευχή του.
-Την ευχή του Αγίου Γέροντα να έχουμε όλοι! μας απαντά.
Θέλουμε να μείνουμε κι άλλο, μήπως δούμε και εμείς κάπου το κλέος του Όρους να σεργιανάει με το ραβδί του…. Επιστρέφουμε στο κελί μας κουρασμένοι, μα έχοντας ψηλαφίσει τόσο αξέχαστα τον Θεό. Στον τοίχο η μονολόγιστη ευχή και ένα εικόνισμα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά να μας θυμίζει την δική του ξεχωριστή προσευχή: Κύριε Φώτισόν μου το σκότος !
Κάθε ταξίδι στον Άθω ένα μελισσοκέρι αναμμένο, σαν λυκαυγές στην αθλία ψυχή μου, να τρυπά τον έρεβό της!
Στις τέσσερις κατεβήκαμε για τον εσπερινό. Του Αγίου Καλλιστράτου και των τεσσαράκοντα εννέα συν αυτώ μαρτυρησάντων… Αρίφνητοι οι συν αυτοίς μαρτυρήσαντες… Οι αθλητές του Παραδείσου οι ατρόμητοι. Πάντα βρισκόταν βέβαια ο ένας να τους εμπνεύσει τον ιερό πόθο, να αντανακλάσει πάνω τους το Φως το Αληθινό, να τους μετακενώσει το επουράνιο πνεύμα. Κάθε βίος Αγίου και ένα μήνυμα: Αν δεν αντέχεις να γίνεις ο ένας, γίνε τουλάχιστον ο συν αυτώ!
Στη νέα τράπεζα παρατηρούμε τις νέες αγιογραφημένες παραστάσεις. Πάνω Αγιορείτες Άγιοι και κάτω σκηνές απ τον βίο και την πολλάκις μαρτυρική άσκησή τους. Γύρω-γύρω το Σύμβολο της Πίστης και η ζωή της Υπερευλογημένης Θεοτόκου. Μια παράσταση από το ψήφισμα του 1913 κατά της διεθνοποίησης του Όρους μας εντυπωσιάζει.
Η μνήμη είναι αυτή που θα αποσοβήσει τον μεγαλύτερο κίνδυνο των Αγιορειτών….
Ο Ιερομόναχος Β. εφημέριος. Με ξεχωριστή προσοχή σταυρώνει τα ενθύμιά μας πάνω σε κάθε τίμιο λείψανο, να λάβουν την χάρη από το Τίμιο ξύλο, το άφθορο πόδι της Θεοπρομήτορος Αγίας Άννης, τη κάρα του Αγίου Αλυπίου, το χέρι του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και τόσων άλλων.
Η Παναγία η Στυλαρινή η Γιάτρισσα, ολόσωμη και ένθρονη ικετεύει ακουμπώντας τα δεξιά ακροδάκτυλά της στο πανάχραντο γόνατο του νηπίου Θεού.
Έναν αιώνα πριν μια κόρη η Καλλιόπη μετέπειτα μοναχή Θεοδοσία, την έσωσε από τους αλλόθρησκους τοποθετώντας την μέσα σε έναν τοίχο στο σπίτι της στον Μαρμαρά της Προποντίδας.
Έβαλε να καίει ακοίμητη καντήλα, και η ίδια η Παναγία με χτύπους ειδοποιούσε όταν σωνόταν το λάδι και η φλόγα . Η γυναίκα την μετέφερε και στην Ελλάδα για να φτάσει στο Κουτλουμούσι όπου τιμάται ανήμερα της Κοιμήσεως. Μαζί με την εικόνα της Φοβεράς Προστασίας παρέχουν σε όλους ιάματα και σκεπάζουν και διασώζουν. Προσκυνάμε και τις δυο και ανεβαίνουμε στο αρχονταρίκι του πρώτου ορόφου με την πλούσια βιβλιοθήκη. Εδώ θα ακούσουμε και τούτο το βράδυ θαύματα και θαυμάσια… (συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
Η Παναγία οικονόμησε …
Ημερολόγιο Όρους 2014
-120x86.jpg)
){kind=link}